353. Witold Karaś

 

Witold Karaś (ur. 20 października 1951 w Nisku) – polski piłkarz i trener, grał na pozycji napastnika. Jest wychowankiem Zenitu Nisko. W reprezentacji młodzieżowej grał w latach 1973-1975 (30 spotkań: 19 meczów oficjalnych, 4 bramki), przez pewien okres pełnił funkcję kapitana. Wieloletni gracz Stali Mielec (1969-1980). Karierę trenerską rozpoczął w 1982. W 1992 otrzymał tytuł trenera piłki nożnej I klasy. Jego kariera trenerska w głównej mierze związana jest z drużynami juniorskimi Stali Mielec. Trzykrotnie, przez krótkie okresy czasu, był też trenerem I drużyny seniorów tego klubu. 14 lipca 2007 zdobył Mistrzostwo Polski Juniorów Młodszych jako trener juniorów młodszych Stali Mielec. W meczach I reprezentacji wystąpił 2 razy w 1974 r. [1]. 

352. Sławomir Paluch

 

Sławomir Paluch (ur. 27 listopada 1975 w Knurowie) – piłkarz, reprezentant Polski. Karierę piłkarską rozpoczął w Odrze Wodzisław Śląski. Następnie był zawodnikiem Ruchu Chorzów i ponownie Odry Wodzisław Śląski. Będąc zawodnikiem Odry, awansował z nią do Ekstraklasy, a w reprezentacji narodowej rozegrał dwa mecze. Zadebiutował w kadrze 14 lutego 1997 w meczu z reprezentacją Litwy rozegranym w Ayia Napa na Cyprze. W Odrze Wodzisław rozegrał najwięcej meczów ligowych i wywalczył z nią 3. miejsce w Ekstraklasie. Następnie przez krótki okres był piłkarzem Wisły Kraków i ponownie Ruchu Chorzów. Znakomicie zapowiadającą się karierę zawodnika przerwała poważna kontuzja uniemożliwiająca mu powrót do gry na wysokim poziomie. W 2005 roku rozpoczął karierę trenerską, obejmując posadę szkoleniowca KS Polonia Łaziska Górne, gdzie był grającym trenerem. Następnie był trenerem futsalowej drużyny Gwiazda Ruda Śląska. Do 2013, przez dwa lata, prowadził seniorów SKS Fortuna Wyry jako grający trener. W reprezentacji rozegrał dwa mecze [1]. 

351. Marcin Kaczmarek

 

Marcin Kaczmarek (ur. 3 grudnia 1979 w Sieradzu) – piłkarz występujący na pozycji bocznego obrońcy lub pomocnika. Karierę rozpoczynał w Piaście Błaszki, z którego trafił do KKS–u Kalisz. W rundzie wiosennej sezonu 2000/2001 reprezentował barwy Włókniarza Konstantynów Łódzki, natomiast w kolejnych rozgrywkach ponownie grał w kaliskim klubie. W 2002 roku przeszedł do Ceramiki Opoczno. Sezon 2004/05 rozpoczął w KSZO Ostrowiec Św. W 2005 roku Kaczmarek trafił do Korony Kielce. Po raz pierwszy w I lidze wystąpił 26 lipca w zremisowanym 0:0 pojedynku z Cracovią. Na początku sierpnia 2008 roku przeszedł do Lechii Gdańsk. Pierwszego gola zdobył w wygranym meczu z Cracovią, a bramka ta była pierwszym po 20-letniej przerwie golem w najwyższej klasie rozgrywkowej zdobytym na stadionie przy ul. Traugutta. W sezonie 2008/09 był jednym z kluczowych zawodników gdańskiego zespołu, w kolejnych rozgrywkach również zebrał wiele pochwał i dobrych recenzji[potrzebny przypis. W 2011 przeszedł do ŁKS–u Łódź, podpisując z nim półroczny kontrakt z opcję przedłużenia w przypadku awansu klubu do Ekstraklasy. 7 czerwca 2014 roku podpisał kontrakt z drużyną Olimpii Grudziądz. Pod koniec września 2005 został powołany przez selekcjonera Pawła Janasa do reprezentacji Polski na towarzyskie mecze z Islandią i Anglią. W sumie w pierwszej reprezentacji rozegrał dwa mecze [1]. 

350. Krzysztof Bukalski

 

Krzysztof Bukalski (ur. 22 września 1970 w Krakowie) − polski piłkarz, pomocnik, trener. Karierę zakończył po rundzie jesiennej sezonu 2007/08. Wychowanek Wandy Nowa Huta. W wieku 15 lat przeszedł do Hutnika Kraków, z którym awansował w sezonie 1989/90 do ekstraklasy. Jako zawodnik Hutnika zadebiutował w reprezentacji Polski 15 marca 1995 w wygranym 4:1 meczu z reprezentacją Litwy w Ostrowcu Świętokrzyskim. W drużynie Hutnika wystąpił w sumie w 243 meczach, w których zdobył 45 bramek.  W 1999 grając w barwach Wisły zdobył Mistrzostwo Polski. Zagrał w 332 meczach polskiej ekstraklasy zdobywając w nich 50 bramek. Przez 2,5 sezonu pełnił funkcję kapitana Górnika Zabrze. Zimą 2007 roku zakończył piłkarską karierę. W reprezentacji rozegrał 17 meczów, strzelając dwa gole [1]. 

349. Andrzej Iwan

 

Andrzej Iwan (ur. 10 listopada 1959 w Krakowie) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika. W 1976 roku wywalczył z Wisłą Kraków mistrzostwo Polski juniorów, zaś w 1978 był podstawowym zawodnikiem drużyny seniorskiej Białej Gwiazdy, która zdobyła tytuł Mistrza Polski, wyprzedzając Śląsk Wrocław. W I lidze w barwach Wisły zagrał 198 razy i strzelił 69 goli. Z Wisłą Kraków grał w finałach Pucharu Polski w latach 1979 i 1984. W 1985 roku przeszedł do Górnika Zabrze, a na początku 1988 roku dołączył do niemieckiego zespołu VfL Bochum. Potem na krótko wrócił do Górnika Zabrze w 1989 roku, by następnie wyjechać do Grecji do klubu Aris FC. Po dwóch sezonach gry wyjechał do Szwajcarii i kończąc powoli karierę grał w FC Azzurri i FC Pully. Zdobył cztery tytuły mistrzowskie (z Wisłą i Górnikiem). W I lidze rozegrał 269 meczów (debiut w wieku 17 lat) i strzelił 90 goli. W europejskich pucharach zagrał 17 razy i strzelił 4 bramki. Jako gracz reprezentacji U-18 zdobył brązowy medal nieoficjalnych Mistrzostw Europy w 1978 roku. W kadrze seniorskiej Polski znalazł się po raz pierwszy tego samego roku na Mistrzostwach Świata w Argentynie w meczu z Tunezją. Nie wywalczył jednak miejsca w pierwszym składzie, jednak już 4 lata później na Mistrzostwach Świata w 1982 Hiszpanii był początkowo podstawowym zawodnikiem. Kontuzja wyeliminowała go już w 2. meczu, a Polacy zajęli w turnieju 3. miejsce i zdobyli srebrne medale. 4 lata później na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1986 nie pojechał z powodu kontuzji w meczu ligowym. W sumie w reprezentacji Polski rozegrał 29 spotkań i strzelił 11 bramek [1].

348. Adam Kensy

 

Adam Kensy (ur. 18 listopada 1956 w Białośliwiu) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika. Wychowanek klubu Czarni Nakło. Następnie występował w Zachemie Bydgoszcz. W styczniu 1975 pozyskany do szczecińskiej Pogoni. I-ligowy debiut zaliczył 9 marca 1975 w meczu z Legią w Warszawie. Reprezentował Pogoń do końca 1986 r. z przerwą w sezonach 1979/1980 i 1980/1981 na odbycie zasadniczej służby wojskowej – grał wówczas w Zawiszy Bydgoszcz. W granatowo-bordowych barwach wystąpił łącznie w 334 meczach, zdobywając 35 bramek w meczach o mistrzostwo I ligi. Ponadto pełnił funkcję kapitana drużyny ze Szczecina. W 1983 r. w plebiscycie „Kuriera Szczecińskiego” został wybrany najpopularniejszym sportowcem ziemi szczecińskiej. W 1986 r. przeniósł się do Austrii, by do października 1989 r. występować w zespole LASK Linz. Na futbolowe boisko w roli zawodnika  powrócił na jeden występ w meczu w barwach Pogoni Szczecin Nowej – klubu założonego przez kibiców szczecińskiej Pogoni. B-klasowe spotkanie rozegrane zostało w Szczecinie 17 czerwca 2007, a przeciwnikiem szczecińskiej drużyny był Bałtyk Międzywodzie. Adam Kensy bywał powoływany do narodowej kadry juniorów, kadry olimpijskiej, a także trzykrotnie reprezentował barwy narodowe w kadrze A w 1983, za kadencji Antoniego Piechniczka [1].

 

347. Krzysztof Baszkiewicz

Krzysztof Baszkiewicz (ur. 17 lutego 1933 w Warszawie, zm. 25 listopada 1993 tamże) – polski piłkarz, reprezentant kraju. Był strzelcem pierwszego gola dla polskiego zespołu klubowego w europejskich pucharach (12 października 1955 w 14. minucie przegranego 1:4 spotkania Gwardia Warszawa - Djurgårdens IF, dającego wówczas wyrównanie 1:1). W 1954 występując w stołecznej Gwardii zdobył Puchar Polski, a w 1957 wicemistrzostwo kraju. Jego karierę sportową przerwała kontuzja, której nabawił się w 1960 (w meczu z Odrą Opole) - tuż przed Igrzyskami Olimpijskimi w Rzymie. W drużynie narodowej rozegrał 20 spotkań, strzelając 4 bramki. Debiutował 29 maja 1955 w Bukareszcie podczas zremisowanego 2:2 meczu przeciwko Rumunii [1]. 

346. Bartłomiej Drągowski

Bartłomiej Drągowski (ur. 19 sierpnia 1997 w Białymstoku) – polski piłkarz występujący na pozycji bramkarza we włoskim klubie ACF Fiorentina. Swoją przygodę rozpoczynał w juniorskiej sekcji MOSP Jagiellonia Białystok. Następnie w 2012 został zawodnikiem Jagiellonii Białystok, w której pierwsze szlify zdobył występując w Młodej Ekstraklasie a następnie od 2013 w III-ligowej Jagiellonii II Białystok, drużynie rezerw Jagiellonii. W Ekstraklasie  zadebiutował 27 maja 2014 z Koroną Kielce mając 16 lat. Podczas meczu 6. kolejki rozgrywek Ekstraklasy (2014/2015) Jagiellonia - Śląsk (1:3) za faul taktyczny w 62 min. czerwoną kartkę otrzymał bramkarz Jagiellonii Jakub Słowik, ta sytuacja wymusiła wejście do bramki Drągowskiego. Słaba postawa drugiego bramkarza (K. Barana) spowodowała, że Drągowski pomimo młodego wieku, stał się pierwszym bramkarzem białostockiego klubu. W rozgrywkach pucharowych UEFA zadebiutował 2 lipca 2015 w wygranym wjazdowym (1-0) meczu Jagiellonii z Kruoja Pokroje. Wystąpił także w spotkaniu rewanżowym, które Jagiellonia wygrała 8-0. Zaliczył występy w barwach Jagiellonii przeciwko Omonii Nikozja. 4 lipca 2016 przeszedł z Jagiellonii do włoskiej Fiorentiny na zasadzie transferu definitywnego, podpisując z nowym klubem pięcioletnią umowę. W barwach Fiorentiny zadebiutował 28 maja 2017 na meczu z Pescarą Calcio zakończonym remisem 2-2. 22 stycznia 2019 został wypożyczony do włoskiego klubu Empoli FC. 15 kwietnia pobił rekord Serie A, broniąc aż 18 strzałów na bramkę w meczu z Atalantą Bergamo, nie puszczając przy tym ani jednego gola. W reprezentacji rozegrał do tej pory jeden mecz w towarzyskim meczu z Finlandią [1]. 

345. Dariusz Grzesik

Dariusz Grzesik (ur. 10 stycznia 1966 roku w Tychach) - polski piłkarz, występujący na pozycji pomocnika, 3-krotny reprezentant Polski. Wychowanek GKS Tychy, skąd przeszedł do Piasta Gliwice, w którym występował przez dwa sezony. Następnie został piłkarzem GKS-u Katowice. Już w pierwszym roku gry w Katowicach Grzesik był podstawowym piłkarzem, występując 27 razy w lidze. Barwy tego klubu reprezentował przez 8 sezonów, zdobywając dwukrotnie Puchar Polski, a także raz Superpuchar. Sezon 1995/1996 rozpoczął w II-ligowym Ruchu Chorzów, z którym awansował do najwyższej klasy rozgrywkowej, a także - po raz trzeci w karierze - zdobył krajowy puchar. W barwach Niebieskich gracz występował jeszcze tylko przez rok - grając zaledwie 8 razy w I lidze. Kolejne lata spędził w niższych ligach - karierę kończąc jesienią 2004 roku, jako zawodnik GKS-u 71 Tychy. Dariusz Grzesik wystąpił 3 razy w reprezentacji Polski, debiutując 19 grudnia 1990 w spotkaniu z Grecją, rozgrywanym w Wolos [1].

 

344. Arkadiusz Kubik

 

Arkadiusz Kubik (ur. 31 maja 1972 w Krakowie) – piłkarz, reprezentant Polski, grający na pozycji obrońcy. Jego brat, Łukasz (ur. 1978) także jest piłkarzem.Wychowanek Cracovii, dwukrotnie zdobył mistrzostwo Polski juniorów. W reprezentacji narodowej rozegrał dwa mecze, debiutował 4 maja 1994 w wygranym meczu w Krakowie z reprezentacją Węgier (3:2). W sumie w kadrze rozegrał dwa spotkania [1]. 

343. Marek Chojnacki

 

Marek Chojnacki (ur. 6 grudnia 1959 w Łodzi) – polski piłkarz, grający na pozycji obrońcy i trener piłkarski. Niemal całą karierę związany był z Łódzkim Klubem Sportowym. Występował ponadto w ÓFPF Ethnikós i Karkonoszach Jelenia Góra, gdzie w 1998 roku w wieku 39 lat zakończył karierę. Był rekordzistą pod względem liczby meczów rozegranych w polskiej ekstraklasie – zaliczył ich 452 (wszystkie w barwach ŁKS). Ten rekord został w 2014 roku poprawiony przez Łukasza Surmę. W 1978 roku Chojnacki zdobył z reprezentacją U-18 brązowy medal nieoficjalnych Mistrzostw Europy U-18. W następnym roku z reprezentacją U-20 zajął czwarte miejsce na młodzieżowych MŚ w Japonii. W 1981 roku zagrał 4 razy w reprezentacji Polski podczas tourneé w Japonii (występy te zostały mu zaliczone w 1997 wraz z aktualizacją listy oficjalnych meczów reprezentacji Polski przez PZPN). W grudniu 2007 roku zgodził się zostać trenerem ŁKS-u Łódź, i prowadził tę drużynę blisko przez rok. Pod koniec listopada 2008 roku został urlopowany, a jego miejsce na ławce trenerskiej zajął Grzegorz Wesołowski. W kwietniu 2009 objął stanowisko trenera Arki Gdynia. W 2011 roku Marek Chojnacki we współpracy z klubem sportowym Orzeł Łódź założył „Szkółkę Młodego Piłkarza” [1].

342. Zbigniew Robakiewicz

 

Zbigniew Robakiewicz (ur. 24 listopada 1966 w Opocznie) – polski piłkarz grający na pozycji bramkarza, reprezentant Polski. Karierę rozpoczynał w wieku 18 lat w Łódzkim Klubie Sportowym. Przez 2,5 roku spędzonych w klubie rozegrał 28 spotkań w najwyższej klasie rozgrywek w Polsce. W przerwie zimowej sezonu 1986/1987 przeszedł do Legii Warszawa, gdzie rozwinęła się jego kariera. Przez 9 lat bronił bramki Legii, cztery razy zdobywając Puchar Polski oraz po dwa razy mistrzostwo Polski oraz Superpuchar Polski, występując łącznie w 153 spotkaniach. Wówczas zadebiutował w pierwszej reprezentacji Polski w meczu z Arabią Saudyjską, wygranym przez Polaków 1:0 (13 kwietnia 1994, Cannes, Francja). Przed sezonem 1995/1996 powrócił do ŁKS-u, grając we wszystkich 34 spotkaniach ligowych, opuszczając jedynie 20 minut ostatniego meczu ligowego. Sezon później przeniósł się do Grecji, do I-ligowego Iraklísu Saloniki. Wtedy zaczęły się jego problemy ze zdrowiem. W rundzie wiosennej sezonu 1997/1998 zagrał jedynie w 7 meczach w barwach warszawskiej Legii, by następnie przez pół roku nie grać w żadnym klubie. W rundzie wiosennej sezonu 1998/1999 grał w II-ligowej Ceramice Opoczno, a jesienią następnego sezonu w III-ligowym Okęciu Warszawa. Wiosną zagrał w 15 meczach w barwach Legii, a w sezonie 2000/2001 we wszystkich 30 spotkaniach. W rundzie jesiennej sezonu 2001/2002 wystąpił w 8 spotkaniach w barwach Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski. Przez następne dwa lata zagrał w 49 meczach w barwach Widzewa Łódź. W przerwie zimowej trafił do III-ligowego Tura Turek. Na początku sezonu 2005/2006 miał problemy ze zdrowiem i przeszedł szczegółowe badania serca. W przerwie zimowej zakończył karierę piłkarską. W reprezentacji rozegrał jedno spotkanie w 1994 r. [1]. 

341. Damian Gorawski

Damian Gorawski (ur. 4 stycznia 1979 w Rudzie Śląskiej) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika lub pomocnika. Karierę piłkarską rozpoczął jako wychowanek Ruchu Chorzów. Z tego zespołu przeszedł do Wisły Kraków. Z drużyną Wisły Kraków dwa razy zdobył tytuł mistrzowski. Na początku 2005 roku podpisał 3-letni kontrakt z FK Moskwa. Zawodnikiem tego klubu był do końca 2007 roku. W 2008 roku przeszedł do Szynnika Jarosław. W styczniu 2009 roku przeszedł do Górnika Zabrze. W kadrze narodowej zadebiutował w meczu Polska – Włochy (3:1), który odbył się w Warszawie. Otrzymał powołanie do reprezentacji Polski na Mistrzostwa Świata w Niemczech w 2006 roku, jednak z powodów zdrowotnych w ostatniej chwili został wycofany, a na jego miejsce powołano środkowego obrońcę Lecha Poznań, Bartosza Bosackiego. W reprezentacji rozegrał 14 meczów, strzelając w nich jedną bramkę [1]. 

340. Janusz Stawarz

Janusz Stawarz (ur. 1 grudnia 1959) – polski piłkarz, grał na pozycji bramkarza; były reprezentant Polski. Trener piłki nożnej. W sezonach 1978/79 i 1980/81 zajął 3. miejsce w ekstraklasie z Stalą Mielec. W latach 2000-06 trener bramkarzy Stali Mielec, 2006/07 trener bramkarzy reprezentacji Polski U-17, U-20. W sierpniu 2009 roku został trenerem futsalowego klubu z Mielca, KS Fair Play Mielec. Funkcję tę pełnił do 31 października tego samego roku. W rundzie wiosennej 2010 był trenerem bramkarzy w klubie GKS KATOWICE. W sezonie 2016/2017 trener B-klasowej drużyny Florian Ostrowy Tuszowskie. W 1978 wraz z reprezentacją do lat 18 zajął trzecie miejsce w nieoficjalnych Mistrzostwach Europy U-18. W 1979 wraz z reprezentacją do lat 20 zajął czwarte miejsce w młodzieżowych Mistrzostwach Świata w Japonii. W 1981 roku dwukrotnie zagrał w Reprezentacji Polski seniorów [1].

339. Andrzej Sikorski

Andrzej Sikorski (ur. 13 lutego 1957 w Olsztynie) – polski piłkarz, obrońca. Długoletni zawodnik warszawskiej Legii. Członek Galerii Sław tego klubu. Karierę zaczynał w Warmii z rodzinnego miasta. W latach 1974–1982 był zawodnikiem Gwardii Warszawa, w 1982 przeszedł do lokalnego rywala - Legii. Na Łazienkowskiej spędził 5 sezonów. Grał także zagranicą, w zespołach z niższych lig. Jako trener pracował m.in. w akademii CWKS Legia Warszawa, Hetmanie Zamość, Hutniku Warszawa, UKS Łady i Żyrardowiance Żyradów. 22 kwietnia 2009 roku zatrudniony został w Polonii Warszawa w roli drugiego trenera. Później pracował jako asystent trenera i samodzielny trener drużyny Młodej Ekstraklasy Polonii Warszawa. Przestał być trenerem ze względu na stan zdrowia pod koniec października 2012. Powrócił do trenowania już jako trener klubów na niższych poziomach rozgrywek - w tym Sarmata Warszawa od października 2014 do czerwca 2016 i Zabrowianka Zaborów od lipca 2016 (oba kluby grające w lidze okręgowej). Jest ojcem siatkarki Aleksandry Sikorskiej oraz Macieja Sikorskiego, trenera bramkarzy Raków Częstochowa. W reprezentacji Polski zagrał tylko raz. 7 października 1986 Polska zremisowała 2:2 z Koreą Północną w meczu towarzyskim [1].

338. Grzegorz Piechna

Grzegorz Piechna (ur. 18 września 1976 w Opocznie) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika. Treningi piłkarskie rozpoczął w MLKS Opoczno, następnie grał w Modrzewiance Modrzew i Pilicy Tomaszów Mazowiecki. Później był zawodnikiem Woy Bukowiec Opoczyński, w którego barwach został królem strzelców ligi okręgowej. Ponadto grając w Woy, równocześnie pracował w miejscowej masarni jako zaopatrzeniowiec. Jeden z kolegów nadał mu wówczas pseudonim Kiełbasa. W 2000 roku grał w Pelikanie Łowicz, następnie przeszedł do Ceramiki Paradyż. Będąc jej zawodnikiem dwukrotnie został królem strzelców IV ligi. W latach 2003–2004 był piłkarzem HEKO Czermno, w którego barwach został królem strzelców III ligi. W 2004 roku został zawodnikiem Korony Kielce. Pierwsze dwa gole zdobył 3 sierpnia w spotkaniu pucharu Polski z Widzewem Łódź. W sezonie 2004/2005 z dorobkiem 17 goli na swoim koncie został królem strzelców II ligi. W najwyższej polskiej klasie rozgrywkowej po raz pierwszy wystąpił 26 lipca 2005 roku w zremisowanym 0:0 meczu z Cracovią. Swoje trzy debiutanckie gole strzelił 20 sierpnia w spotkaniu z Polonią Warszawa (3:2). W rundzie jesiennej sezonu 2005/2006 zdobył 16 bramek i przewodził w klasyfikacji najlepszych strzelców ligi. W listopadzie 2005 odebrał nagrodę Fair Play, przyznawaną co roku przez Międzynarodowy Komitet Fair Play. Ostatnią bramkę w polskiej lidze zdobył 18 kwietnia w zremisowanym 1:1 pojedynku z Lechem Poznań. Sezon zakończył z dorobkiem 21 goli na swoim koncie i tytułem króla strzelców I ligii. W czerwcu 2006 roku podpisał trzyletni kontrakt z Torpedo Moskwa[14]. W rundzie jesiennej sezonu 2009/2010 reprezentował barwy czwartoligowej Ceramiki Opoczno. W styczniu 2010 roku podpisał kontrakt z greckim AÉ Dóxa Kranoúlas. Pod koniec października 2005 roku został powołany przez selekcjonera Pawła Janasa do reprezentacji Polski na towarzyski mecz z Estonią strzelając bramkę w 87 minucie meczu [1]. 

337. Piotr Suski

Piotr Suski (ur. 29 czerwca 1942 w Łodzi, zm. 31 stycznia 2009) – polski piłkarz, grający na pozycji pomocnika. Wychowanek Łódzkiego Klubu Sportowego, w barwach którego grał do 1972 roku. Wtedy to wyjechał do Irlandii, gdzie kontynuował swą piłkarską karierę w Waterford United, z którym zdobył mistrzostwo Irlandii.

W reprezentacji Polski zagrał 19 razy. W 1966 roku zagrał na słynnej Maracanie (w obecności 130 tys. widzów) przeciwko Brazylii, w której grali, m.in. Pelé oraz Garrincha [1].

336. Maciej Żurawski

Maciej Żurawski (ur. 12 września 1976 w Poznaniu) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, kapitan reprezentacji Polski, 5-krotny mistrz Polski, 3-krotny mistrz Szkocji oraz mistrz Cypru. Jest najskuteczniejszym strzelcem Wisły Kraków w historii występów klubu w europejskich pucharach, z 23 golami na koncie. Wychowanek poznańskiej Warty, gdzie rozpoczął swoją karierę piłkarską. W 1999 roku Żurawski przeniósł się do Wisły Kraków, z którą sięgnął 4-krotnie po mistrzostwo Polski, 2 krotnie po Puchar Polski oraz raz po Puchar Ligi Polskiej. W sezonie 2004/2005 przekroczył granicę 100 bramek strzelonych w polskiej lidze. W sezonie 2002/03 z Wisłą Kraków dotarł do IV rundy (1/8 finału) Pucharu UEFA. Żurawski zdobył wtedy 10 goli w 10 meczach i w klasyfikacji strzelców Pucharu UEFA w tamtym sezonie ustąpił tylko Henrikowi Larssonowi (ówczesnemu graczowi Celticu Glasgow), który zdobył 11 goli. Łącznie w Pucharze UEFA Żurawski grając dla Wisły do połowy 2005 roku wystąpił w 26 meczach i zdobył 13 goli, natomiast w eliminacjach Ligi Mistrzów rozegrał 11 meczów i strzelił 9 goli. Uczestniczył w turniejach finałowych mistrzostw świata 2002 w Korei i Japonii oraz mistrzostw świata 2006 w Niemczech. Łącznie rozegrał 6 meczów na mistrzostwach świata, nie zdobywając. Był kapitanem reprezentacji Polski na mistrzostwach Europy 2008 w Austrii i Szwajcarii, jednak z powodu kontuzji rozegrał tam zaledwie jedną połowę pierwszego meczu z Niemcami. Występ w meczu z Niemcami był dla Żurawskiego ostatnim w jego reprezentacyjnej W reprezentacji rozegrał 72 spotkania i strzelił 17 goli [1]. 

335. Marian Szeja

Marian Szeja (ur. 20 sierpnia 1941 w Siemianowicach Śląskich, zm. 25 lutego 2015 w Wałbrzychu) – polski piłkarz, występujący na pozycji bramkarza. Zadebiutował w wieku 14 lat w Unii Kędzierzyn, od początku na pozycji bramkarza; w 1963 r. trafił do III-ligowego Thoreza i wraz z tym klubem awansował do II ligi rok później. Powołany został do reprezentacji młodzieżowej na mecz z Turcją, który Polska wygrała (2:0) w Łodzi. Jako senior kadry Polski zadebiutował w Szczecinie 24 października 1965 w meczu z Finlandią (7:0). Później grał przeciw Anglii − 5 stycznia 1966 w Liverpoolu (1:1) i w rewanżu w Chorzowie (przegrana Polski 0:1); po obu tych meczach uzyskał (pomimo utraty bramek) dobre oceny i gratulacje, także od przeciwników. W tournée reprezentacji Polski po Ameryce Południowej Brazylia wygrała na stadionie Maracanã (2:1), ale miejscowa prasa wybiła w nagłówkach fakt, że słynnemu napastnikowi Pelému nie udało się strzelić bramki Marianowi Szei. Jego klub, przemianowany na Zagłębie Wałbrzych, awansował w 1968 do I ligi, a w sezonie 1970-1971 zajął w niej III miejsce i wystąpił w Pucharze UEFA. W roku 1974 uzyskał zgodę na kontrakt zagraniczny i wyjechał do Metz, a potem do II-ligowego klubu Auxerre, z którym w 1979 dotarł do finału Pucharu Francji, a w 1980 awansował do francuskiej I ligi. W reprezentacji, w eliminacjach do Igrzysk Olimpijskich 1972, został doskonale oceniony po wygranym przez Polskę meczu eliminacyjnym z Hiszpanią (w Gijón; 2:0), podobnie jak po rozegranym w tym samym sezonie meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy z RFN (0:0). Pojechał na IO w Monachium 1972 jako bramkarz rezerwowy, jednak w ani jednym meczu, ani przez jedną minutę nie wszedł na boisko. Z tego powodu nie otrzymał medalu olimpijskiego i przez długi czas w kronikach i statystykach sportowych nie był uznawany za olimpijczyka. Dopiero po latach znalazł się na oficjalnych listach medalistów olimpijskich. Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 1973 z USA (0:1) [1].

334. Roman Ogaza

Roman Ogaza (ur. 17 listopada 1952 w Katowicach, zm. 4 marca 2006 w Forbach) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, reprezentant kraju, olimpijczyk. Karierę rozpoczął w 1965 roku w juniorach Górnika Lędziny, a po fuzji wszedł w skład GKS Tychy, w którym grał do 1968. Następnie reprezentował barwy juniorów Górnika Zabrze, z którym w 1970 roku podpisał profesjonalny kontrakt. Jednak z powodu silnej konkurencji w klubie nie mógł liczyć na regularną grę i po sezonie 1969/1970 odszedł do Szombierek Bytom, z którym w sezonie 1971/1972 spadł z ekstraklasy. Z klubu odszedł po sezonie 1974/1975 po rozegraniu 101 meczów ligowych i strzeleniu 25 goli. Następnie został zawodnikiem GKS-u Tychy, z którym w sezonie 1975/1976 zdobył wicemistrzostwo Polski, dzięki czemu klub awansował do Pucharu UEFA (1976/1977). Potem wrócił do Szombierek, z którym w sezonie 1978/1979 dotarł do półfinału Pucharu Polski. W sezonie 1979/1980 zdobył z klubem mistrzostwo Polski, a w sezonie 1980/1981 zajął w ekstraklasie 3. miejsce. Ostatni mecz w ekstraklasie rozegrał dnia 9 maja 1982 roku w wygranym 3:1 meczu u siebie z Bałtykiem Gdynia. Łącznie w ekstraklasie rozegrał 276 meczów strzelając 96 bramek. Następnie przeniósł się do Francji, RC Lens (1982–1984 – 63 mecze, 15 goli), Olympique Alès (1984–1986), US Forbach (1987-1991) i SG Marienau, w którym w 1991 gdzie zakończył karierę. W reprezentacji Polski w latach 1974–1981 rozegrał 21 meczów, w których strzelił 6 goli. Debiut zaliczył  w 1974 roku w meczu z reprezentacją Haiti. W 1976 roku został powołany przez selekcjonera Kazimierza Górskiego na turniej olimpijski 1976 w Montrealu, na którym zagrał w wygranym 0:5 meczu ćwierćfinałowym z reprezentacją Korei Północnej zastępując w 71. minucie Zygmunta Maszczyka oraz zdobył srebrny medal [1].

333. Stefan Florenski

Stefan Florenski (ur. 17 grudnia 1933 w Gliwicach, zm. 23 lutego 2020 w Hamm) – polski piłkarz występujący na pozycji stopera i skrajnego obrońcy, związany głównie z Górnikiem Zabrze, reprezentant Polski, olimpijczyk z Rzymu (1960). Dziewięciokrotny mistrz Polski i pięciokrotny zdobywca Pucharu Polski z Górnikiem, finalista Pucharu Zdobywców Pucharów, z piętnastoma medalami MP jest rekordzistą wszech czasów tych rozgrywek. Jako pierwszy w Polsce i jeden z pierwszych w Europie stosował wślizgi podczas gry. W reprezentacji Polski debiutował 29 września 1957 w towarzyskim meczu z Bułgarią (1:1). Wystąpił następnie w trzech spotkaniach dla Polaków eliminacji MŚ 1958, w tym w wygranym ze Związkiem Radzieckim meczu w Chorzowie (2:1). Znalazł się w kadrze na igrzyska olimpijskie 1960 w Rzymie, jednak w rozegranym już we Włoszech sparingu złamał nogę. W państwowym zespole wystąpił łącznie w jedenastu meczach, ośmiu towarzyskich i trzech eliminacyjnych do mistrzostw świata [1].

332. Lesław Ćmikiewicz

Lesław Ćmikiewicz (ur. 3 maja 1947, we Wrocławiu) – polski piłkarz i trener. Jako piłkarz występował na pozycji pomocnika. Wychowanek Lotnika Wrocław (1960–1965). Następnie występował w Śląsku Wrocław (1965–1970), Legii Warszawa (1970–1979) oraz klubach amerykańskich: New York Arrow (1980) i Chicago Horizon (1980-1981). Największe sukcesy odniósł broniąc barw warszawskiej Legii, w której rozegrał 226 meczów i strzelił 14 bramek. Z Legią zdobył Wicemistrzostwo Polski w 1971, Puchar Polski w 1973 i 1980 oraz ćwierćfinał Pucharu Europy w 1971. W reprezentacji Polski rozegrał 57 meczów (1970–1979). Dwukrotny medalista olimpijski: złoty z Monachium (1972) i srebrny z Montrealu (1976). Uczestniczył w Mistrzostwach Świata w RFN w 1974, gdzie reprezentacja Polski prowadzona przez Kazimierza Górskiego zdobyła trzecie miejsce. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę jako trener. Zaczynał od asystowania Kazimierzowi Górskiemu w Legii (1981–1982). Następnie prowadził drużyny klubowe, m.in. Motor Lublin, Stal Rzeszów, Górnika Zabrze, Hutnika Kraków, Pogoń Szczecin, Gwardię Warszawa i RKS Radomsko. Asystent selekcjonera reprezentacji Polski Andrzeja Strejlaua w latach 1989–1993. Samodzielnie prowadził drużynę narodową w trzech ostatnich meczach eliminacji Mistrzostw Świata jesienią 1993. Selekcjoner młodzieżowej reprezentacji Polski w latach 1999–2001 (1/8 finału Młodzieżowych Mistrzostw Europy). Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta [1].

331. Łukasz Sosin

Łukasz Sosin (ur. 7 maja 1977 w Krakowie) – napastnik, reprezentant. Czterokrotny król strzelców ligi cypryjskiej. Karierę rozpoczynał w Hutniku Kraków. W 1999 trafił do Wisy Kraków, ale od razu wypożyczyła go na sezon 1999/2000 do Odry Wodzisław, w barwach której strzelił 11 goli w 27 meczach. W sezonie 2000/2001 wrócił do Wisły, z którą zdobył mistrzostwo i Puchar Ligi. W 2002 roku został piłkarzem Apollon Limassol, w którego barwach w sezonach 2003/2004, 2004/2005, 2005/2006 był królem strzelców ligi cypryjskiej, a w sezonie 2005/2006 został z Apollonem mistrzem Cypru. Od sezonu 2007/2008 do 2009 grał w klubie Anorthosis Famagusta Larnaka, w barwach którego również zdobył mistrzostwo kraju, a także został po raz czwarty królem strzelców. W swoim debiucie w meczu reprezentacji Polski z Arabią Saudyjską strzelił dwie bramki. W reprezentacji Polski rozegrał 4 mecze i zdobył 2 gole [1].

330. Ludovic Obraniak

Ludovic Obraniak (ur. 10 listopada 1984 w Longeville-lès-Metz) – francuski piłkarz polskiego pochodzenia występujący na pozycji pomocnika. Były reprezentant Polski. Ludovic Obraniak był przez cztery lata zawodnikiem klubu FC Metz, grającego w Ligue 1 – najwyższej klasie rozgrywkowej we Francji. Pewne miejsce w składzie drużyny znalazł w sezonie 2004/05, podczas którego rozegrał 30 spotkań ligowych, strzelając w nich 2 bramki. W 2007 przeszedł do Lille OSC. W czasie niespełna pięciu lat występów w Lille, zdobył z zespołem mistrzostwo Francji w sezonie 2010/2011 oraz Puchar Francji w 2011. 11 stycznia 2012 podpisał 3,5-letni kontrakt z innym francuskim klubem Girondins Bordeaux. Swojego premierowego gola dla Girondins Bordeaux zaliczył 4 lutego 2012 roku w meczu ligowym przeciwko Toulouse FC. 12 lutego 2012 wystąpił w wyjazdowym meczu przeciwko swojemu niedawnemu klubowi Lille OSC, zdobył dwa gole i zaliczył asystę. 31 stycznia 2014 roku został zawodnikiem niemieckiego Werderu Brema, z którym związał się 2,5-letnią umową ważną do 30 czerwca 2016. Latem 2015 roku został zawodnikiem Maccabi Hajfa. Po roku gry w Izraelu wrócił do Francji i związał się z AJ Auxerre. Po dwóch latach gry zdecydował się na zakończenie kariery.Po uzyskaniu polskiego obywatelstwa w 2009 Obraniak został powołany przez Leo Beenhakkera do reprezentacji na mecz towarzyski z Grecją 12 sierpnia 2009. W 80. minucie strzelił bramkę na 2:0. W 2012 został powołany przez selekcjonera kadry Franciszka Smudę na Euro 2012. Podczas turnieju wystąpił we wszystkich trzech meczach grupowych. W reprezentacji rozegrał 34 mecze, strzelając w nich 5 bramek [1].

329. Jakub Wierzchowski

Jakub Wierzchowski (ur. 15 kwietnia 1977 w Lublinie), piłkarz polski występujący na pozycji bramkarza, wychowanek KS Lublinianka, były reprezentant. Mistrz Polski 1998/1999 z Wisłą Kraków, zdobywca Pucharu Polski w sezonie 2005/2006 z Wisłą Płock. Uznawany był za bramkarza ze ścisłej czołówki ligi polskiej. Kapitalne występy w Ruchu Chorzów spowodowały, iż znalazł się w kręgu zainteresowań klubów zagranicznych. Ostatecznie w 2001 roku trafił do Werderu Brema. Wrócił do Polski i został zawodnikiem Wisły Płock, grającej jeszcze wtedy w ekstraklasie. W sezonie 2003/2004 nie zawsze mieścił się w wyjściowym składzie (zagrał w 13 meczach), ale już w sezonach 2004/2005 i 2005/2006 był podstawowym zawodnikiem. Po sezonie 2005/2006 dość niespodziewanie został piłkarzem drugoligowego Zagłębia Sosnowiec. Przed sezonem 2007/2008 pojawił się na treningu beniaminka Orange Ekstraklasy - Polonii Bytom i wkrótce podpisał kontrakt z klubem. Grał jednak tylko w meczach Młodej Ekstraklasy i po zakończeniu rundy jesiennej Polonia zadecydowała o rozwiązaniu kontraktu z zawodnikiem. W reprezentacji Polski Jakub Wierzchowski wystąpił dwa razy. Zadebiutował 15 listopada 2000 roku w towarzyskim meczu przeciwko Islandii, drugi, i ostatni, występ zaliczył 10 lutego 2002 roku - w towarzyskim turnieju na Cyprze Polska zmierzyła się z Wyspami Owczymi. W swoich meczach w kadrze Jakub Wierzchowski puścił jedną bramkę [1].

328. Jerzy Musiałek

Jerzy Musiałek (ur. 14 października 1942 w Gliwicach, zm. 15 stycznia 1980 tamże) – polski piłkarz, występujący na pozycji napastnika. Trzynastokrotny reprezentant Polski. Przez wiele lat związany był z Górnikiem Zabrze. W barwach tej drużyny zdobył sześciokrotnie tytuł mistrza Polski oraz czterokrotnie zwyciężał w rozgrywkach Pucharu Polski. W jego bogatym dorobku znajduje się również Puchar Holandii zdobyty z NAC Breda. Był trenerem lidera klasy „M”, Górnika Knurów, prowadząc zajęcia jeszcze w dzień swojej śmierci, zmarł na zawał serca 15 stycznia 1980. W reprezentacji rozegrał 13 spotkań strzelając jedną bramkę [1].

327. Henryk Bolesta

Henryk Bolesta (ur. 20 września 1957 w Radomiu) – polski piłkarz, bramkarz, jednokrotny reprezentant Polski. Jako zawodnik na boisku mierzył 187 cm i ważył 85 kg. Karierę rozpoczynał w Radomiaku Radom. Potem przeszedł do Stara Starachowice, a następnie do Ruchu Chorzów. W tym klubie rozegrał 101 spotkań. W 1982 został zawodnikiem Widzewa. W barwach zespołu z Łodzi wystąpił w 133 meczach. W sezonie 1984/1985 wziął udział we wszystkich meczach ligowych i wywalczył Puchar Polski. Mimo że był bramkarzem, 26 czerwca po remisowym finałowym meczu z drużyną Katowic w serii rzutów karnych zdobył bramkę decydującą o zwycięstwie Widzewa. W 1989 wyjechał do Holandii, by grać w Feyenoordzie. Ten klub reprezentował przez cztery miesiące (marzec-czerwiec 1989). Potem był graczem holenderskiego zespołu Roda JC Kerkrade. W 1993 zakończył karierę zawodniczą [1].

326. Józef Adamiec

Józef Adamiec (ur. 10 maja 1954 w Fosowskiem) – polski piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Karierę sportową rozpoczynał w Unii Kolonowskie. Potem grał w Małejpanwi Ozimek, Odrze Opole i Lechu Poznań. W 1990 roku zakończył grę na boisku, będąc zawodnikiem Wormatii Worms. Z poznańskim zespołem dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Polski (1983, 1984) i puchar tego kraju (1984). W pierwszym składzie reprezentacji Polski zadebiutował 25 marca 1981 w meczu z Rumunią w Bukareszcie. Łącznie w kadrze rozegrał 9 meczów, strzelając jedną bramkę (przeciw Chinom) [1]. 

325. Krzysztof Ratajczyk

Krzysztof Ratajczyk (ur. 9 listopada 1973 w Poznaniu) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy. Karierę piłkarską rozpoczynał w Warcie Poznań. W 1990 zdobył z reprezentacją Polski brązowy medal mistrzostw Europy w kategorii U-16. Latem 1991 przeszedł do Legii Warszawa. W wieku 20 lat miał pewne miejsce w podstawowym składzie Legii Warszawa. Wspólnie z Jackiem Zielińskim, Markiem Jóźwiakiem oraz Zbigniewem Mandziejewiczem tworzyli blok obronny w połowie lat 90. Podczas pięciu lat spędzonych w tym klubie zdobył sześć pucharów w Polsce w tym 2 razy Mistrzostwo Polski, 2 razy Puchar Polski oraz jeden Superpuchar Polski. Największym sukcesem okazało się dojście do 1/4 Finału Ligi Mistrzów w sezonie 1995/1996. Wystąpił w 3 z 10 spotkań w Lidze Mistrzów (w jednym meczu eliminacyjnym i dwóch grupowych). W latach 1996–2002 występował w Rapidzie Wiedeń. Potem przeszedł do Austrii Wiedeń, z którą zdobył Mistrzostwo kraju, Super Puchar i Puchar Austrii  2003. W reprezentacji debiutował 9 listopada 1973 w meczu z Białorusią. Łącznie rozegrał w niech 16 meczów, strzelając łącznie 3 bramki [1].

324. Henryk Kempny

Henryk Kempny (ur. 24 stycznia 1934 w Bytomiu jako Helmut Paweł Kempny, zm. 29 maja 2016) – polski piłkarz, reprezentant Polski w latach 1955–1958.W ekstraklasie strzelił 100 goli. Czterokrotnie zdobył mistrzostwo Polski, w 1954 roku oraz w 1962 roku z Polonią Bytom,  dwukrotnie z Legią Warszawa (w 1955 i w 1956). Z Legią sięgnął także po Puchar Polski (1955, 1956). Dwukrotnie zdobył tytuł króla strzelców: w 1954 (13 bramek) i w 1956 (21 bramek). Debiutował w reprezentacji Polski 29 maja 1955 w meczu w Bukareszcie z Rumunią (2:2).  W pierwszej reprezentacji rozegrał w sumie 16 meczów strzelając w nich 6 bramek [1]. 

323. Piotr Nowak

Piotr Nowak (ur. 5 lipca 1964 w Pabianicach) – polski piłkarz, trener i działacz piłkarski. Wychowanek Włókniarza Pabianice, w Polsce grał także w GKS-ie Bełchatów, Motorze Lublin, Widzewie oraz w Zawiszy Bydgoszcz. W 1990 został piłkarzem tureckiego Bakırköyspor, gdzie grał do 1992 roku.Następnie przeszedł do szwajcarskiego BSC Young Boys, skąd po roku trafił do niemieckiej Bundesligi, gdzie grał najpierw w Dynamie Drezno, a od sezonu 1994/1995 w TSV 1860 Monachium. Piłkarzem monachijskich Lwów był przez 3 lata i spełniał w tym zespole funkcję głównego rozgrywającego. Zimą 1998 został piłkarzem Chicago Fire, gdzie przez pewien czas grał wspólnie z Romanem Koseckim i Jerzym Podbrożnym. W barwach Strażaków zdobył Mistrzostwo USA oraz dwukrotnie sięgał po krajowy puchar. Karierę piłkarską zakończył w barwach Chicago Fire w 2002 roku, w wieku 38 lat. Występował na pozycji środkowego, ofensywnego pomocnika. W reprezentacji Polski debiutował w 1990, jednak dopiero w połowie dekady zaczął regularnie pojawiać się w kadrze, został nawet jej kapitanem. Ostatnim jego meczem w reprezentacji było spotkanie z Anglią rozegrane 31 maja 1997 w ramach eliminacji MŚ 98. Łącznie wystąpił w 19 meczach i strzelił 3 bramki [1]. 

322. Jacek Krzynówek

Jacek Krzynówek (ur. 15 maja 1976 w Kamieńsku) – polski piłkarz, pomocnik, reprezentant Polski, uczestnik turniejów finałowych mistrzostw świata w 2002 i w 2006 oraz Mistrzostw Europy w 2008, członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. Karierę rozpoczynał w LZS Chrzanowice. W 1994 trafił do RKS Radomsko, gdzie grał przez dwa sezony, by w 1996 przenieść się do drużyny Raków Częstochowa. Po sezonie  przeszedł do drugoligowego GKS Bełchatów. W sezonie 1997/1998 awansował z drużyną do ekstraklasy. Swoją grą zwrócił uwagę skautów FC Nürnberg oraz szkoleniowca reprezentacji narodowej Janusza Wójcika. Jeszcze jako zawodnik GKS Bełchatów zadebiutował w reprezentacji Polski w 1998 w meczu ze Słowacją. W 1999 przeniósł się do 1. FC Nürnberg występującego w 2. Bundeslidze. W 2002 przyczynił się do awansu 1. FC Nürnberg do 1. Bundesligi, został uznany za najlepszego lewoskrzydłowego 2. Bundesligi, a z reprezentacją Polski pojechał na Mundial w Korei Południowej i Japonii. W 2004 przeszedł do Bayeru 04 Leverkusen. W sezonie 2004/05 był uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy klubu, a tercet Krzynówek – Woronin – Berbatow budził zainteresowanie wielu mocnych klubów Europy. Drużyna Bayeru dobrze grała również w Lidze Mistrzów, gdzie wyeliminowała Real Madryt i AS Roma. W eliminacjach do Mistrzostw Świata w Niemczech uczestniczył w najważniejszych meczach polskiej reprezentacji i przyczynił się do wywalczenia awansu do turnieju finałowego. Brał udział w kluczowych spotkaniach eliminacji Euro 2008, walnie przyczyniając się do historycznego awansu do Mistrzostw Europy. 15 sierpnia 2011 roku głosił koniec kariery piłkarskiej. Wystąpił w 96 spotkaniach reprezentacji Polski, zdobywając 15 bramek. 

321. Artur Wichniarek

Artur Wichniarek (ur. 28 lutego 1977 w Poznaniu) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Polski. Najlepszy strzelec klubu Arminia Bielefeld w historii jego potyczek w niemieckiej Bundeslidze (36 goli). Karierę rozpoczynał w Lechu Poznań w sezonie 1992/1993. Wiosną 1996 został wypożyczony do grającego w II lidze Górnika Konin. Po powrocie do Lecha w przerwie letniej przebił się do podstawowego składu, sezon 1996/1997 zakończył z 30 występami w lidze i 4 strzelonymi bramkami. Po rozpoczęciu kolejnego sezonu przeszedł do Widzewa Łódź, w którym grał w ekstraklasie do 1999 roku, występując 57 razy i zdobywając 28 bramek. W 2006 roku przeszedł do Arminii Bielefeld.Tam grał w 2. lidze, będąc niekwestionowanym liderem zespołu i najlepszym strzelcem. W sezonie 2001/2002 wywalczył z 20 bramkami koronę króla strzelców 2. Bundesligi, co dało mu przydomek „Król Artur”. Po awansie zespołu z Bielefeld w 2003 roku przeszedł do jednego z czołowych klubów pierwszej ligi Herthy BSC. Na początku 2006 roku został sprzedany do swojego dawnego klubu, Arminii. W ciągu trzech sezonów spędzonych w Herthcie zagrał 44 razy w Bundeslidze i zdobył 4 bramki. W sezonie 2006/07 przeszedł do Arminii Bielefeld, dla której w całym sezonie strzelił 10 bramek. W reprezentacji Polski debiutował 3 marca 1999 w meczu przeciwko Armenii wygranym 1:0. W sumie wystąpił w 17 meczach i zdobył 4 bramki [1]. 

320. Łukasz Szukała

Łukasz Szukała (ur. 26 maja 1984 w Gdańsku) – polski piłkarz występujący na pozycji obrońcy. Urodził się w Gdańsku, lecz w dzieciństwie wyjechał z rodzicami do Niemiec i tam zaczął grać w piłkę nożną. Karierę rozpoczynał występując w zespole Fortuna Saarburg. Następnie przeniósł się do SV Trassem i Eintracht Trewir. Przed sezonem 2002/2003 zmienił barwy klubowe na FC Metz. Od sezonu 2004/2005 występował w TSV 1860 Monachium, a sezon 2008/2009 rozpoczął w klubie Alemannia Aachen. W 2010 przeniósł się do Rumunii, gdzie przez rok występował w klubie Gloria Bistriţa. Po zakończeniu sezonu 2010/11 klub został karnie zdegradowany do III ligi rozgrywkowej z powodu długów. W czerwcu 2011 Szukała podpisał trzyletni kontrakt z Universitatea Cluj. Rok później przeszedł do Petrolul Ploeszti, a następnie do Steauy Bukareszt, gdzie dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Rumunii, a w 2013 sięgnął również po Superpuchar Rumunii (w meczu o Superpuchar strzelił jedną z bramek). W 2014 został wybrany najlepszym obrońcą ligi rumuńskiej. W styczniu 2015 podpisał dwuletni kontrakt z saudyjskim Al-Ittihad. 14 sierpnia 2013 zadebiutował w reprezentacji Polski w meczu towarzyskim przeciwko Danii rozegranym w mieście jego urodzenia czyli Gdańsku. 30 października 2013 został powołany przez trenera reprezentacji Polski Adama Nawałkę na dwa mecze towarzyskie ze Słowacją i Irlandią. W reprezentacji rozegrał 17 meczów, strzelając w nich jedną bramkę [1]. 

319. Marek Leśniak

Marek Leśniak (ur. 29 lutego 1964 w Goleniowie) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika – zawodnik m.in. Pogoni Szczecin i Bayeru 04 Leverkusen, na przełomie lat 80. i 90. występował w reprezentacji Polski.  Karierę klubową zaczynał w lokalnym klubie Pomorzanin Nowogard, w rodzinnym Nowogardzie. W 1982 roku przeniósł się do Pogoni Szczecin. W tym okresie występował również w młodzieżowej reprezentacji Polski, z którą zdobył 3. miejsce na Mistrzostwach Świata w 1983. W sezonie 1983/1984 został powołany do pierwszego składu Pogoni i stał się jej czołowym napastnikiem. Przebywając na zgrupowaniu reprezentacji Polski na terenie Danii, nie powrócił z ekipą do kraju. Wyjechał do RFN, aby rozpocząć w pełni profesjonalną karierę piłkarską. Jego pierwszym klubem był Bayer 04 Leverkusen, zdobywca Pucharu UEFA 1988. Polak szybko stał się podstawowym zawodnikiem „Aptekarzy”. W czterech sezonach rozegrał większość meczów ligowych, strzelał również bramki w Bundeslidze i pucharach. W sezonie 1989/90 był najlepszym strzelcem Bayeru Leverkusen (8 goli). Z Leverkusen przeszedł do grającego w ll lidze SG Wattenscheid 09 z Bochum. W klubie tym grał przez trzy sezony. W 1995 był zawodnikiem TSV 1860 Monachium, zaś wiosną 1996 występował w KFC Uerdingen. Latem 1996 wyjechał do Szwajcarii, gdzie strzelał bramki dla pierwszoligowego Neuchâtel Xamax. W 1997 powrócił do niemieckiej Bundesligi, w której po raz ostatni grał w zespole Fortuna Düsseldorf. W 1999 przeniósł się do niższej ligi, do zespołu Preußen Münster. Karierę zawodniczą kończył w SSVg Velbert oraz w SV Hilden-Nord. W reprezentacji rozegrał 20 meczów strzelając w nich 10 bramek [1].

318. Euzebiusz Smolarek

Euzebiusz Smolarek (ur. 9 stycznia 1981 w Łodzi) – polski piłkarz, który występował na pozycji pomocnika lub napastnika, reprezentant Polski. Syn Włodzimierza Smolarka. Wychowanek Feyenoordu, z którym w sezonie 2001/02 sięgnął po Puchar UEFA. Następnie zawodnik takich klubów jak: Borussia Dortmund, Racing Santander, Bolton Wanderers, Kavala, Polonia Warszawa, Al-Khor, ADO Den Haag czy Jagiellonia. Swe pierwsze powołanie do zespołu biało-czerwonych otrzymał od Jerzego Engela na towarzyskie spotkanie przeciwko Irlandii Północnej w cypryjskim Limassol. Na kolejne powołanie przyszło mu czekać ponad 2 lata, gdy obowiązki selekcjonera pełnił już Paweł Janas, od którego dostał powołanie na finały Mistrzostw Świata 2006. Podczas mundialu zagrał we wszystkich 3 meczach, jednak Polacy odpadli już po fazie grupowej. W związku z tym Janasa na stanowisku trenera zastąpił Leo Beenhakker, którego Smolarek doskonale znał z Feyenoordu. 11 października 2006 w wygranym 2:1 spotkaniu eliminacji Mistrzostw Europy 2008 z Portugalią strzelił 2 gole, stając się „ojcem triumfu”, ulubieńcem polskich kibiców i niekwestionowaną gwiazdą zespołu. Swój kunszt potwierdził 13 października 2007, zaliczając w przeciągu zaledwie 9 minut pierwszy klasyczny hat-trick dla reprezentacji i dając jej wygraną 3:1 w niezwykle ważnym pojedynku z Kazachstanem. 17 listopada 2007 dwie bramki Ebiego dały Polsce zwycięstwo 2:0 nad Belgią i przypieczętowały pierwszy w historii awans do finałów Mistrzostw Europy. W barwach reprezentacji Polski, w latach 2002-2010, rozegrał 47 meczów, w których strzelił 19 goli [1].

317. Włodzimierz Smolarek

Włodzimierz Smolarek (ur. 16 lipca 1957 w Aleksandrowie Łódzkim, zm. 7 marca 2012 tamże) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika lub napastnika. Miał dwóch synów, Mariusza i Euzebiusza. Reprezentant Polski, trener i działacz piłkarski. Srebrny medalista (za zajęcie 3. miejsca) Mistrzostw Świata z 1982 roku. Wychowanek klubu Włókniarz Aleksandrów Łódzki (1967-1973), później przeszedł do Widzewa Łódź (1973–1977 i 1979–1986), następnie Legia Warszawa (1977–1979), niemiecki Eintracht Frankfurt (1986–1988, zdobywca pucharu Niemiec w 1988) oraz Feyenoord (1988–1990, bilans meczów i bramek 46/13) oraz FC Utrecht (1990–1996, 165/33). W I lidze w barwach Widzewa rozegrał (1979–1986) 181 meczów, strzelając 61 bramek. Dwukrotny mistrz Polski (1981, 1982), zdobywca pucharu Polski (1985). W 1983 roku wyprzedził Zbigniewa Bońka jako najlepszego strzelca ligowego Widzewa, a potem z bilansem 61 goli w ekstraklasie był liderem aż do maja 1996, gdy wyprzedził go Marek Koniarek. Ceniony przez wszystkie pokolenia kibiców za światową klasę, ale również za niezwykłą zadziorność, waleczność, bojowość i ambicję.  Dwukrotny uczestnik finałów mistrzostw świata. W 1982 w Hiszpanii za zdobycie III miejsca zdobył srebrny medal, 4 lata później w Meksyku był zdobywcą jedynej bramki dla Polski. Osiadł na stałe w Holandii, gdzie zajął się pracą trenerską, prowadził drużyny juniorskie w Feyenoordzie. W ostatnich latach swojego życia pracował jako skaut w Polskim Związku Piłki Nożnej. W reprezentacji Polski rozegrał 60 meczów, strzelając w nich 13 bramek. Był uczestnikiem mistrzostw świata w 1982 (3. miejsce) i 1986 (1/8 finału).

Zmarł w swoim domu w Aleksandrowie Łódzkim. 10 marca 2012 został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Aleksandrowie Łódzkim.Widzew Łódź uhonorował swoją legendę, jaką był Włodzimierz Smolarek – zastrzegając dla niego numer 11. Oznacza to, że już żaden inny piłkarz w historii klubu nie założy koszulki z tym numerem. Po śmierci Smolarka, jego pamięć minutą ciszy uczciły jego byłe kluby. Widzew Łódź przed meczem z GKS-em Bełchatów uczcił jego pamięć minutą ciszy a na stadionie odegrana została pieśń żałobna. Także dwa byłe kluby Smolarka- Feyenoord i FC Utrecht przed wspólnym meczem uczciły pamięć swojego byłego piłkarza minutą ciszy a zawodnicy wybiegli na ten mecz z czarnymi opaskami [1].

316. Emmanuel Olisadebe

Emmanuel Olisadebe (ur. 22 grudnia 1978 w Warri w Nigerii) – nigeryjski piłkarz posiadający także obywatelstwo polskie, występujący na pozycji napastnika, w latach 2000–2004 gracz reprezentacji Polski,. W latach 1992–1995 występował w juniorskich zespołach Jasper United. W 1997 trafił do Poloni Warszawa, za sprawą Jerzego Engela. W sezonie 1997/98 - w którym Polonia zdobyła wicemistrzostwo kraju - strzelił zaledwie jedną bramkę. W sezonie 1998/1999 zagrał w 16 meczach ligowych, zdobywając cztery bramki. Sezon później został jednym z najlepszych zawodników ekstraklasy. 17 lipca 2000 otrzymał polskie obywatelstwo. W grudniu 2000, po zakończeniu rundy jesiennej sezonu 2000/2001 - został sprzedany do Panathinaikosu, z którym w sezonie 2003/2004 wywalczył dublet – mistrzostwo i Puchar Grecji. W kolejnych sezonach grał w zespole Skody Ksanti, APOP Kinyras, Henan Jianye, AGS Wyzas Megaron. Karierę zakończył w styczniu 2013. Debiut w reprezentacji Polski nastąpił 16 sierpnia 2000 w meczu przeciwko Rumunii w Bukareszcie, zremisowanym 1:1, w którym bramkę zdobył Olisadebe. W eliminacjach do mistrzostw świata 2002 był najskuteczniejszym strzelcem Polaków i głównym autorem awansu do turnieju finałowego w Korei. Podczas mistrzostw zagrał we wszystkich trzech spotkaniach. Zdobył jedną bramkę, w ostatnim spotkaniu grupowym, wygranym 3:1 ze Stanami Zjednoczonymi. Swój ostatni występ w kadrze zaliczył 28 kwietnia 2004 w  meczu z Irlandią. Łącznie w kadrze seniorów rozegrał 25 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, zdobywając w nich 11 goli (8 w eliminacjach MŚ 2002, 1 na MŚ i 2 w meczach towarzyskich) [1]. 

315. Andrzej Rudy

Andrzej Rudy (ur. 15 października 1965 w Ścinawie) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika. Karierę zaczynał w Odrze Ścinawa po czym w wieku 15 lat przeszedł do Śląska Wrocław. W ekstraklasie zadebiutował 12 października 1983. Ze Śląskiem zdobył Puchar Polski. Po sezonie 1987/88 został kupiony przez GKS Katowice. Potem grał w niemieckich klubach m.in. w FC Köln. Następnie kontynuował karierę m.in. w Ajaksie, z którym zdobył dwa razy Puchar Holandii i raz mistrzostwo. W reprezentacji zadebiutował 12 listopada 1986 w wygranym przez Polskę meczu towarzyskim z Irlandią. Zdobywca brązowego medalu na 4. Mistrzostwach Europy U-18 w ZSRR w 1984. W nocy z 10 na 11 listopada 1988 uciekł z hotelu położonego na przedmieściach Mediolanu, w którym zatrzymała się reprezentacja ligi polskiej przed meczem zaplanowanym na 12 listopada z reprezentacją ligi włoskiej. Następnie przedostał się do RFN, gdzie kontynuował karierę. W pierwszej reprezentacji Polski rozegrał 16 meczów, w których zdobył 3 bramki [1]. 

314. Andrzej Kobylański

Andrzej Kobylański (ur. 31 lipca 1970 roku w Ostrowcu Świętokrzyskim) – piłkarz grający na pozycji pomocnika, reprezentant Polski. Swoją karierę rozpoczynał w sezonie 1988/1989 występując w zespole KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. Następnie grał w Siarce Tarnobrzeg (sprowadzony tam przez trenera Janusza Gałka[1]), 1. FC Köln, Tennis Borussia Berlin, Hannover 96, Widzewie Łódź, SV Waldhof Mannheim, Energie Cottbus i Wiśle Płock. Przed sezonem 2004/2005 przeniósł się do Wuppertaler SV. Od sezonu 2005/06 występował w niemieckim SV Rot-Weiß Bad Muskau. Z reprezentacją olimpijską Polski zdobył wicemistrzostwo olimpijskie w Barcelonie w 1992. W styczniu 2013 został dyrektorem sportowym w Koronie Kielce. W reprezentacji zadebiutował w meczu z Łotwą 18 listopada 1992 (Polska 1-0). Łącznie w reprezentacji rozegrał 6 spotkań [1]. 

313. Rudolf Wojtowicz

Rudolf Wojtowicz (ur. 9 czerwca 1956 w Bytomiu) – polski piłkarz, pomocnik lub obrońca, trener. W Polsce grał w Szombierkach Bytom. Był jednym z pierwszym polskich ligowców wybiegających na boisko w szkłach kontaktowych. Z Szombierkami w 1980 wywalczył tytuł mistrza Polski. W latach 80. wyemigrował do RFN, gdzie grał w Bundeslidze w barwach Bayer 04 Leverkusen (1982-1986) oraz Fortuny Düsseldorf (1986-1992). W latach 1996-1998 był pierwszym trenerem Fortuny. W reprezentacji wystąpił tylko raz, w rozegranym 12 kwietnia 1978 meczu z Irlandią [1].

312. Zygmunt Maszczyk

Zygmunt Maszczyk, ps. „Zyga” (ur. 3 maja 1945 w Siemianowicach Śląskich) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika. Reprezentant Polski, srebrny medalista z Mistrzostw Świata w 1974, złoty medalista olimpijski z 1972 i srebrny z 1976. Był wychowankiem Siemianowiczanki, w której występował w latach 1955–1962. Do Ruchu Chorzów trafił w 1963, gdzie grał aż do 1976. W 14 sezonach na pierwszoligowych boiskach bronił barw Ruchu w 310 meczach, strzelając 41 goli, znacznie przyczyniając się do zdobycia trzech mistrzostw Polski (1968, 1974, 1975), Pucharu Polski w 1974; z drużyną dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1974, a później ćwierćfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych w 1975. Do reprezentacji narodowej trafił w 1968, debiutując w meczu z Turcją, w sumie występując w 36 oficjalnych i 4 nieoficjalnych spotkaniach. Jedyne dwa gole dla biało-czerwonych strzelił 26 kwietnia 1972 w nieoficjalnym meczu z olimpijską reprezentacją Hiszpanii w Szczecinie, wygranym 2:0. Grał bardzo ambitnie, wyraźnie biegając najwięcej ze wszystkich zawodników, czym zresztą imponował wszystkim. Na Mistrzostwach Świata w 1974 był jedynym reprezentantem aktualnych, klubowych mistrzów Polski, w 7 meczach grał w sumie 592 minuty. Już przed stanem wojennym w 1981 mieszkał i pracował (w fabryce mebli) w Lüdenscheid na terenie RFN porzucając czynne uprawianie sportu, przez 4 lata prowadził też miejscową drużynę. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974), Złoty oraz Srebrny Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, przez organizacje sportowe został uznany Zasłużonym Mistrzem Sportu (1973). Złota Odznaka PZPN (wrzesień 1972). Złoty Krzyż Zasługi (1972)[1].

311. Radosław Matusiak

Radosław Matusiak (ur. 1 stycznia 1982 w Łodzi) – polski piłkarz, napastnik. Jest wychowankiem Widzewa Łódź. Przeszedł do niego z SMS Łódź. W sezonie 2003/2004 grał w Wiśle Płock. Od sezonu 2004/2005 był zawodnikiem GKS Bełchatów. W jego barwach zadebiutował 30 lipca 2004 w wygranym 2:0 meczu z Ruchem Chorzów. Z GKS-em zajął 2 miejsce w II lidze i awansował do Ekstraklasy. 29 stycznia 2007 podpisał 4-letni kontrakt z klubem włoskiej Serie A – US Palermo. Zadebiutował tam 28 lutego w meczu z AC Milan (0:0). Zagrał w niej tylko w 3 spotkaniach i strzelił 1 bramkę. W sierpniu 2007 podpisał kontrakt z holenderskim SC Heerenveen. Łącznie zagrał tam w 10 spotkaniach ligowych, 2 pucharowych i strzelił 1 bramkę. 7 lutego 2008 został wypożyczony do Wisły Kraków. Zadebiutował w niej 22 lutego w meczu z Koroną Kielce. 23 grudnia 2008 Matusiak podpisał kontrakt z I-ligowym Widzewem Łódź. 21 sierpnia 2009 został zawodnikiem Cracovii. Karierę zakończył w Widzewie Łódź w 2012 r. W reprezentacji Polski debiutował 6 września 2006 w zremisowanym 1:1 meczu eliminacji Mistrzostw Europy 2008 z Serbią, zdobywając w nim swoją pierwszą bramkę w reprezentacji. Drugą strzelił w meczu z Belgią (15 listopada 2006), dzięki czemu Polska drużyna wygrała 1:0, trzecią w spotkaniu towarzyskim z ZEA (6 grudnia 2006), ustalając wynik spotkania na 5:2, a czwartą w meczu przeciwko Słowacji ustalając wynik spotkania na 2:2. Został powołany przez Leo Beenhakkera do szerokiej kadry na Mistrzostwa Europy, ostatecznie jednak na mistrzostwa nie pojechał. Po mistrzostwach Europy Matusiak nie został już więcej powoływany do reprezentacji, w której zagrał 15 meczów, strzelając 7 goli.

310. Janusz Kowalik

Janusz Kowalik (ur. 26 marca 1944 w Nowym Sączu) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika, trener piłkarski. Wicemistrz Europy U-18 z 1961. Był wychowankiem Cracovii, grał w niej w I i II lidze i w jej barwach występował w reprezentacji. W 1967 niespodziewanie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie grał w NASL i w 1968 z dorobkiem 30 goli został królem strzelców rozgrywek (pierwszy polski król strzelców w lidze zagranicznej) oraz MVP tej ligi w barwach Chicago Mustangs. W 1969 trafił do Holandii i do 1975 grał w Sparcie Rotterdam, następnie w NEC Nijmegen, Chicago Stings i MVV Maastricht. Jesienią 1970 był autorem pierwszego polskiego hat-tricka w europejskich pucharach. Karierę zakończył w 1979. W reprezentacji zadebiutował 7 kwietnia 1965 w meczu z Belgią, ostatnie spotkanie rozegrał rok później. Łącznie w reprezentacji wystąpił w 6 meczach. Jako piłkarz juniorskiej drużyny Polski zdobył srebrny medal turnieju UEFA w Portugalii w 1961 (późniejsze mistrzostwa Europy). Janusz Kowalik po zakończeniu kariery piłkarskiej został trenerem. Prowadził m.in. belgijskie Patro Eisden (1979–1980) oraz KRC Genk (1982–1984), holenderskie SBV Vitesse (1985–1986) i Górnika Zabrze (1992) [1]. 

309. Krzysztof Kajrys

Krzysztof Kajrys (ur. 20 września 1959 w Chorzowie), polski piłkarz, pomocnik. Ligowa karierę zaczynał w barwach chorzowskiego Ruchu, w 1979 sięgnął po mistrzostwo Polski. W 1983 został zawodnikiem Widzewa, w 1985 wywalczył Puchar Polski. W 1988 wyjechał do RFN i zaczął grać w FC 08 Homburg. W 1978 rok zdobył z reprezentacją U-18 brązowy medal nieoficjalnych Mistrzostw Europy. W następnym roku z reprezentacją U-20 zajął czwarte miejsce na młodzieżowych MŚ w Japonii. W 1981 roku zagrał trzy razy w reprezentacji Polski (1 gol) podczas tournée w Japonii (występy te zostały mu zaliczone w 1997 wraz z aktualizacją listy oficjalnych meczów reprezentacji Polski przez PZPN). Polskę reprezentowała wzmocniona drużyna młodzieżowa, prowadzona przez Waldemara Obrębskiego [1]. 

308. Waldemar Słomiany

Waldemar Słomiany (ur. 1 listopada 1943 w Bielszowicach) – polski piłkarz, obrońca. Czterokrotny mistrz Polski, zdobywca Pucharu Polski. W reprezentacji Polski zagrał tylko raz. 16 października 1963 Polska przegrała 1:3 z Grecją. Był wówczas zawodnikiem Górnika Zabrze, klubu w latach 60. seryjnie zdobywającego tytuły mistrza kraju. Wkrótce nielegalnie pozostał na Zachodzie i od 1967 grał w Bundeslidze. Przez trzy sezony występował w FC Schalke 04, w latach 1970–1972 był piłkarzem Arminii Bielefeld. W Bundeslidze zagrał 98 razy, strzelił 11 bramek. Był pierwszym Polakiem w historii Bundesligi. Kolejnymi, po 14 latach, byli Joachim Hutka (Fortuna Düsseldorf) i Helmut Foreiter (SV Darmstadt 98) w sezonie 1981/82 [1]. 

307. Wiesław Cisek

Wiesław Cisek (ur. 2 stycznia 1963 w Radymnie), polski piłkarz, reprezentant kraju. Karierę juniorską rozpoczynał w rzeszowskim klubie Resovia. Od 1980 roku rozgrywał mecze w zespole seniorów przez cztery lata. Potem trafił do Legii Warszawa, a w 1985 roku został zawodnikiem Widzewa Łódź w którym sędził osiem sezonów. W zespole z Łodzi rozegrał 242 mecze, strzelając 13 bramek. W 1994 roku trafił do niemieckiego VfB Oldenburg. W 2005 roku wrócił na polskie boiska grając w Sawie Soninie i Arce Albigowa, w której zakończył karierę w 2010 r. W reprezentacji narodowej rozegrał dwanaście meczów i strzelił dwie bramki, debiutował 19 sierpnia 1987 w Lubinie w wygranym meczu z reprezentacją NRD (2:0) [1].

306. Waldemar Kryger

Waldemar Kryger (ur. 8 listopada 1968 w Poznaniu) – polski piłkarz, obrońca reprezentacji Polski. Długoletni zawodnik poznańskiego Lecha; grając przez 13 sezonów w "Kolejorzu" (1987/1988 – 1997/1998 i 2002/2003 – 2003/2004) wystąpił w 300 meczach i strzelił 3 bramki. Wraz z Lechem zdobył 3 tytuły mistrzowskie (1990, 1992 i 1993), 3 Superpuchary Polski (1990, 1992 i 2004) oraz 2 Puchary Polski (1988 i 2004). Profesjonalną karierę piłkarską rozpoczynał w Patrii Buk, będąc tam jeden sezon – 1982/1983. Po 15-letniej grze w poznańskiej drużynie przeszedł do VfL Wolfsburg – Bundesliga – (1997/1998 – 2001/2002), rozgrywając w nim 126 meczów i strzelając 1 bramkę. Następnie powrócił do Lecha, gdzie grał aż do końca kariery. Po zakończeniu kariery piłkarskiej pracował jako trener, m.in. u boku Czesława Michniewicza w WKP Lech Poznań, a potem przeniósł się do Akademii Piłkarskiej Lecha. W reprezentacji rozegrał w sumie 5 meczów, strzelając jedną bramkę [1].

305. Robert Gadocha

Robert Gadocha (ur. 10 stycznia 1946 w Krakowie) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika, a następnie trener, reprezentant kraju, złoty medalista olimpijski z 1972 i srebrny medalista Mistrzostw Świata 1974. Wychowanek Garbarni Kraków (1957–1965). Seniorską karierę piłkarską rozpoczął w Wawelu Kraków (1965–1966), następnie przeszedł do Legii Warszawa (1967–1975), z którą dwukrotnie zdobył Mistrzostwo Polski (1969, 1970), a raz Puchar Polski (1973). W ekstraklasie rozegrał łącznie 206 spotkań, zdobywając w nich 72 bramki. W sezonie 1969/1970 dotarł z Legią do półfinału Pucharu Europy, a w sezonie 1970/1971 do ćwierćfinału tych rozgrywek. W 1975 przeniósł się do w FC Nantes. W sezonie 1976/1977 sięgnął z tą drużyną po mistrzostwo Francji. Karierę zakończył w Stanach Zjednoczonych. W  reprezentacji Polski zadebiutował 28 lipca 1967 na Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu w meczu do Igrzysk Olimpijskich 1968 przeciwko ZSRR. W 1972 został mistrzem olimpijskim, a w trakcie turnieju piłkarskiego wystąpił w 6 spotkaniach, zdobywając 3 bramki. Podczas mistrzostw świata 1974 zagrał we wszystkich 7 meczach, przyczyniając się do wywalczenia 3. miejsca. Nie zdobył co prawda żadnego gola, ale zaliczył aż siedem asyst, dzięki czemu znalazł się w „jedenastce turnieju” na pozycji lewoskrzydłowego. 10 września 1975 zagrał w pamiętnym meczu przeciwko Holandii na Stadionie Śląskim w Chorzowie (zwycięstwo 4:1), w którym zdobył jedną z bramek. Ostanie spotkanie rozegrał 26 października 1975 na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie w zremisowanym 0:0 pojedynku przeciwko Włochom w eliminacjach do Mistrzostw Europy 1976. W seniorskiej reprezentacji rozegrał 62 oficjalnych meczów międzypaństwowych i zdobył 16 goli [1].