335. Marian Szeja

Marian Szeja (ur. 20 sierpnia 1941 w Siemianowicach Śląskich, zm. 25 lutego 2015 w Wałbrzychu) – polski piłkarz, występujący na pozycji bramkarza. Zadebiutował w wieku 14 lat w Unii Kędzierzyn, od początku na pozycji bramkarza; w 1963 r. trafił do III-ligowego Thoreza i wraz z tym klubem awansował do II ligi rok później. Powołany został do reprezentacji młodzieżowej na mecz z Turcją, który Polska wygrała (2:0) w Łodzi. Jako senior kadry Polski zadebiutował w Szczecinie 24 października 1965 w meczu z Finlandią (7:0). Później grał przeciw Anglii − 5 stycznia 1966 w Liverpoolu (1:1) i w rewanżu w Chorzowie (przegrana Polski 0:1); po obu tych meczach uzyskał (pomimo utraty bramek) dobre oceny i gratulacje, także od przeciwników. W tournée reprezentacji Polski po Ameryce Południowej Brazylia wygrała na stadionie Maracanã (2:1), ale miejscowa prasa wybiła w nagłówkach fakt, że słynnemu napastnikowi Pelému nie udało się strzelić bramki Marianowi Szei. Jego klub, przemianowany na Zagłębie Wałbrzych, awansował w 1968 do I ligi, a w sezonie 1970-1971 zajął w niej III miejsce i wystąpił w Pucharze UEFA. W roku 1974 uzyskał zgodę na kontrakt zagraniczny i wyjechał do Metz, a potem do II-ligowego klubu Auxerre, z którym w 1979 dotarł do finału Pucharu Francji, a w 1980 awansował do francuskiej I ligi. W reprezentacji, w eliminacjach do Igrzysk Olimpijskich 1972, został doskonale oceniony po wygranym przez Polskę meczu eliminacyjnym z Hiszpanią (w Gijón; 2:0), podobnie jak po rozegranym w tym samym sezonie meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy z RFN (0:0). Pojechał na IO w Monachium 1972 jako bramkarz rezerwowy, jednak w ani jednym meczu, ani przez jedną minutę nie wszedł na boisko. Z tego powodu nie otrzymał medalu olimpijskiego i przez długi czas w kronikach i statystykach sportowych nie był uznawany za olimpijczyka. Dopiero po latach znalazł się na oficjalnych listach medalistów olimpijskich. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 1973 z USA (0:1) [1].

334. Roman Ogaza

Roman Ogaza (ur. 17 listopada 1952 w Katowicach, zm. 4 marca 2006 w Forbach) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, olimpijczyk. Karierę rozpoczął w 1965 roku w juniorach Górnika Lędziny, a po fuzji wszedł w skład GKS Tychy, w którym grał do 1968. Następnie reprezentował barwy juniorów Górnika Zabrze, z którym w 1970 roku podpisał profesjonalny kontrakt. Jednak z powodu silnej konkurencji w klubie nie mógł liczyć na regularną grę i po sezonie 1969/1970 odszedł do Szombierek Bytom, z którym w sezonie 1971/1972 spadł z ekstraklasy. Z klubu odszedł po sezonie 1974/1975 po rozegraniu 101 meczów ligowych i strzeleniu 25 goli. Następnie został zawodnikiem GKS-u Tychy, z którym w sezonie 1975/1976 zdobył wicemistrzostwo Polski, dzięki czemu klub awansował do Pucharu UEFA (1976/1977). Potem wrócił do Szombierek, z którym w sezonie 1978/1979 dotarł do półfinału Pucharu Polski. W sezonie 1979/1980 zdobył z klubem mistrzostwo Polski, a w sezonie 1980/1981 zajął w ekstraklasie 3. miejsce. Ostatni mecz w ekstraklasie rozegrał dnia 9 maja 1982 roku w wygranym 3:1 meczu u siebie z Bałtykiem Gdynia. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 276 meczów strzelając 96 bramek. Następnie przeniósł się do Francji, RC Lens (1982–1984 – 63 mecze, 15 goli), Olympique Alès (1984–1986), US Forbach (1987-1991) i SG Marienau, w którym w 1991 gdzie zakończył karierę. W reprezentacji Polski w latach 1974–1981 rozegrał 21 meczów, w których strzelił 6 goli. Debiut zaliczył  w 1974 roku w meczu z reprezentacją Haiti. W 1976 roku został powołany przez selekcjonera Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski 1976 w Montrealu, na którym zagrał w wygranym 0:5 meczu ćwierćfinałowym z reprezentacją Korei Północnej zastępując w 71. minucie Zygmunta Maszczyka oraz zdobył srebrny medal [1].

333. Stefan Florenski

Stefan Florenski (ur. 17 grudnia 1933 w Gliwicach, zm. 23 lutego 2020 w Hamm) – polski piłkarz występujący na pozycji stopera i skrajnego obrońcy, związany głównie z Górnikiem Zabrze, reprezentant Polski, olimpijczyk z Rzymu (1960). Dziewięciokrotny mistrz Polski i pięciokrotny zdobywca Pucharu Polski z Górnikiem, finalista Pucharu Zdobywców Pucharów, z piętnastoma medalami MP jest rekordzistą wszech czasów tych rozgrywek. Jako pierwszy w Polsce i jeden z pierwszych w Europie stosował wślizgi podczas gry. W reprezentacji Polski debiutował 29 września 1957 w towarzyskim meczu z Bułgarią (1:1). Wystąpił następnie w trzech spotkaniach dla Polaków eliminacji MŚ 1958, w tym w wygranym ze Związkiem Radzieckim meczu w Chorzowie (2:1). Znalazł się w kadrze na igrzyska olimpijskie 1960 w Rzymie, jednak w rozegranym już we Włoszech sparingu złamał nogę. W państwowym zespole wystąpił łącznie w jedenastu meczach, ośmiu towarzyskich i trzech eliminacyjnych do mistrzostw świata [1].

332. Lesław Ćmikiewicz

Lesław Ćmikiewicz (ur. 3 maja 1947, we Wrocławiu) – polski piłkarz i trener. Jako piłkarz występował na pozycji pomocnika. Wychowanek Lotnika Wrocław (1960–1965). Następnie występował w Śląsku Wrocław (1965–1970), Legii Warszawa (1970–1979) oraz klubach amerykańskich: New York Arrow (1980) i Chicago Horizon (1980-1981). Największe sukcesy odniósł broniąc barw warszawskiej Legii, w której rozegrał 226 meczów i strzelił 14 bramek. Z Legią zdobył Wicemistrzostwo Polski w 1971, Puchar Polski w 1973 i 1980 oraz ćwierćfinał Pucharu Europy w 1971. W reprezentacji Polski rozegrał 57 meczów (1970–1979). Dwukrotny medalista olimpijski: złoty z Monachium (1972) i srebrny z Montrealu (1976). Uczestniczył w Mistrzostwach Świata w RFN w 1974, gdzie reprezentacja Polski prowadzona przez Kazimierza Górskiego zdobyła trzecie miejsce. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę jako trener. Zaczynał od asystowania Kazimierzowi Górskiemu w Legii (1981–1982). Następnie prowadził drużyny klubowe, m.in. Motor Lublin, Stal Rzeszów, Górnika Zabrze, Hutnika Kraków, Pogoń Szczecin, Gwardię Warszawa i RKS Radomsko. Asystent selekcjonera reprezentacji Polski Andrzeja Strejlaua w latach 1989–1993. Samodzielnie prowadził drużynę narodową w trzech ostatnich meczach eliminacji Mistrzostw Świata jesienią 1993. Selekcjoner młodzieżowej reprezentacji Polski w latach 1999–2001 (1/8 finału Młodzieżowych Mistrzostw Europy). Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta [1].