353. Witold Karaś

 

Witold Karaś (ur. 20 października 1951 w Nisku) – polski piłkarz i trener, grał na pozycji napastnika. Jest wychowankiem Zenitu Nisko. W reprezentacji młodzieżowej grał w latach 1973-1975 (30 spotkań: 19 meczów oficjalnych, 4 bramki), przez pewien okres pełnił funkcję kapitana. Wieloletni gracz Stali Mielec (1969-1980). Karierę trenerską rozpoczął w 1982. W 1992 otrzymał tytuł trenera piłki nożnej I klasy. Jego kariera trenerska w głównej mierze związana jest z drużynami juniorskimi Stali Mielec. Trzykrotnie, przez krótkie okresy czasu, był też trenerem I drużyny seniorów tego klubu. 14 lipca 2007 zdobył Mistrzostwo Polski Juniorów Młodszych jako trener juniorów młodszych Stali Mielec. W meczach I reprezentacji wystąpił 2 razy w 1974 r. [1]. 

352. Sławomir Paluch

 

Sławomir Paluch (ur. 27 listopada 1975 w Knurowie) – piłkarz, reprezentant Polski. Karierę piłkarską rozpoczął w Odrze Wodzisław Śląski. Następnie był zawodnikiem Ruchu Chorzów i ponownie Odry Wodzisław Śląski. Będąc zawodnikiem Odry, awansował z nią do Ekstraklasy, a w reprezentacji narodowej rozegrał dwa mecze. Zadebiutował w kadrze 14 lutego 1997 w meczu z reprezentacją Litwy rozegranym w Ayia Napa na Cyprze. W Odrze Wodzisław rozegrał najwięcej meczów ligowych i wywalczył z nią 3. miejsce w Ekstraklasie. Następnie przez krótki okres był piłkarzem Wisły Kraków i ponownie Ruchu Chorzów. Znakomicie zapowiadającą się karierę zawodnika przerwała poważna kontuzja uniemożliwiająca mu powrót do gry na wysokim poziomie. W 2005 roku rozpoczął karierę trenerską, obejmując posadę szkoleniowca KS Polonia Łaziska Górne, gdzie był grającym trenerem. Następnie był trenerem futsalowej drużyny Gwiazda Ruda Śląska. Do 2013, przez dwa lata, prowadził seniorów SKS Fortuna Wyry jako grający trener. W reprezentacji rozegrał dwa mecze [1]. 

351. Marcin Kaczmarek

 

Marcin Kaczmarek (ur. 3 grudnia 1979 w Sieradzu) – piłkarz występujący na pozycji bocznego obrońcy lub pomocnika. Karierę rozpoczynał w Piaście Błaszki, z którego trafił do KKS–u Kalisz. W rundzie wiosennej sezonu 2000/2001 reprezentował barwy Włókniarza Konstantynów Łódzki, natomiast w kolejnych rozgrywkach ponownie grał w kaliskim klubie. W 2002 roku przeszedł do Ceramiki Opoczno. Sezon 2004/05 rozpoczął w KSZO Ostrowiec Św. W 2005 roku Kaczmarek trafił do Korony Kielce. Po raz pierwszy w I lidze wystąpił 26 lipca w zremisowanym 0:0 pojedynku z Cracovią. Na początku sierpnia 2008 roku przeszedł do Lechii Gdańsk. Pierwszego gola zdobył w wygranym meczu z Cracovią, a bramka ta była pierwszym po 20-letniej przerwie golem w najwyższej klasie rozgrywkowej zdobytym na stadionie przy ul. Traugutta. W sezonie 2008/09 był jednym z kluczowych zawodników gdańskiego zespołu, w kolejnych rozgrywkach również zebrał wiele pochwał i dobrych recenzji[potrzebny przypis. W 2011 przeszedł do ŁKS–u Łódź, podpisując z nim półroczny kontrakt z opcję przedłużenia w przypadku awansu klubu do Ekstraklasy. 7 czerwca 2014 roku podpisał kontrakt z drużyną Olimpii Grudziądz. Pod koniec września 2005 został powołany przez selekcjonera Pawła Janasa do reprezentacji Polski na towarzyskie mecze z Islandią i Anglią. W sumie w pierwszej reprezentacji rozegrał dwa mecze [1]. 

350. Krzysztof Bukalski

 

Krzysztof Bukalski (ur. 22 września 1970 w Krakowie) − polski piłkarz, pomocnik, trener. Karierę zakończył po rundzie jesiennej sezonu 2007/08. Wychowanek Wandy Nowa Huta. W wieku 15 lat przeszedł do Hutnika Kraków, z którym awansował w sezonie 1989/90 do ekstraklasy. Jako zawodnik Hutnika zadebiutował w reprezentacji Polski 15 marca 1995 w wygranym 4:1 meczu z reprezentacją Litwy w Ostrowcu Świętokrzyskim. W drużynie Hutnika wystąpił w sumie w 243 meczach, w których zdobył 45 bramek.  W 1999 grając w barwach Wisły zdobył Mistrzostwo Polski. Zagrał w 332 meczach polskiej ekstraklasy zdobywając w nich 50 bramek. Przez 2,5 sezonu pełnił funkcję kapitana Górnika Zabrze. Zimą 2007 roku zakończył piłkarską karierę. W reprezentacji rozegrał 17 meczów, strzelając dwa gole [1]. 

349. Andrzej Iwan

 

Andrzej Iwan (ur. 10 listopada 1959 w Krakowie) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika. W 1976 roku wywalczył z Wisłą Kraków mistrzostwo Polski juniorów, zaś w 1978 był podstawowym zawodnikiem drużyny seniorskiej Białej Gwiazdy, która zdobyła tytuł Mistrza Polski, wyprzedzając Śląsk Wrocław. W I lidze w barwach Wisły zagrał 198 razy i strzelił 69 goli. Z Wisłą Kraków grał w finałach Pucharu Polski w latach 1979 i 1984. W 1985 roku przeszedł do Górnika Zabrze, a na początku 1988 roku dołączył do niemieckiego zespołu VfL Bochum. Potem na krótko wrócił do Górnika Zabrze w 1989 roku, by następnie wyjechać do Grecji do klubu Aris FC. Po dwóch sezonach gry wyjechał do Szwajcarii i kończąc powoli karierę grał w FC Azzurri i FC Pully. Zdobył cztery tytuły mistrzowskie (z Wisłą i Górnikiem). W I lidze rozegrał 269 meczów (debiut w wieku 17 lat) i strzelił 90 goli. W europejskich pucharach zagrał 17 razy i strzelił 4 bramki. Jako gracz reprezentacji U-18 zdobył brązowy medal nieoficjalnych Mistrzostw Europy w 1978 roku. W kadrze seniorskiej Polski znalazł się po raz pierwszy tego samego roku na Mistrzostwach Świata w Argentynie w meczu z Tunezją. Nie wywalczył jednak miejsca w pierwszym składzie, jednak już 4 lata później na Mistrzostwach Świata w 1982 Hiszpanii był początkowo podstawowym zawodnikiem. Kontuzja wyeliminowała go już w 2. meczu, a Polacy zajęli w turnieju 3. miejsce i zdobyli srebrne medale. 4 lata później na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1986 nie pojechał z powodu kontuzji w meczu ligowym. W sumie w reprezentacji Polski rozegrał 29 spotkań i strzelił 11 bramek [1].