316. Emmanuel Olisadebe

Emmanuel Olisadebe (ur. 22 grudnia 1978 w Warri w Nigerii) – nigeryjski piłkarz posiadający także obywatelstwo polskie, występujący na pozycji napastnika, w latach 2000–2004 gracz reprezentacji Polski,. W latach 1992–1995 występował w juniorskich zespołach Jasper United. W 1997 trafił do Poloni Warszawa, za sprawą Jerzego Engela. W sezonie 1997/98 - w którym Polonia zdobyła wicemistrzostwo kraju - strzelił zaledwie jedną bramkę. W sezonie 1998/1999 zagrał w 16 meczach ligowych, zdobywając cztery bramki. Sezon później został jednym z najlepszych zawodników ekstraklasy. 17 lipca 2000 otrzymał polskie obywatelstwo. W grudniu 2000, po zakończeniu rundy jesiennej sezonu 2000/2001 - został sprzedany do Panathinaikosu, z którym w sezonie 2003/2004 wywalczył dublet – mistrzostwo i Puchar Grecji. W kolejnych sezonach grał w zespole Skody Ksanti, APOP Kinyras, Henan Jianye, AGS Wyzas Megaron. Karierę zakończył w styczniu 2013. Debiut w reprezentacji Polski nastąpił 16 sierpnia 2000 w meczu przeciwko Rumunii w Bukareszcie, zremisowanym 1:1, w którym bramkę zdobył Olisadebe. W eliminacjach do mistrzostw świata 2002 był najskuteczniejszym strzelcem Polaków i głównym autorem awansu do turnieju finałowego w Korei. Podczas mistrzostw zagrał we wszystkich trzech spotkaniach. Zdobył jedną bramkę, w ostatnim spotkaniu grupowym, wygranym 3:1 ze Stanami Zjednoczonymi. Swój ostatni występ w kadrze zaliczył 28 kwietnia 2004 w  meczu z Irlandią. Łącznie w kadrze seniorów rozegrał 25 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, zdobywając w nich 11 goli (8 w eliminacjach MŚ 2002, 1 na MŚ i 2 w meczach towarzyskich) [1]. 

315. Andrzej Rudy

Andrzej Rudy (ur. 15 października 1965 w Ścinawie) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika. Karierę zaczynał w Odrze Ścinawa po czym w wieku 15 lat przeszedł do Śląska Wrocław. W ekstraklasie zadebiutował 12 października 1983. Ze Śląskiem zdobył Puchar Polski. Po sezonie 1987/88 został kupiony przez GKS Katowice. Potem grał w niemieckich klubach m.in. w FC Köln. Następnie kontynuował karierę m.in. w Ajaksie, z którym zdobył dwa razy Puchar Holandii i raz mistrzostwo. W reprezentacji zadebiutował 12 listopada 1986 w wygranym przez Polskę meczu towarzyskim z Irlandią. Zdobywca brązowego medalu na 4. Mistrzostwach Europy U-18 w ZSRR w 1984. W nocy z 10 na 11 listopada 1988 uciekł z hotelu położonego na przedmieściach Mediolanu, w którym zatrzymała się reprezentacja ligi polskiej przed meczem zaplanowanym na 12 listopada z reprezentacją ligi włoskiej. Następnie przedostał się do RFN, gdzie kontynuował karierę. W pierwszej reprezentacji Polski rozegrał 16 meczów, w których zdobył 3 bramki [1]. 

314. Andrzej Kobylański

Andrzej Kobylański (ur. 31 lipca 1970 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim) – piłkarz grający na pozycji pomocnika, reprezentant Polski. Swoją karierę rozpoczynał w sezonie 1988/1989 występując w zespole KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. Następnie grał w Siarce Tarnobrzeg (sprowadzony tam przez trenera Janusza Gałka[1]), 1. FC Köln, Tennis Borussia Berlin, Hannover 96, Widzewie Łódź, SV Waldhof Mannheim, Energie Cottbus i Wiśle Płock. Przed sezonem 2004/2005 przeniósł się do Wuppertaler SV. Od sezonu 2005/06 występował w niemieckim SV Rot-Weiß Bad Muskau. Z reprezentacją olimpijską Polski zdobył wicemistrzostwo olimpijskie w Barcelonie w 1992. W styczniu 2013 został dyrektorem sportowym w Koronie Kielce. W reprezentacji zadebiutował w meczu z Łotwą 18 listopada 1992 (Polska 1-0). Łącznie w reprezentacji rozegrał 6 spotkań [1]. 

313. Rudolf Wojtowicz

Rudolf Wojtowicz (ur. 9 czerwca 1956 w Bytomiu) – polski piłkarz, pomocnik lub obrońca, trener. W Polsce grał w Szombierkach Bytom. Był jednym z pierwszym polskich ligowców wybiegających na boisko w szkłach kontaktowych. Z Szombierkami w 1980 wywalczył tytuł mistrza Polski. W latach 80. wyemigrował do RFN, gdzie grał w Bundeslidze w barwach Bayer 04 Leverkusen (1982-1986) oraz Fortuny Düsseldorf (1986-1992). W latach 1996-1998 był pierwszym trenerem Fortuny. W reprezentacji wystąpił tylko raz, w rozegranym 12 kwietnia 1978 meczu z Irlandią [1].

312. Zygmunt Maszczyk

Zygmunt Maszczyk, ps. „Zyga” (ur. 3 maja 1945 w Siemianowicach Śląskich) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika. Reprezentant Polski, srebrny medalista z Mistrzostw Świata w 1974, złoty medalista olimpijski z 1972 i srebrny z 1976. Był wychowankiem Siemianowiczanki, w której występował w latach 1955–1962. Do Ruchu Chorzów trafił w 1963, gdzie grał aż do 1976. W 14 sezonach na pierwszoligowych boiskach bronił barw Ruchu w 310 meczach, strzelając 41 goli, znacznie przyczyniając się do zdobycia trzech mistrzostw Polski (1968, 1974, 1975), Pucharu Polski w 1974; z drużyną dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1974, a później ćwierćfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych w 1975. Do reprezentacji narodowej trafił w 1968, debiutując w meczu z Turcją, w sumie występując w 36 oficjalnych i 4 nieoficjalnych spotkaniach. Jedyne dwa gole dla biało-czerwonych strzelił 26 kwietnia 1972 w nieoficjalnym meczu z olimpijską reprezentacją Hiszpanii w Szczecinie, wygranym 2:0. Grał bardzo ambitnie, wyraźnie biegając najwięcej ze wszystkich zawodników, czym zresztą imponował wszystkim. Na Mistrzostwach Świata w 1974 był jedynym reprezentantem aktualnych, klubowych mistrzów Polski, w 7 meczach grał w sumie 592 minuty. Już przed stanem wojennym w 1981 mieszkał i pracował (w fabryce mebli) w Lüdenscheid na terenie RFN porzucając czynne uprawianie sportu, przez 4 lata prowadził też miejscową drużynę. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złoty oraz Srebrny Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, przez organizacje sportowe został uznany Zasłużonym Mistrzem Sportu (1973). Złota Odznaka PZPN (wrzesień 1972). Złoty Krzyż Zasługi (1972)[1].

311. Radosław Matusiak

Radosław Matusiak (ur. 1 stycznia 1982 w Łodzi) – polski piłkarz, napastnik. Jest wychowankiem Widzewa Łódź. Przeszedł do niego z SMS Łódź. W sezonie 2003/2004 grał w Wiśle Płock. Od sezonu 2004/2005 był zawodnikiem GKS Bełchatów. W jego barwach zadebiutował 30 lipca 2004 w wygranym 2:0 meczu z Ruchem Chorzów. Z GKS-em zajął 2 miejsce w II lidze i awansował do Ekstraklasy. 29 stycznia 2007 podpisał 4-letni kontrakt z klubem włoskiej Serie A – US Palermo. Zadebiutował tam 28 lutego w meczu z AC Milan (0:0). Zagrał w niej tylko w 3 spotkaniach i strzelił 1 bramkę. W sierpniu 2007 podpisał kontrakt z holenderskim SC Heerenveen. Łącznie zagrał tam w 10 spotkaniach ligowych, 2 pucharowych i strzelił 1 bramkę. 7 lutego 2008 został wypożyczony do Wisły Kraków. Zadebiutował w niej 22 lutego w meczu z Koroną Kielce. 23 grudnia 2008 Matusiak podpisał kontrakt z I-ligowym Widzewem Łódź. 21 sierpnia 2009 został zawodnikiem Cracovii. Karierę zakończył w Widzewie Łódź w 2012 r. W reprezentacji Polski debiutował 6 września 2006 w zremisowanym 1:1 meczu eliminacji Mistrzostw Europy 2008 z Serbią, zdobywając w nim swoją pierwszą bramkę w reprezentacji. Drugą strzelił w meczu z Belgią (15 listopada 2006), dzięki czemu Polska drużyna wygrała 1:0, trzecią w spotkaniu towarzyskim z ZEA (6 grudnia 2006), ustalając wynik spotkania na 5:2, a czwartą w meczu przeciwko Słowacji ustalając wynik spotkania na 2:2. Został powołany przez Leo Beenhakkera do szerokiej kadry na Mistrzostwa Europy, ostatecznie jednak na mistrzostwa nie pojechał. Po mistrzostwach Europy Matusiak nie został już więcej powoływany do reprezentacji, w której zagrał 15 meczów, strzelając 7 goli.

310. Janusz Kowalik

Janusz Kowalik (ur. 26 marca 1944 w Nowym Sączu) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, trener piłkarski. Wicemistrz Europy U-18 z 1961. Był wychowankiem Cracovii, grał w niej w I i II lidze i w jej barwach występował w reprezentacji. W 1967 niespodziewanie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie grał w NASL i w 1968 z dorobkiem 30 goli został królem strzelców rozgrywek (pierwszy polski król strzelców w lidze zagranicznej) oraz MVP tej ligi w barwach Chicago Mustangs. W 1969 trafił do Holandii i do 1975 grał w Sparcie Rotterdam, następnie w NEC Nijmegen, Chicago Stings i MVV Maastricht. Jesienią 1970 był autorem pierwszego polskiego hat-tricka w europejskich pucharach. Karierę zakończył w 1979. W reprezentacji zadebiutował 7 kwietnia 1965 w meczu z Belgią, ostatnie spotkanie rozegrał rok później. Łącznie w reprezentacji wystąpił w 6 meczach. Jako piłkarz juniorskiej drużyny Polski zdobył srebrny medal turnieju UEFA w Portugalii w 1961 (późniejsze mistrzostwa Europy). Janusz Kowalik po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. Prowadził m.in. belgijskie Patro Eisden (1979–1980) oraz KRC Genk (1982–1984), holenderskie SBV Vitesse (1985–1986) i Górnika Zabrze (1992) [1]. 

309. Krzysztof Kajrys

Krzysztof Kajrys (ur. 20 września 1959 w Chorzowie), polski piłkarz, pomocnik. Ligowa karierę zaczynał w barwach chorzowskiego Ruchu, w 1979 sięgnął po mistrzostwo Polski. W 1983 został zawodnikiem Widzewa, w 1985 wywalczył Puchar Polski. W 1988 wyjechał do RFN i zaczął grać w FC 08 Homburg. W 1978 rok zdobył z reprezentacją U-18 brązowy medal nieoficjalnych Mistrzostw Europy. W następnym roku z reprezentacją U-20 zajął czwarte miejsce na młodzieżowych MŚ w Japonii. W 1981 roku zagrał trzy razy w reprezentacji Polski (1 gol) podczas tournée w Japonii (występy te zostały mu zaliczone w 1997 wraz z aktualizacją listy oficjalnych meczów reprezentacji Polski przez PZPN). Polskę reprezentowała wzmocniona drużyna młodzieżowa, prowadzona przez Waldemara Obrębskiego [1]. 

308. Waldemar Słomiany

Waldemar Słomiany (ur. 1 listopada 1943 w Bielszowicach) – polski piłkarz, obrońca. Czterokrotny mistrz Polski, zdobywca Pucharu Polski. W reprezentacji Polski zagrał tylko raz. 16 października 1963 Polska przegrała 1:3 z Grecją. Był wówczas zawodnikiem Górnika Zabrze, klubu w latach 60. seryjnie zdobywającego tytuły mistrza kraju. Wkrótce nielegalnie pozostał na Zachodzie i od 1967 grał w Bundeslidze. Przez trzy sezony występował w FC Schalke 04, w latach 1970–1972 był piłkarzem Arminii Bielefeld. W Bundeslidze zagrał 98 razy, strzelił 11 bramek. Był pierwszym Polakiem w historii Bundesligi. Kolejnymi, po 14 latach, byli Joachim Hutka (Fortuna Düsseldorf) i Helmut Foreiter (SV Darmstadt 98) w sezonie 1981/82 [1]. 

307. Wiesław Cisek

Wiesław Cisek (ur. 2 stycznia 1963 w Radymnie), polski piłkarz, reprezentant kraju. Karierę juniorską rozpoczynał w rzeszowskim klubie Resovia. Od 1980 roku rozgrywał mecze w zespole seniorów przez cztery lata. Potem trafił do Legii Warszawa, a w 1985 roku został zawodnikiem Widzewa Łódź w którym sędził osiem sezonów. W zespole z Łodzi rozegrał 242 mecze, strzelając 13 bramek. W 1994 roku trafił do niemieckiego VfB Oldenburg. W 2005 roku wrócił na polskie boiska grając w Sawie Soninie i Arce Albigowa, w której zakończył karierę w 2010 r. W reprezentacji narodowej rozegrał dwanaście meczów i strzelił dwie bramki, debiutował 19 sierpnia 1987 w Lubinie w wygranym meczu z reprezentacją NRD (2:0) [1].

306. Waldemar Kryger

Waldemar Kryger (ur. 8 listopada 1968 w Poznaniu) – polski piłkarz, obrońca reprezentacji Polski. Długoletni zawodnik poznańskiego Lecha; grając przez 13 sezonów w "Kolejorzu" (1987/1988 – 1997/1998 i 2002/2003 – 2003/2004) wystąpił w 300 meczach i strzelił 3 bramki. Wraz z Lechem zdobył 3 tytuły mistrzowskie (1990, 1992 i 1993), 3 Superpuchary Polski (1990, 1992 i 2004) oraz 2 Puchary Polski (1988 i 2004). Profesjonalną karierę piłkarską rozpoczynał w Patrii Buk, będąc tam jeden sezon – 1982/1983. Po 15-letniej grze w poznańskiej drużynie przeszedł do VfL Wolfsburg – Bundesliga – (1997/1998 – 2001/2002), rozgrywając w nim 126 meczów i strzelając 1 bramkę. Następnie powrócił do Lecha, gdzie grał aż do końca kariery. Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener, m.in. u boku Czesława Michniewicza w WKP Lech Poznań, a potem przeniósł się do Akademii Piłkarskiej Lecha. W reprezentacji rozegrał w sumie 5 meczów, strzelając jedną bramkę [1].

305. Robert Gadocha

Robert Gadocha (ur. 10 stycznia 1946 w Krakowie) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika, a następnie trener, reprezentant kraju, złoty medalista olimpijski z 1972 i srebrny medalista Mistrzostw Świata 1974. Wychowanek Garbarni Kraków (1957–1965). Seniorską karierę piłkarską rozpoczął w Wawelu Kraków (1965–1966), następnie przeszedł do Legii Warszawa (1967–1975), z którą dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Polski (1969, 1970), a raz Puchar Polski (1973). W ekstraklasie rozegrał łącznie 206 spotkań, zdobywając w nich 72 bramki. W sezonie 1969/1970 dotarł z Legią do półfinału Pucharu Europy, a w sezonie 1970/1971 do ćwierćfinału tych rozgrywek. W 1975 przeniósł się do w FC Nantes. W sezonie 1976/1977 sięgnął z tą drużyną po mistrzostwo Francji. Karierę zakończył w Stanach Zjednoczonych. W  reprezentacji Polski zadebiutował 28 lipca 1967 na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu w meczu do Igrzysk Olimpijskich 1968 przeciwko ZSRR. W 1972 został mistrzem olimpijskim, a w trakcie turnieju piłkarskiego wystąpił w 6 spotkaniach, zdobywając 3 bramki. Podczas mistrzostw świata 1974 zagrał we wszystkich 7 meczach, przyczyniając się do wywalczenia 3. miejsca. Nie zdobył co prawda żadnego gola, ale zaliczył aż siedem asyst, dzięki czemu znalazł się w „jedenastce turnieju” na pozycji lewoskrzydłowego. 10 września 1975 zagrał w pamiętnym meczu przeciwko Holandii na Stadionie Śląskim w Chorzowie (zwycięstwo 4:1), w którym zdobył jedną z bramek. Ostanie spotkanie rozegrał 26 października 1975 na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie w zremisowanym 0:0 pojedynku przeciwko Włochom w eliminacjach do Mistrzostw Europy 1976. W seniorskiej reprezentacji rozegrał 62 oficjalnych meczów międzypaństwowych i zdobył 16 goli [1]. 

304. Tomasz Łapiński

Tomasz Łapiński (ur. 1 sierpnia 1969 w Łapach) – polski pisarz[i piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant Polski. Swoją karierę rozpoczynał w sezonie 1986/1987 występując w zespole Pogoni Łapy. Następnie przeniósł się do Widzewa Łódź, w którym grał 12 lat. Grając w łódzkiej drużynie święcił swoje największe sukcesy. Walnie przyczynił się do zdobycia dwóch tytułów mistrzowskich (1996 i 1997) i Superpucharu Polski. Był członkiem reprezentacji młodzieżowej, która sięgnęła po wicemistrzostwo olimpijskie w Barcelonie w 1992. Regularnie grał w reprezentacji Polski, w której wraz z Jackiem Zielińskim tworzył bardzo zgrany duet obrońców. Od wiosny 2000 stał się zawodnikiem Legii Warszawa, w której nie potrafił odnaleźć formy z czasów gry w Widzewie. Kolejne lata to okres gry w Piotrcovii Piotrków Trybunalski. Przed sezonem 2004/2005 przeniósł się do Mazowsza Grójec. Karierę zakończył w 2005 roku. W reprezentacji Polski rozegrał 36 spotkań w latach 1992-1999. 27 lutego 2019 zadebiutował swoją powieścią Szmata. Gdy piłka nożna staje się przekleństwem, wydaną przez wydawnictwo SQN. W wywiadzie udzielonym przed jej premierą, przyznał, iż rozpoczął prace nad inną powieścią, nie związaną z tematyką sportową [1].

303. Damian Kądzior

Damian Kądzior (ur. 16 czerwca 1992 w Białymstoku) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika. Karierę rozpoczynał w zespole juniorów MOSP Jagielloni Białystok. W 2016 r. został piłkarzem Wigry Suwałki (wcześniej na wypożyczeniu) w 33 meczach zdobył 14 bramek. W 2017 r. przeszedł do Górnika Zabrze, a od 2018 roku rozpoczął grę do chorwackiego Dinama Zagrzeb, z którym zdobył mistrzostwo ligi w pierwszym sezonie. W reprezentacji Polski rozegrał do tej pory 4 mecze, strzelając w nich jedną bramkę w meczu z Izraelem 10 czerwca 2019 r. (wygranym przez reprezentację Polski 4:0), strzelając bramkę w 84 minucie.