365. Tomasz Dawidowski

 

Tomasz Dawidowski (ur. 4 lutego 1978 w Gdyni) – polski piłkarz, grający jako napastnik lub pomocnik. Karierę piłkarską rozpoczynał w Lechii Gdańsk w sezonie 1994/1995, gdzie rok później zadebiutował w ekstraklasie. W sezonie 1998/1999 przeszedł do Amiki Wronki. W 1999 roku zdobył z tym klubem Puchar i Superpuchar Polski. Również w kolejnym roku wywalczył Puchar Polski. W każdym sezonie był pewnym punktem zespołu, grając regularnie w pierwszym składzie. W 2004 roku przeszedł do Wisły Kraków. W barwach Wisły przez 5 sezonów rozegrał 14 spotkań w lidze i nie zdobył bramki. Tak mała ilość występów była spowodowana częstymi kontuzjami, które trapiły zawodnika od momentu przejścia do Wisły. 30 czerwca 2009 roku wygasł jego kontrakt z klubem z Krakowa. Następnie podpisał roczną umowę z Lechią Gdańsk. W 2012 roku ogłosił zakończenie kariery. W reprezentacji narodowej zadebiutował 15 sierpnia 2001, w meczu z Islandią. 6 czerwca 2003 w meczu z Kazachstanem strzelił pierwszego i zarazem jedynego gola dla reprezentacji. W kadrze narodowej rozegrał ogółem 10 meczów i strzelił 1 bramkę [1].

364. Rafał Lasocki

 

Rafał Lasocki (ur. 2 lipca 1975 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy oraz trener. Wychowanek KSZO Ostrowiec Św. Obecnie gra w LKS Zawisza Sienno, występował również w takich zespołach jak Lech Poznań, Dyskobolia Grodzisk Wielkopolski, Zawisza Bydgoszcz SA, Wisła Płock czy Śląsk Wrocław. W reprezentacji rozegrał trzy mecze. Zadebiutował w niej 14 lutego 2003 w wygranym 3:0 spotkaniu z Macedonią, w którym strzelił jedną z bramek. Wystąpił również w pojedynkach z Belgią oraz Stanami Zjednoczonymi [1].

363. Wojciech Tyc

 

Wojciech Tyc (ur. 15 maja 1950 w Bielsku-Białej) – polski piłkarz grający na pozycji napastnika. Wieloletni zawodnik Odry Opole. Reprezentant Polski. Karierę rozpoczął w LZS Milówce, a już w 1967 roku w wieku 17 lat przeszedł do Unii Oświęcim, w której grał do roku 1971 roku. W celu podniesienia swoich piłkarskich umiejętności przeniósł się do drugoligowego AKS Niwka. W piętnastu meczach rundy wiosennej zdobył dla AKS-u 8 bramek dzięki czemu AKS utrzymał się w II lidze. W 1972 roku podpisał kontrakt z Odrą Opole. W pierwszym sezonie gry w Opolu zajął z Odrą 14.miejsce (ostatnie) na koniec sezonu, ale ze względu na rozszerzenie ligi w następnym sezonie do 16 zespołów Odra Opole pozostała w I lidze, ale zajęła ostatnie miejsce i spadła do II ligi. Po objęciu w 1975 roku przez Antoniego Piechniczka funkcji trenera Odry, Tyc wygrał z Odrą II ligę w sezonie 1975/1976 i po dwóch latach Tyc ponownie grał z Odrą w ekstraklasie. Ponadto Wojciech Tyc został razem z Januszem Kupcewiczem z 14 golami królem strzelców zaplecza ekstraklasy. W sezonie 1978/1979 zdobył z Odrą tytuł mistrza jesieni, ale w rundzie wiosennej Odra grała bardzo słabo i w efekcie zakończyła rozgrywki na 5.miejscu. W reprezentacji rozegrał jedno spotkanie [1]. 

362. Zygmunt Kalinowski

 

Zygmunt Kalinowski (ur. 2 maja 1949 w Laskach) – polski piłkarz, bramkarz, reprezentant Polski, uczestnik Mundialu 1974. Mistrz Polski ze Śląskiem Wrocław w sezonie 1976/1977. Jest wychowankiem klubu Pilica Warka (aktualnie KS Warka). W latach 1968-1971 był zawodnikiem Legii Warszawa, ale wystąpił tylko w trzech spotkaniach. W rundzie wiosennej sezonu 1970/1971 został zawodnikiem Śląska Wrocław, z którym w tym samym roku awansował do ekstraklasy, a następnie sięgnął jako podstawowy bramkarz wrocławskiej drużyny po swoje największe sukcesy - mistrzostwo Polski w 1977 i Puchar Polski w 1976, ponadto zdobył jeszcze brązowy medal MP w 1975 i wicemistrzostwo Polski w 1978. W 1979 został zawodnikiem II-ligowego Motoru Lublin, z którym w sezonie 1979/1980 wywalczył awans do ekstraklasy, następnie grał w rundzie jesiennej sezonu 1980/1981. W 1981 występował w Polonii Sydney, następnie powrócił do Motoru, z którym w sezonie 1982/1983 ponownie wywalczył awans do I ligi. W lubelskim klubie grał do rundy jesiennej sezonu 1986/1987. W kolejnych latach był jeszcze piłkarzem Stali Kraśnik, North York Rackets Toronto, Ruchu Ryki i Prywaciarza Tomaszów Lubelski. W 1972 został powołany do młodzieżowej reprezentacji Polski. Pierwszy raz do reprezentacji seniorskiej został powołany na mecz eliminacji mistrzostw świata z Walią (26 września 1973). Debiutował w kolejnym spotkaniu reprezentacji - towarzyskim meczu z Holandią (10 października 1973), gdzie wszedł jako zmiennik Jana Tomaszewskiego w 46' i nie puścił bramki. Następnie był rezerwowym podczas słynnego meczu na Wembley z Anglią (17 października 1973). Uczestniczył w przygotowaniach do Mistrzostw świata w piłce nożnej w 1974 i wystąpił wówczas we wszystkich trzech oficjalnych spotkaniach towarzyskich polskiej reprezentacji (w tym dwukrotnie w pierwszym składzie). Znalazł się w kadrze na Mundial, ale nie zagrał w żadnym spotkaniu drużyny, która sięgnęła wówczas po 3. miejsce. Jako członek drużyny został jednak nagrodzony srebrnym medalem, wraz z pozostałymi zawodnikami [1].

361. Zygmunt Kukla

 

Zygmunt Kukla (ur. 21 stycznia 1948 w Nysie, zm. 18 maja 2016 w Mielcu) – polski piłkarz, bramkarz reprezentacji Polski na mundialu w Argentynie. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową przy WSK Mielec. Z zawodu jest ślusarzem, blacharzem. Piłkarzem został w 1960, od 1964 był zawodnikiem juniorskiej jedenastki Stali Mielec, zdobył z nią tytuł wicemistrza Polski. Od roku 1966 grał w I drużynie Stali Mielec, z którą zdobył dwukrotnie mistrzostwo Polski w sezonach 1972/1973 oraz 1975/1976, ponadto grał w ćwierćfinałach Pucharu UEFA i Pucharze Europy Mistrzów Krajowych. W roku 1976, gdy selekcjonerem polskiej reprezentacji został Jacek Gmoch został powołany do reprezentacji narodowej. W sierpniu 1981 roku wyjechał do Grecji. Grał w Apollonie Ateny. Rozegrał tam 65 spotkań. Do kraju miał wrócić w grudniu tego samego roku, ale z powodu wprowadzenia stanu wojennego pozostał w Grecji. W greckim klubie grał przez dwa sezony. Po powrocie do kraju w 1983 roku został pracownikiem WSK Mielec. W reprezentacji rozegrał 4 mecze [1]. 

360. Rafał Siadaczka

 

Rafał Siadaczka (ur. 21 lutego 1972 w Radomiu) – polski piłkarz, występujący na pozycji napastnika i obrońcy. Zawodnik m.in. Legii Warszawa i Widzewa Łódź, trzykrotny Mistrz Polski (1996, 1997 z Widzewem Łódź, 2002 z Legią Warszawa), zdobywca Superpucharu Polski (1996) i Pucharu Ligi (2002). Z przyczyn zdrowotnych (cukrzyca) był zmuszony zawiesić profesjonalną karierę, jednak nie zrezygnował z czynnej gry w piłkę. Jest wychowankiem Broni Radom. Ogółem w I lidze polskiej wystąpił w 182 meczach, w których zdobył 29 goli. Z kolei w I lidze austriackiej wystąpił 27 razy nie strzelając żadnej bramki.W reprezentacji Polski debiutował 15 listopada 1995 w bezbramkowo zremisowanym meczu z Azerbejdżanem w ramach eliminacji do Mistrzostw Europy za kadencji trenera Henryka Apostela w Trabzonie. Ostatni mecz rozegrał 9 października 1999 przeciwko Szwecji w Sztokholmie przegrany 0:2 za czasów szkoleniowca Janusza Wójcika. Ogółem w reprezentacji wystąpił w 17 meczach i strzelił 2 gole [1].

359. Paweł Kaczorowski

 

Paweł Kaczorowski (ur. 22 marca 1974 w Zduńskiej Woli) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy lub pomocnika, reprezentant Polski i trener piłkarski. Karierę rozpoczynał w Pogoni Zduńska Wola. Następnie grał do 1996 roku w klubie LZS Rychłocice. W 1996 roku ponownie w Pogoni Zduńska Wola. W 1998 roku przeniósł się do KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. W polskiej Ekstraklasie debiutował 8 marca 1998 roku w barwach KSZO w spotkaniu z Lechem Poznań (1-1). W KSZO rozegrał 11 spotkań. W sezonie 1999/2000 grał w Lechu Poznań. Rozegrał tam 22 spotkania i strzelił w 15 kolejce pierwszego gola w Ekstraklasie. W 2002 roku zmienił klub na Polonie Warszawa, rozegrał tam 54 spotkania i zdobył 1 gola. W 2001 roku zdobył Puchar Polski. W 2003 roku wrócił do Lecha Poznań. Rozegrał tam 43 spotkania i strzelił 2 bramki, w 2004 roku zdobył Puchar Polski oraz Superpuchar. W 2005 roku przeniósł się do Legia Warszawa. Po rundzie jesiennej zmienił klub na Wisłę Kraków. Rozegrał tam tylko 1 spotkanie w Pucharze Ekstraklasy. Po czym przeniósł się do Śląska Wrocław. Rozegrał 11 spotkań. Na ekstraklasowych boiskach rozegrał 140 spotkań, w których strzelił 5 bramek. W 2007 roku przeniósł się do Warty Poznań. W ciągu roku rozegrał 14 spotkań. W 2008 roku kontrakt podpisał z Stilonem Gorzów. Od rundy wiosennej w 2008 roku jednak w niej nie grał bo Mieczysław Broniszewski nie widział w kadrze. Po zmianie trenera na Adama Topolskiego wrócił do kadry. W debiucie w kadrze Adama Topolskiego strzelił gola. Po sezonie podpisał kontrakt jeszcze na rok. W Stilonie rozegrał 40 spotkań i trafił 3 razy do siatki. Od października 2010 został trenerem IV klubu w woj. lubuskim - Pogoni Skwierzyna. W rundzie wiosennej sezonu 2010/2011 wznowił karierę podpisując kontrakt z Turem Turek, gdzie w 2011 wraz z Wojciechem Wąsikiewiczem pełnił funkcję trenera. W reprezentacji Polski zagrał w 14 spotkaniach i zdobył 1 gola [1].