302. Paweł Golański

Paweł Golański (ur. 12 października 1982 w Łodzi) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant Polski. Jest wychowankiem ŁKS-u Łódź. W styczniu 2003 został wypożyczony do Legii Warszawa na rok z opcją pierwokupu[2]. W stołecznej drużynie nie przebił się jednak do podstawowego składu. Do ŁKS-u powrócił latem 2003 roku. W 2005 podpisał kontrakt z Koroną Kielce. W sezonie 2006/2007 dotarł z Koroną do finału Pucharu Polski, w którym zagrał pełne 90 minut, a kielecki zespół przegrał 0:2 z Dyskobolią Grodzisk Wielkopolski. Latem 2007 Golański przeszedł do wicemistrza Rumunii, Steauy Bukareszt i podpisał z tym klubem trzyletni kontrakt. Media podawały, że cena transferu wyniosła około miliona euro. W barwach Steauy zadebiutował w europejskich pucharach, grając w przegranym 1:2 spotkaniu kwalifikacji Ligi Mistrzów z Arsenalem. Następnie powrócił do Polski i trenował z ŁKS-em Łódź, W 2015 roku podpisał umowę z ASA Târgu Mureș, gdzie grał w rundzie jesiennej i zdobył Superpuchar Rumunii. Na rundę wiosenną wrócił do Polski, przechodząc do Górnika Zabrze. Latem 2017 zawodnik przystąpił do rozgrywek beach soccera, występując w zespole BSCC SAN AZS Łódź. W reprezentacji seniorów Golański zadebiutował 16 sierpnia 2006. Pierwszą bramkę międzynarodową zdobył precyzyjnym strzałem z rzutu wolnego w spotkaniu z Estonią, rozegranym 3 lutego 2007. 28 maja 2008 został powołany przez Leo Beenhakkera na mistrzostwa Europy w Austrii i Szwajcarii. W reprezentacji rozegrał 14 meczów, strzelając w nich jedną bramkę [1]. 

301. Jacek Gmoch

Jacek Gmoch (ur. 13 stycznia 1939 w Pruszkowie) – polski piłkarz, trener i działacz sportowy. Selekcjoner reprezentacji Polski w latach 1976–1978. Jako piłkarz występował najczęściej w obronie, na pozycji stopera. Pierwszym klubem w jego karierze był Znicz Pruszków (1953–1958), skąd na trafił do Legii Warszawa. W barwach warszawskiej drużyny występował w latach 1958–1969, zdobywając dwukrotnie Puchar Polski (1964 i 1966) oraz zdobył Mistrzostwo Polski w 1969. W reprezentacji Polski wystąpił 29 razy (1962–1968). Karierę zawodniczą zakończył 17 sierpnia 1968. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę jako trener. Zaczynał jako asystent Edmunda Zientary w Legii Warszawa. W sierpniu 1976 został następcą Kazimierza Górskiego na stanowisku selekcjonera reprezentacji Polski. Wygrał eliminacje do MŚ 1978 i tym samym awansował do finałów mistrzostw świata w Argentynie w 1978, gdzie zajął 5. miejsce. Po mundialu poprowadził reprezentację w dwóch meczach: wygranym towarzyskim z Finlandią w sierpniu 1978 i wygranym 2:0 meczu eliminacyjnym do mistrzostw Europy z Islandią, po czym został odwołany przez futbolową centralę.  W 1979 prowadził norweski Skeid Fotball. Później trenował (z sukcesami) drużyny greckie i cypryjskie: PAS Janina (1979–1981) – uratowany od spadku i 5. miejsce, Apollon Ateny (1981–1982), AE Larisa (1982–1983 - wicemistrzostwo Grecji 1983 – pierwszy w historii sukces drużyny prowincjonalnej), Panathinaikos AO (1983–1985) - mistrzostwo Grecji 1984, wicemistrzostwo 1985, 1/2 finału Pucharu Mistrzów (błąd sędziego przy stanie 0:0 nie uznał bramki koniczynek i porażka z Liverpoolem), Pucharu Grecji 1984, AEK Ateny (1985–1986) wicemistrzostwo, ponownie Larisa (1986–1988. Mistrzostwo Grecji 1988 to sukces tym większy, że po raz pierwszy i jak dotąd ostatni drużyna spoza „wielkiej czwórki” w Grecji zdobyła to trofeum), Olympiakos SFP (1988–1989) - wicemistrzostwo Grecji 1989), Aris FC (1990–1991), APOEL Nikozja (1991–1993) – mistrzostwo kraju i gra w Lidze Mistrzów w sezonie 1992–1993; superpuchar, znów Larisa (1993), Athinaikos AS (1994–1995), Ethnikos Pireus (1995), APOEL Nikozja (1996–1997) – awans do Pucharu UEFA, AO Ionikos (1997–1998), FC Kalamata (1998–1999) – mistrzostwo w II i awans do I ligi, Panionios GSS (1999), FC Kalamata (2001), ponownie Ionikos Pireus (2002–2003), który uratował przed spadkiem. W lutym 2010 wybrany w Grecji jednym z pięciu najlepszych trenerów w historii greckiej ligi piłkarskiej [1]. 

300. Dariusz Dziekanowski

Dariusz Dziekanowski (ur. 30 września 1962 w Warszawie) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski, przewodniczący Klubu Wybitnego Reprezentanta, napastnik, pomocnik. Karierę  rozpoczął w Polonii Warszawa, w której grał w latach 1973–1979. W pierwszej lidze zadebiutował w Gwardii Warszawa, w barwach której występował w latach 1979–1983. Uchodził za jednego z najbardziej utalentowanych młodych piłkarzy początku lat 80., w 1983 trafił do Widzewa Łódź za wysoką wówczas kwotę 21 milionów złotych. W barwach łódzkiej drużyny zdobył Puchar Polski w 1985. W tym samym roku powrócił do Warszawy, przechodząc do Legii Warszawa. Z klubem tym zdobył Puchar Polski w 1989 oraz wywalczył wicemistrzostwo Polski w 1986. W 1988 z 20 bramkami wywalczył tytuł króla strzelców ligi. W 1989 przeniósł się do szkockiego zespołu Celtic F.C., gdzie rozegrał 48 ligowych spotkań i strzelił 10 goli. W 1992 przeniósł się do Bristol City, w której występował do 1993. W rundzie jesiennej sezonu 1993/1994 rozegrał 6 meczów w barwach Legii Warszawa, ostatecznie opuścił warszawski zespół. Dzięki tym kilku występom znalazł się jednakże na liście zawodników, którzy zdobyli w tym sezonie mistrzostwo Polski. W 1994 był zawodnikiem niemieckiej drużyny Alemannia Aachen, a w latach 1994–1995 1. FC Köln. Wiosną 1996 powrócił do Polonii Warszawa, z którą wywalczył awans do pierwszej ligi. W barwach tego klubu rozegrał jeszcze kilka meczów w rundzie jesiennej sezonu 1996/1997, po czym zakończył karierę piłkarską. W reprezentacji Polski w latach 1981–1990 rozegrał 63 mecze i strzelił 20 goli. W 1986 brał udział w mistrzostwach świata w Meksyku. Największe sukcesy reprezentacyjne odnosił jako junior: w latach 1980–1981 dwukrotnie zdobywał tytuł wicemistrza Europy do lat 18 [1]. 

299. Jan Karaś

Jan Karaś (ur. 17 marca 1959 w Krakowie) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika oraz trener. Karierę rozpoczynał w Hutniku Nowa Huta. W 1982 trafił do Legii Warszawa i w ciągu siedmiu lat zaliczył 154 występy ligowe, strzelił 20 bramek, dwukrotnie był wicemistrzem ligi, na odejście zdecydował się dopiero po zdobyciu Pucharu Polski. Następnie zaliczył dwa półroczne pobyty w klubach zagranicznych – greckim AE Larisa i fińskim Vaasan Palloseura. W sezonie 1992/93 powrócił do Polski, żeby grać w Polonii Warszawa, następnie grał w Bugu Wyszków i Dolcanie Ząbki. Karierę zakończył w 1997 roku. W reprezentacji zaliczył 16 meczów i 1 bramkę. Był uczestnikiem finałów Mistrzostw świata 86'. W meczach grupowych dwukrotnie (z Portugalią i Anglią) zmieniał Komornickiego, by w końcu zagrać pełny mecz w 1/8 finału (reprezentacja przegrała 0:4 z Brazylią i odpadła z rozgrywek) [1].

298. Jan Banaś

Jan Banaś (ur. 29 marca 1943 w Berlinie jako Heinz-Dieter Banas) – polski piłkarz, reprezentant Polski, mistrz Polski. Karierę zaczynał w AKS Mikołów (1956-1958), następnie w Szkółce Wojewódzkiego Komitetu Wychowania Fizycznego Katowice (1958-1959). W 1959 przeszedł na trzy lata do Zrywu Chorzów, uzyskując w tym czasie powołanie do juniorskiej reprezentacji Polski. Karierę ligową rozpoczął po przejściu w 1962 do bytomskiej Polonii. W czerwcu 1966 był jednym z bohaterów afery, kiedy przed meczem Polonii ze szwedzkim IFK Norrköping w ramach rozgrywek Pucharu Intertoto zdecydował się pozostać na Zachodzie. W 1969 przeszedł do Górnika Zabrze w barwach którego zdobył dwa tytuły mistrza Polski (1971, 1972) i trzy Puchary Polski (1970, 1971, 1972). Występował także w najlepszym sezonie Górnika w europejskich pucharach – przyczynił się do awansu zespołu do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, strzelając m.in. bramki Lewskiemu Sofia w ćwierćfinale; zdobył także gola w pierwszej z trzech słynnych półfinałowych potyczek Górnika z AS Roma. W 1975 zakończył karierę w Górniku i wyjechał za granicę. Grał początkowo w polonijnych klubach w Chicago (Wisła, Polonia, Eagles), następnie w Atlético Español (1976), francuskich US Melun (1977), US Bolougne (1977-1978), AS Cambrai (1978-1981), Porto Vecchio (1981-1983), Saintes (1984-1985, także grający trener), Mantes (1986-1990). W latach 1964-1973 zaliczył 31 oficjalnych spotkań w reprezentacji Polski, zdobywając w nich 7 bramek. Wystąpił m.in. w meczu z Anglią na Stadionie Śląskim w Chorzowie w czerwcu 1973, wygranym przez Polskę 2:0 (pierwsza bramka tego meczu, zaliczona oficjalnie Gadosze, bywa niekiedy przypisywana Banasiowi) [1]. 

297. Paweł SiIbik

Paweł Sibik (ur. 15 lutego 1971 w Niemczy) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika, reprezentant Polski. Karierę rozpoczynał w sezonie 1988/1989 występując w zespole Argona Niemcza. Następnie występował w Lechii Dzierżoniów, Odrze Wodzisław. Z Odrą awansował do Ekstraklasy i wywalczył z nią 3. miejsce w Ekstraklasie. Z Odrą grał również w pucharze UEFA i Intertoto. W 2003 został zawodnikiem Apollonu Limassol, Na boiskach ekstraklasy (wyłącznie w barwach Odry) rozegrał 192 spotkania, w których strzelił 28 bramek. Karierę zakończył po sezonie 2005/2006 w czwartoligowej Przyszłości Rogów.  Jako piłkarz Odry wystąpił na MŚ 2002 w Korei Południowej. W barwach reprezentacji, w której rozegrał 3 mecze: z Wyspami Owczymi, Estonią i z USA, zadebiutował 10 lutego 2002 w meczu przeciwko Wyspom Owczym [1]. 

298. Leszek Pisz

Leszek Pisz (ur. 18 grudnia 1966 w Dębicy[1]) – polski piłkarz, reprezentant kraju, obecnie trener i menadżer piłkarski. Jest wychowankiem Wisłoki Dębica, z której na dwa lata przeniósł się do Igloopolu. Z tego ostatniego przeniósł się do Legii Warszawa. Podczas czteroletniego pobytu w Warszawie odgrywał wiodącą role w zespole. W barwach stołecznej Legii grał w ekstraklasie przez dziewięć sezonów (1986–1991 i 1993–1996). Łącznie wystąpił w 221 spotkaniach, zdobywając 45 goli. Dał się zapamiętać jako znakomity wykonawca rzutów wolnych. Jako pierwszy zawodnik polskiego klubu strzelił dwie bramki w jednym meczu Ligi Mistrzów (później wyczyn powtórzyli Jacek Dembiński i Aleksandar Prijović). Jest członkiem Galerii Sław Legii Warszawa. Przyczynił się do historycznego awansu polskiej drużyny do fazy grupowej Ligi Mistrzów, strzelając na wyjeździe w rewanżowym meczu ze szwedzkim IFK Goetborg wyrównującą bramkę (ostatecznie polska drużyna wygrała 2:1, a cały dwumecz 3:1). Bramkę strzelił głową, choć był najniższym zawodnikiem na boisku. W pierwszym meczu fazy grupowej z mistrzem Norwegii Rosenborgiem Trondheim strzelił dwie bramki, a polska drużyn wygrała na własnym stadionie 3:1. W sezonie 1995/96 łącznie zagrał 10 meczów w Lidzie Mistrzów i strzelił 3 bramki. Dobre występy w ćwierćfinale Ligi Mistrzów z mistrzem Grecji Panathinaikosem Ateny spowodowały, że piłkarz wyrobił sobie dobrą opinię i przez najbliższe cztery lata występował w klubach greckich: PAOK FC, AO Kawala i Paniliakos AO. Po powrocie do Polski występował w Śląsku Wrocław. W pierwszej reprezentacji Polski rozegrał 14 meczów (jako zawodnik Legii dziewięciokrotnie, a jako gracz Motoru pięciokrotnie) strzelając w nich jedną bramkę [1].

297. Kamil Wilczek

Kamil Wilczek (ur. 14 stycznia 1988 w Wodzisławiu Śląskim) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika w duńskim klubie Brøndby oraz w reprezentacji Polski. Wychowanek Wodzisławskiej Szkoły Piłkarskiej, skąd przeszedł do lokalnego klubu Silesia Lubomia, będąc nadal zawodnikiem WSP. Następnie zawodników WSP wypatrzyli skauci hiszpańskiego UD Horadada. Trafił tam razem z innym wychowankiem WSP Wodzisław Śl. Kamilem Glikiem. Po pół roku spędzonym w tym zespole, przeszedł do rezerw Elche CF. Stamtąd, również po połowie roku, wrócił do GKS Jastrzębie. Do wiosny 2013 był piłkarzem Zagłębia Lubin. Jesienią 2013 podpisał 2-letni kontrakt z Piastem Gliwice. W sezonie 2014/2015 zdobył 20 ligowych bramek i został królem strzelców Ekstraklasy. 1 lipca 2015 podpisał 3-letni kontrakt z włoskim klubem Carpi FC. W Serie A zadebiutował 23 sierpnia 2015 w meczu z Sampdorią. W barwach Carpi rozegrał łącznie 4 mecze – 3 w Serie A oraz jeden w rozgrywkach Pucharu Włoch. 22 stycznia 2016 podpisał 3,5-letni kontrakt z duńskim klubem Brøndby IF. Po bramce zdobytej 24 listopada 2019 w meczu przeciwko Aarhus, stał się najlepszym strzelcem Broendby w historii Superligaen z 70 bramkami na koncie. Kamil Wilczek ma na swoim koncie występy w reprezentacji Polski do lat 19 oraz 21 [1]. 

296. Jan Tomaszewski

Jan Tomaszewski (ur. 9 stycznia 1948 we Wrocławiu) – polski piłkarz, występujący na pozycji bramkarza, reprezentant Polski, trener, polityk, działacz piłkarski i publicysta sportowy. Poseł na Sejm VII kadencji. Uważany za jednego z najlepszych polskich bramkarzy w historii. Reprezentował barwy Śląska Wrocław, Gwardii Wrocław, Legii Warszawa, ŁKS-u Łódź, Beerschot VAC oraz Hércules CF. Były członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. Z reprezentacją Polski dwukrotnie uczestniczył na mistrzostwach świata (1974 – 3. miejsce, 1978) oraz na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1976 w Montrealu (srebrny medal) [1]. 

295. Piotr Mowlik

Piotr Mowlik (ur. 21 kwietnia 1951 w Orzepowicach) – polski grający na pozycji bramkarza. Wychowanek LZS Orzepowice (1964-1965), zawodnik ROW Rybnik (1965-1970), Unii Racibórz (1970), Legii Warszawa (1971-1977), Lecha Poznań (1977-1983, tytuł mistrza Polski 1983) oraz drużyn USA: Pittsburgh Spirit (1983-1985) i Tacoma Stars (1986-1987). Najdłużej - po 6 sezonów ligowych - grał w barwach Legii Warszawa, w której (w latach 1972-1977) rozegrał 131 meczów, zdobywając m.in. Puchar Polski (1973), wypełniając lukę po Władysławie Grotyńskim, oraz Lecha Poznań, w którym (w latach 1977-1983) rozegrał 153 mecze, zdobywając m.in. Puchar Polski (1982) i Mistrzostwo Polski (1983). Srebrny medalista olimpijski z Montrealu (1976) i zdobywca III miejsca na Mistrzostwach Świata w Hiszpanii w 1982 roku. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem. Pracował w Olimpii Poznań, Chemiku Bydgoszcz, Warcie Poznań i Lechii w Kostrzynie Wielkopolskim, Warcie Śrem. Aktualnie jest trenerem w Maratończyku Brzeźno (od stycznia 2015). W kadrze narodowej zagrał 21 razy. Zadebiutował w meczu z Kanadą (1974) i zakończył grę w drużynie narodowej podczas spotkania z Hiszpanią (1981) [1]. 

294. Marek Koźmiński

Marek Koźmiński (ur. 7 lutego 1971 w Krakowie) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant Polski. Karierę rozpoczynał w sezonie 1988/1989 występując w zespole Hutnika Kraków. Następnie występował w Udinese Calcio, Brescii, Ankonie, PAOK-u Saloniki i Górniku Zabrze. Zdobywca Pucharu Grecji z PAOK Saloniki. W reprezentacji Polski zadebiutował 9 września 1992 w meczu przeciwko Izraelowi (1:1). W 1992 wraz z olimpijską reprezentacją Polski wywalczył srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie. Uczestnik Mistrzostw Świata w 2002 w Korei Południowej i Japonii. W kadrze wystąpił 45 razy i zdobył 1 (z Holandią) bramkę. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 2002 roku [1]. 

293. Andrzej Fischer

Andrzej Lucjan Fischer (ur. 15 stycznia 1952 w Swarzędzu, zm. 22 listopada 2018 w Niemczech) – polski piłkarz grający na pozycji bramkarza, zawodnik m.in. Lecha Poznań i Górnika Zabrze. Reprezentant Polski, członek kadry na mistrzostwa świata w 1974 i brązowy medalista tej imprezy. Pierwszym klubem Fischera była Unia Swarzędz, z której w 1968 przeniósł się do drugoligowej Olimpii Poznań. Wiosną 1972 zadebiutował w poznańskim Lechu, z którym w tamtym sezonie awansował do ekstraklasy. Kolejnym klubem, którego barwy reprezentował, był Górnik Zabrze. Zdobył z nim dwa medale mistrzostw Polski: srebrny w 1974 i brązowy w 1977. Po spadku do II ligi Fischer chciał zmienić otoczenie i w 1979 odszedł do GKS Żory. Grę łączył ze szkoleniem młodzieży. W latach 80. piłkarz wyjechał do Niemiec, gdzie przez dwa lata występował w niższych ligach. Fischer reprezentował Polskę w kategoriach juniorskiej i młodzieżowej. W reprezentacji A zagrał dwukrotnie: zadebiutował 13 kwietnia 1974 w meczu z Haiti, miesiąc później wystąpił też w spotkaniu z Grecją. Jako trzeci bramkarz pojechał na mistrzostwa świata 1974, jednak ani razu nie wyszedł na boisko. Z wykształcenia był mechanikiem samochodowym. Zmarł 22 listopada 2018 w wieku 66 lat [1].

292. Arkadiusz Radomski

Arkadiusz Radomski (ur. 27 czerwca 1977 w Gnieźnie) – polski piłkarz grający na pozycji stopera lub defensywnego pomocnika, były reprezentant Polski. Karierę rozpoczynał w zespole Mieszko Gniezno. W roku 1994 roku przeniósł się do Lecha Poznań. Opuścił polską ligę w sezonie 1994/1995, przenosząc się do holenderskiego BV Veendam. Przez trzy sezony zaliczył 91 występów w Eerste divisie, zdobywając 14 bramek. Dobra gra zaowocowała transferem 20-letniego gracza do sc Heerenveen, grającego w Eredivisie. Spędził tam, aż osiem sezonów, występując w 216 spotkaniach ligowych i strzelając 4 gole. W 2005 roku podpisał kontrakt z Austrią Wiedeń. Przez trzy sezony spędzone w Austrii pojawił się na ligowych boiskach 48 razy, nie strzelając gola. Dwukrotnie zdobył krajowy puchar, raz zwyciężył w lidze.21 sierpnia 2008 podpisał dwuletni kontrakt z holenderskim NEC Nijmegen. Po wypełnieniu dwuletniego kontraktu wrócił do polskiej ligi podpisując kontrakt z Cracovią. 13 marca 2013 roku oficjalnie zakończył piłkarską karierę. Występował w młodzieżowych reprezentacjach Wielkopolski i Polski. Został mistrzem Europy do lat 16 w 1993 roku, na turnieju do lat 17 zajął wraz z reprezentacją czwarte miejsce. W reprezentacji Polski zadebiutował 12 lutego 2003 roku, w spotkaniu z Chorwacją. Wystąpił w trzech spotkaniach fazy grupowej Mistrzostw Świata w 2006 roku. Gdy trener Leo Beenhakker umieścił go na liście rezerwowej, przed Euro 2008 zrezygnował z gry na tym turnieju. Łącznie rozegrał 30 spotkań w kadrze, nie zdobywając bramki [1].

291. Arkadiusz Bąk

Arkadiusz Bąk (ur. 6 października 1974 w Stargardzie) – były piłkarz grający na pozycji pomocnika, były reprezentant Polski. Karierę rozpoczynał w sezonie 1992/1993 występując w zespole Błękitnych Stargard. Następnie występował w Olimpii Poznań, Lechii/Olimpii Gdańsk, Amice Wronki, Ruchu Chorzów, Polonii Warszawa, Birmingham City, Widzewie Łódź, ponownie Polonii Warszawa i Amice Wronki, Lechu Poznań i Flocie Świnoujście. W polskiej ekstraklasie debiutował 30 lipca 1994 roku w spotkaniu Olimpii Poznań z Rakowem Częstochowa. Na pierwszoligowych boiskach rozegrał dotychczas 259 spotkań, w których strzelił 68 bramek (stan na 18 września 2005 roku); król strzelców polskiej ekstraklasy w sezonie 1997/1998 (ex aequo z Sylwestrem Czereszewskim i Mariuszem Śrutwą). Mistrz Polski w barwach Polonii Warszawa w sezonie 1999/2000. W reprezentacji Polski zadebiutował 8 stycznia 1998 w meczu przeciwko Paragwajowi (0:4). W barwach narodowych zagrał w 13 spotkaniach. Uczestnik MŚ 2002 w Korei Południowej.

290. Cezary Kucharski

Cezary Kucharski (ur. 17 lutego 1972 w Łukowie) – piłkarz występujący na pozycji pomocnika i napastnika, reprezentant Polski, menedżer piłkarski. Karierę rozpoczął w 1989 w Orlętach Łuków. W 1990 przeszedł do Siarki Tarnobrzeg, a wiosną 1994 trafił do FC Aarau. Od sezonu 1995/1996 był piłkarzem Legii Warszawa. W rundzie jesiennej sezonu 1997/1998 grał w hiszpańskim Realu Sporting de Gijón. Z Hiszpanii powrócił do Legii Warszawa, w której występował do końca sezonu 2002/2003. W sezonie 2003/2004 był zawodnikiem greckiego Iraklisu Saloniki. Kolejny sezon rozegrał w Górniku Łęczna, po czym po raz kolejny powrócił do Legii Warszawa.W reprezentacji wystąpił 17 razy, strzelając w nich trzy bramki. Debiutował 27 sierpnia 1996 w meczu przeciwko reprezentacji Cypru. Uczestniczył m.in. w turnieju finałowym Mistrzostwa Świata w 2002 w Korei i Japonii, gdzie wystąpił w wygranym meczu z USA [1]. 

289. Mirosław Bulzacki

Mirosław Bulzacki (ur. 23 października 1951 w Łodzi) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, a także trener. Reprezentant Polski. W trakcie kariery sportowej jego głównym klubem był ŁKS Łódź. 7 grudnia 1975 w przegranym 0:3 meczu 1/8 finału Pucharu Polski ŁKS na wyjeździe ze Stoczniowcem w Gdańsku otrzymał czerwoną kartkę, a następnie został ukarany przez PZPN za niesportowe zachowanie karą dyskwalifikacji na osiem meczów ekstraklasy. Absolwent Technikum Samochodowego w Łodzi. W latach 1974–1979 studiował na Wydziale Trenerskim Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Po zakończeniu kariery został trenerem piłkarskim. Trenował od 1985 przez dwa lata drużynę juniorów młodszych w niemieckim klubie TV Wehingen. Również w latach 80. przez kilka miesięcy był zawodnikiem Dozametu Nowa Sól. W marcu 1988 powrócił do Wehingen, aby trenować seniorów. W sierpniu 1992 objął zespół juniorski ŁKS-u. Od 1996 do 1999 pracował też w Pogoni Zduńska Wola i Unii Skierniewice. Objął później funkcję jednego z trenerów Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Łodzi. W reprezentacji narodowej rozegrał 23 mecze. Uczestniczył w meczu z Anglią w 1973 na stadionie Wembley. Był także w kadrze na Mistrzostwa Świata w 1974 [1]. 

288. Marcin Żewłakow

Marcin Żewłakow (ur. 22 kwietnia 1976 w Warszawie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant Polski. Brat bliźniak Michała Żewłakowa. Komentator meczów piłkarskich Telewizji Polskiej. Karierę rozpoczynał w zespole Drukarza Warszawa. Następnie występował w Marymoncie Warszawa, Polonii Warszawa, Hutniku Warszawa, SK Beveren i Excelsiorze Mouscron. Przed sezonem 2005/2006 przeniósł się do FC Metz, gdzie wystąpił tylko w trzynastu meczach i postanowił wrócić do Belgii. Na zasadzie wypożyczenia zasilił FCV Dender EH, a w 2008 roku przeniósł się do cypryjskiego APOEL-u Nikozja. Z cypryjskim zespołem wystąpił w Lidze Mistrzów, strzelając bramkę w wyjazdowym meczu z Chelsea F.C.. Po wygaśnięciu kontraktu negocjował z Polonią Warszawa, jednak do podpisania umowy nie doszło. 22 lipca 2010 r. podpisał roczny kontrakt z GKS Bełchatów. 6 czerwca przeszedł do Korony Kielce. W barwach reprezentacji Polski zadebiutował 23 lutego 2000 w meczu przeciwko Francji (0:1). Brał udział w Mistrzostwach Świata 2002, gdzie strzelił bramkę zespołowi Stanów Zjednoczonych. Gol ten, zdobyty w 64. sekundzie po wejściu na boisko, jest najszybszą w historii mistrzostw świata zdobytą bramką przez zawodnika rezerwowego [1]. 

287. Andrzej Zgutczyński

Andrzej Zgutczyński (ur. 1 stycznia 1958 w Ełku) – polski piłkarz, napastnik. W połowie lat 70. był napastnikiem Mazura Ełk. Następnie przeszedł do Bałtyku Gdynia, z którym po kilku latach awansował do I ligi. Występował także w Górniku Zabrze, zdobywając z nim mistrzostwo Polski w latach 1985 i 1986, a indywidualnie w 1986 tytuł króla strzelców ekstraklasy. Grał w  finałach mistrzostw świata w 1986 r. Po mistrzostwach świata grał we francuskim klubie AJ Auxerre (1986/88 31-1). Od sezonu 1998/99 do 2000/01 występował w Raduni Stężyca zdobywając z nią w 2000 r. awans do IV ligi. W roku 2001 został szkoleniowcem tej drużyny, którą prowadził przez rok. W reprezentacji wystąpił w pięciu meczach [1]. 

Większość podpisów z wymiany wystawiam na sprzedaż, link po prawej. Będzie ich przybywać w najbliższym czasie. Zapraszam

286. Henryk Wieczorek

Henryk Piotr Wieczorek (ur. 14 grudnia 1949 w Chorzowie) – piłkarz polski grający na pozycji pomocnika i obrońcy oraz trener piłkarski. Wychowanek szkółki Stadionu Śląskiego Chorzów (1962-1968) zawodnik ROW Rybnik (1968-1973), Górnika Zabrze (1973-1980), francuskiego AJ Auxerre (1980-1983) i Melun (1983-1986, grający trener). W Górniku Zabrze w ciągu 6 sezonów w I lidze i 1 w drugiej (1974-1978 i 1980) rozegrał 155 meczów i strzelił 10 bramek. 18-krotny reprezentant Polski (17 A + 1), zadebiutował w meczu z Jugosławią (1973) i zakończył występy w drużynie narodowej w spotkaniu z Islandią (1979) zdobywając 2 bramki. Świetny obrońca, ale mimo to był w reprezentacji zazwyczaj zawodnikiem rezerwowym. W tym charakterze był w kadrze „22” na finały MŚ '74, gdzie nie zagrał ani razu. Srebrny medalista Igrzysk Olimpijskich w Montrealu w 1976 roku. Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem. Najpierw we francuskim Melun, a następnie w Polsce (Olimpia Poznań, Szombierki Bytom). Jako drugi trener Ruchu (wraz z Jerzym Wyrobkiem) doprowadził ten zespół do tytułu mistrza Polski (1989). Pracę trenerską zakończył w trzecioligowej Uranii Kochłowice (1995). Mistrz Sportu, odznaczony m.in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Złotym Krzyżem Zasługi i złotą odznaką Zasłużony w rozwoju woj. katowickiego [1].

Większość podpisów z wymiany wystawiam na sprzedaż, link po prawej. Będzie ich przybywać w najbliższym czasie. Zapraszam