329. Jakub Wierzchowski

Jakub Wierzchowski (ur. 15 kwietnia 1977 w Lublinie), piłkarz polski występujący na pozycji bramkarza, wychowanek KS Lublinianka, były reprezentant. Mistrz Polski 1998/1999 z Wisłą Kraków, zdobywca Pucharu Polski w sezonie 2005/2006 z Wisłą Płock. Uznawany był za bramkarza ze ścisłej czołówki ligi polskiej. Kapitalne występy w Ruchu Chorzów spowodowały, iż znalazł się w kręgu zainteresowań klubów zagranicznych. Ostatecznie w 2001 roku trafił do Werderu Brema. Wrócił do Polski i został zawodnikiem Wisły Płock, grającej jeszcze wtedy w ekstraklasie. W sezonie 2003/2004 nie zawsze mieścił się w wyjściowym składzie (zagrał w 13 meczach), ale już w sezonach 2004/2005 i 2005/2006 był podstawowym zawodnikiem. Po sezonie 2005/2006 dość niespodziewanie został piłkarzem drugoligowego Zagłębia Sosnowiec. Przed sezonem 2007/2008 pojawił się na treningu beniaminka Orange Ekstraklasy - Polonii Bytom i wkrótce podpisał kontrakt z klubem. Grał jednak tylko w meczach Młodej Ekstraklasy i po zakończeniu rundy jesiennej Polonia zadecydowała o rozwiązaniu kontraktu z zawodnikiem. W reprezentacji Polski Jakub Wierzchowski wystąpił dwa razy. Zadebiutował 15 listopada 2000 roku w towarzyskim meczu przeciwko Islandii, drugi, i ostatni, występ zaliczył 10 lutego 2002 roku - w towarzyskim turnieju na Cyprze Polska zmierzyła się z Wyspami Owczymi. W swoich meczach w kadrze Jakub Wierzchowski puścił jedną bramkę [1].

328. Jerzy Musiałek

Jerzy Musiałek (ur. 14 października 1942 w Gliwicach, zm. 15 stycznia 1980 tamże) – polski piłkarz, występujący na pozycji napastnika. Trzynastokrotny reprezentant Polski. Przez wiele lat związany był z Górnikiem Zabrze. W barwach tej drużyny zdobył sześciokrotnie tytuł mistrza Polski oraz czterokrotnie zwyciężał w rozgrywkach Pucharu Polski. W jego bogatym dorobku znajduje się również Puchar Holandii zdobyty z NAC Breda. Był trenerem lidera klasy „M”, Górnika Knurów, prowadząc zajęcia jeszcze w dzień swojej śmierci, zmarł na zawał serca 15 stycznia 1980. W reprezentacji rozegrał 13 spotkań strzelając jedną bramkę [1].

327. Henryk Bolesta

Henryk Bolesta (ur. 20 września 1957 w Radomiu) – polski piłkarz, bramkarz, jednokrotny reprezentant Polski. Jako zawodnik na boisku mierzył 187 cm i ważył 85 kg. Karierę rozpoczynał w Radomiaku Radom. Potem przeszedł do Stara Starachowice, a następnie do Ruchu Chorzów. W tym klubie rozegrał 101 spotkań. W 1982 został zawodnikiem Widzewa. W barwach zespołu z Łodzi wystąpił w 133 meczach. W sezonie 1984/1985 wziął udział we wszystkich meczach ligowych i wywalczył Puchar Polski. Mimo że był bramkarzem, 26 czerwca po remisowym finałowym meczu z drużyną Katowic w serii rzutów karnych zdobył bramkę decydującą o zwycięstwie Widzewa. W 1989 wyjechał do Holandii, by grać w Feyenoordzie. Ten klub reprezentował przez cztery miesiące (marzec-czerwiec 1989). Potem był graczem holenderskiego zespołu Roda JC Kerkrade. W 1993 zakończył karierę zawodniczą [1].

326. Józef Adamiec

Józef Adamiec (ur. 10 maja 1954 w Fosowskiem) – polski piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Karierę sportową rozpoczynał w Unii Kolonowskie. Potem grał w Małejpanwi Ozimek, Odrze Opole i Lechu Poznań. W 1990 roku zakończył grę na boisku, będąc zawodnikiem Wormatii Worms. Z poznańskim zespołem dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Polski (1983, 1984) i puchar tego kraju (1984). W pierwszym składzie reprezentacji Polski zadebiutował 25 marca 1981 w meczu z Rumunią w Bukareszcie. Łącznie w kadrze rozegrał 9 meczów, strzelając jedną bramkę (przeciw Chinom) [1]. 

325. Krzysztof Ratajczyk

Krzysztof Ratajczyk (ur. 9 listopada 1973 w Poznaniu) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy. Karierę piłkarską rozpoczynał w Warcie Poznań. W 1990 zdobył z reprezentacją Polski brązowy medal mistrzostw Europy w kategorii U-16. Latem 1991 przeszedł do Legii Warszawa. W wieku 20 lat miał pewne miejsce w podstawowym składzie Legii Warszawa. Wspólnie z Jackiem Zielińskim, Markiem Jóźwiakiem oraz Zbigniewem Mandziejewiczem tworzyli blok obronny w połowie lat 90. Podczas pięciu lat spędzonych w tym klubie zdobył sześć pucharów w Polsce w tym 2 razy Mistrzostwo Polski, 2 razy Puchar Polski oraz jeden Superpuchar Polski. Największym sukcesem okazało się dojście do 1/4 Finału Ligi Mistrzów w sezonie 1995/1996. Wystąpił w 3 z 10 spotkań w Lidze Mistrzów (w jednym meczu eliminacyjnym i dwóch grupowych). W latach 1996–2002 występował w Rapidzie Wiedeń. Potem przeszedł do Austrii Wiedeń, z którą zdobył Mistrzostwo kraju, Super Puchar i Puchar Austrii  2003. W reprezentacji debiutował 9 listopada 1973 w meczu z Białorusią. Łącznie rozegrał w niech 16 meczów, strzelając łącznie 3 bramki [1].

324. Henryk Kempny

Henryk Kempny (ur. 24 stycznia 1934 w Bytomiu jako Helmut Paweł Kempny, zm. 29 maja 2016) – polski piłkarz, reprezentant Polski w latach 1955–1958.W ekstraklasie strzelił 100 goli. Czterokrotnie zdobył mistrzostwo Polski, w 1954 roku oraz w 1962 roku z Polonią Bytom,  dwukrotnie z Legią Warszawa (w 1955 i w 1956). Z Legią sięgnął także po Puchar Polski (1955, 1956). Dwukrotnie zdobył tytuł króla strzelców: w 1954 (13 bramek) i w 1956 (21 bramek). Debiutował w reprezentacji Polski 29 maja 1955 w meczu w Bukareszcie z Rumunią (2:2).  W pierwszej reprezentacji rozegrał w sumie 16 meczów strzelając w nich 6 bramek [1]. 

323. Piotr Nowak

Piotr Nowak (ur. 5 lipca 1964 w Pabianicach) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski. Wychowanek Włókniarza Pabianice, w Polsce grał także w GKS-ie Bełchatów, Motorze Lublin, Widzewie oraz w Zawiszy Bydgoszcz. W 1990 został piłkarzem tureckiego Bakırköyspor, gdzie grał do 1992 roku.Następnie przeszedł do szwajcarskiego BSC Young Boys, skąd po roku trafił do niemieckiej Bundesligi, gdzie grał najpierw w Dynamie Drezno, a od sezonu 1994/1995 w TSV 1860 Monachium. Piłkarzem monachijskich Lwów był przez 3 lata i spełniał w tym zespole funkcję głównego rozgrywającego. Zimą 1998 został piłkarzem Chicago Fire, gdzie przez pewien czas grał wspólnie z Romanem Koseckim i Jerzym Podbrożnym. W barwach Strażaków zdobył Mistrzostwo USA oraz dwukrotnie sięgał po krajowy puchar. Karierę piłkarską zakończył w barwach Chicago Fire w 2002 roku, w wieku 38 lat. Występował na pozycji środkowego, ofensywnego pomocnika. W reprezentacji Polski debiutował w 1990, jednak dopiero w połowie dekady zaczął regularnie pojawiać się w kadrze, został nawet jej kapitanem. Ostatnim jego meczem w reprezentacji było spotkanie z Anglią rozegrane 31 maja 1997 w ramach eliminacji MŚ 98. Łącznie wystąpił w 19 meczach i strzelił 3 bramki [1]. 

322. Jacek Krzynówek

Jacek Krzynówek (ur. 15 maja 1976 w Kamieńsku) – polski piłkarz, pomocnik, reprezentant Polski, uczestnik turniejów finałowych mistrzostw świata w 2002 i w 2006 oraz Mistrzostw Europy w 2008, członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. Karierę rozpoczynał w LZS Chrzanowice. W 1994 trafił do RKS Radomsko, gdzie grał przez dwa sezony, by w 1996 przenieść się do drużyny Raków Częstochowa. Po sezonie  przeszedł do drugoligowego GKS Bełchatów. W sezonie 1997/1998 awansował z drużyną do ekstraklasy. Swoją grą zwrócił uwagę skautów FC Nürnberg oraz szkoleniowca reprezentacji narodowej Janusza Wójcika. Jeszcze jako zawodnik GKS Bełchatów zadebiutował w reprezentacji Polski w 1998 w meczu ze Słowacją. W 1999 przeniósł się do 1. FC Nürnberg występującego w 2. Bundeslidze. W 2002 przyczynił się do awansu 1. FC Nürnberg do 1. Bundesligi, został uznany za najlepszego lewoskrzydłowego 2. Bundesligi, a z reprezentacją Polski pojechał na Mundial w Korei Południowej i Japonii. W 2004 przeszedł do Bayeru 04 Leverkusen. W sezonie 2004/05 był uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy klubu, a tercet Krzynówek – Woronin – Berbatow budził zainteresowanie wielu mocnych klubów Europy. Drużyna Bayeru dobrze grała również w Lidze Mistrzów, gdzie wyeliminowała Real Madryt i AS Roma. W eliminacjach do Mistrzostw Świata w Niemczech uczestniczył w najważniejszych meczach polskiej reprezentacji i przyczynił się do wywalczenia awansu do turnieju finałowego. Brał udział w kluczowych spotkaniach eliminacji Euro 2008, walnie przyczyniając się do historycznego awansu do Mistrzostw Europy. 15 sierpnia 2011 roku głosił koniec kariery piłkarskiej. Wystąpił w 96 spotkaniach reprezentacji Polski, zdobywając 15 bramek. 

321. Artur Wichniarek

Artur Wichniarek (ur. 28 lutego 1977 w Poznaniu) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Polski. Najlepszy strzelec klubu Arminia Bielefeld w historii jego potyczek w niemieckiej Bundeslidze (36 goli). Karierę rozpoczynał w Lechu Poznań w sezonie 1992/1993. Wiosną 1996 został wypożyczony do grającego w II lidze Górnika Konin. Po powrocie do Lecha w przerwie letniej przebił się do podstawowego składu, sezon 1996/1997 zakończył z 30 występami w lidze i 4 strzelonymi bramkami. Po rozpoczęciu kolejnego sezonu przeszedł do Widzewa Łódź, w którym grał w ekstraklasie do 1999 roku, występując 57 razy i zdobywając 28 bramek. W 2006 roku przeszedł do Arminii Bielefeld.Tam grał w 2. lidze, będąc niekwestionowanym liderem zespołu i najlepszym strzelcem. W sezonie 2001/2002 wywalczył z 20 bramkami koronę króla strzelców 2. Bundesligi, co dało mu przydomek „Król Artur”. Po awansie zespołu z Bielefeld w 2003 roku przeszedł do jednego z czołowych klubów pierwszej ligi Herthy BSC. Na początku 2006 roku został sprzedany do swojego dawnego klubu, Arminii. W ciągu trzech sezonów spędzonych w Herthcie zagrał 44 razy w Bundeslidze i zdobył 4 bramki. W sezonie 2006/07 przeszedł do Arminii Bielefeld, dla której w całym sezonie strzelił 10 bramek. W reprezentacji Polski debiutował 3 marca 1999 w meczu przeciwko Armenii wygranym 1:0. W sumie wystąpił w 17 meczach i zdobył 4 bramki [1]. 

320. Łukasz Szukała

Łukasz Szukała (ur. 26 maja 1984 w Gdańsku) – polski piłkarz występujący na pozycji obrońcy. Urodził się w Gdańsku, lecz w dzieciństwie wyjechał z rodzicami do Niemiec i tam zaczął grać w piłkę nożną. Karierę rozpoczynał występując w zespole Fortuna Saarburg. Następnie przeniósł się do SV Trassem i Eintracht Trewir. Przed sezonem 2002/2003 zmienił barwy klubowe na FC Metz. Od sezonu 2004/2005 występował w TSV 1860 Monachium, a sezon 2008/2009 rozpoczął w klubie Alemannia Aachen. W 2010 przeniósł się do Rumunii, gdzie przez rok występował w klubie Gloria Bistriţa. Po zakończeniu sezonu 2010/11 klub został karnie zdegradowany do III ligi rozgrywkowej z powodu długów. W czerwcu 2011 Szukała podpisał trzyletni kontrakt z Universitatea Cluj. Rok później przeszedł do Petrolul Ploeszti, a następnie do Steauy Bukareszt, gdzie dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Rumunii, a w 2013 sięgnął również po Superpuchar Rumunii (w meczu o Superpuchar strzelił jedną z bramek). W 2014 został wybrany najlepszym obrońcą ligi rumuńskiej. W styczniu 2015 podpisał dwuletni kontrakt z saudyjskim Al-Ittihad. 14 sierpnia 2013 zadebiutował w reprezentacji Polski w meczu towarzyskim przeciwko Danii rozegranym w mieście jego urodzenia czyli Gdańsku. 30 października 2013 został powołany przez trenera reprezentacji Polski Adama Nawałkę na dwa mecze towarzyskie ze Słowacją i Irlandią. W reprezentacji rozegrał 17 meczów, strzelając w nich jedną bramkę [1]. 

319. Marek Leśniak

Marek Leśniak (ur. 29 lutego 1964 w Goleniowie) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika – zawodnik m.in. Pogoni Szczecin i Bayeru 04 Leverkusen, na przełomie lat 80. i 90. występował w reprezentacji Polski.  Karierę klubową zaczynał w lokalnym klubie Pomorzanin Nowogard, w rodzinnym Nowogardzie. W 1982 roku przeniósł się do Pogoni Szczecin. W tym okresie występował również w młodzieżowej reprezentacji Polski, z którą zdobył 3. miejsce na Mistrzostwach Świata w 1983. W sezonie 1983/1984 został powołany do pierwszego składu Pogoni i stał się jej czołowym napastnikiem. Przebywając na zgrupowaniu reprezentacji Polski na terenie Danii, nie powrócił z ekipą do kraju. Wyjechał do RFN, aby rozpocząć w pełni profesjonalną karierę piłkarską. Jego pierwszym klubem był Bayer 04 Leverkusen, zdobywca Pucharu UEFA 1988. Polak szybko stał się podstawowym zawodnikiem „Aptekarzy”. W czterech sezonach rozegrał większość meczów ligowych, strzelał również bramki w Bundeslidze i pucharach. W sezonie 1989/90 był najlepszym strzelcem Bayeru Leverkusen (8 goli). Z Leverkusen przeszedł do grającego w ll lidze SG Wattenscheid 09 z Bochum. W klubie tym grał przez trzy sezony. W 1995 był zawodnikiem TSV 1860 Monachium, zaś wiosną 1996 występował w KFC Uerdingen. Latem 1996 wyjechał do Szwajcarii, gdzie strzelał bramki dla pierwszoligowego Neuchâtel Xamax. W 1997 powrócił do niemieckiej Bundesligi, w której po raz ostatni grał w zespole Fortuna Düsseldorf. W 1999 przeniósł się do niższej ligi, do zespołu Preußen Münster. Karierę zawodniczą kończył w SSVg Velbert oraz w SV Hilden-Nord. W reprezentacji rozegrał 20 meczów strzelając w nich 10 bramek [1].

318. Euzebiusz Smolarek

Euzebiusz Smolarek (ur. 9 stycznia 1981 w Łodzi) – polski piłkarz, który występował na pozycji pomocnika lub napastnika, reprezentant Polski. Syn Włodzimierza Smolarka. Wychowanek Feyenoordu, z którym w sezonie 2001/02 sięgnął po Puchar UEFA. Następnie zawodnik takich klubów jak: Borussia Dortmund, Racing Santander, Bolton Wanderers, Kavala, Polonia Warszawa, Al-Khor, ADO Den Haag czy Jagiellonia. Swe pierwsze powołanie do zespołu biało-czerwonych otrzymał od Jerzego Engela na towarzyskie spotkanie przeciwko Irlandii Północnej w cypryjskim Limassol. Na kolejne powołanie przyszło mu czekać ponad 2 lata, gdy obowiązki selekcjonera pełnił już Paweł Janas, od którego dostał powołanie na finały Mistrzostw Świata 2006. Podczas mundialu zagrał we wszystkich 3 meczach, jednak Polacy odpadli już po fazie grupowej. W związku z tym Janasa na stanowisku trenera zastąpił Leo Beenhakker, którego Smolarek doskonale znał z Feyenoordu. 11 października 2006 w wygranym 2:1 spotkaniu eliminacji Mistrzostw Europy 2008 z Portugalią strzelił 2 gole, stając się „ojcem triumfu”, ulubieńcem polskich kibiców i niekwestionowaną gwiazdą zespołu. Swój kunszt potwierdził 13 października 2007, zaliczając w przeciągu zaledwie 9 minut pierwszy klasyczny hat-trick dla reprezentacji i dając jej wygraną 3:1 w niezwykle ważnym pojedynku z Kazachstanem. 17 listopada 2007 dwie bramki Ebiego dały Polsce zwycięstwo 2:0 nad Belgią i przypieczętowały pierwszy w historii awans do finałów Mistrzostw Europy. W barwach reprezentacji Polski, w latach 2002-2010, rozegrał 47 meczów, w których strzelił 19 goli [1].

317. Włodzimierz Smolarek

Włodzimierz Smolarek (ur. 16 lipca 1957 w Aleksandrowie Łódzkim, zm. 7 marca 2012 tamże) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika lub napastnika. Miał dwóch synów, Mariusza i Euzebiusza. Reprezentant Polski, trener i działacz piłkarski. Srebrny medalista (za zajęcie 3. miejsca) Mistrzostw Świata z 1982 roku. Wychowanek klubu Włókniarz Aleksandrów Łódzki (1967-1973), później przeszedł do Widzewa Łódź (1973–1977 i 1979–1986), następnie Legia Warszawa (1977–1979), niemiecki Eintracht Frankfurt (1986–1988, zdobywca pucharu Niemiec w 1988) oraz Feyenoord (1988–1990, bilans meczów i bramek 46/13) oraz FC Utrecht (1990–1996, 165/33). W I lidze w barwach Widzewa rozegrał (1979–1986) 181 meczów, strzelając 61 bramek. Dwukrotny mistrz Polski (1981, 1982), zdobywca pucharu Polski (1985). W 1983 roku wyprzedził Zbigniewa Bońka jako najlepszego strzelca ligowego Widzewa, a potem z bilansem 61 goli w ekstraklasie był liderem aż do maja 1996, gdy wyprzedził go Marek Koniarek. Ceniony przez wszystkie pokolenia kibiców za światową klasę, ale również za niezwykłą zadziorność, waleczność, bojowość i ambicję.  Dwukrotny uczestnik finałów mistrzostw świata. W 1982 w Hiszpanii za zdobycie III miejsca zdobył srebrny medal, 4 lata później w Meksyku był zdobywcą jedynej bramki dla Polski. Osiadł na stałe w Holandii, gdzie zajął się pracą trenerską, prowadził drużyny juniorskie w Feyenoordzie. W ostatnich latach swojego życia pracował jako skaut w Polskim Związku Piłki Nożnej. W reprezentacji Polski rozegrał 60 meczów, strzelając w nich 13 bramek. Był uczestnikiem mistrzostw świata w 1982 (3. miejsce) i 1986 (1/8 finału).

Zmarł w swoim domu w Aleksandrowie Łódzkim. 10 marca 2012 został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Aleksandrowie Łódzkim.Widzew Łódź uhonorował swoją legendę, jaką był Włodzimierz Smolarek – zastrzegając dla niego numer 11. Oznacza to, że już żaden inny piłkarz w historii klubu nie założy koszulki z tym numerem. Po śmierci Smolarka, jego pamięć minutą ciszy uczciły jego byłe kluby. Widzew Łódź przed meczem z GKS-em Bełchatów uczcił jego pamięć minutą ciszy a na stadionie odegrana została pieśń żałobna. Także dwa byłe kluby Smolarka- Feyenoord i FC Utrecht przed wspólnym meczem uczciły pamięć swojego byłego piłkarza minutą ciszy a zawodnicy wybiegli na ten mecz z czarnymi opaskami [1].