203. Patrick Battiston

Patrick Battiston (ur. 12 marca 1957 w Amnéville), francuski piłkarz- obrońca. Zaczynał karierę w w Talange. Od 1973 grał w FC Metz, skąd w 1980 przeniósł się do AS Saint-Étienne. W 1981 świętował swoje pierwsze mistrzostwo Francji. Na rok przed Euro 1984 Aimé Jacquet sprowadził go do Girondins Bordeaux. Z klubem zdobył trzy trofea mistrza kraju oraz dwa Puchary Francji. Piąty w swojej karierze triumf w rozgrywkach ligowych zaliczył w 1988 roku w barwach AS Monaco. Na mistrzostwach Europy w 1984 roku był jednym z najsilniejszych punktów defensywy reprezentacji Francji, która zdobyła wówczas mistrzostwo Europy. Brał udział w turniejach o Puchar Świata – w 1978, 1982 i 1986 roku. Karierę zakończył w 1991. W reprezentacji Francji rozegrał 56 meczów strzelając w nich 3 gole [1]. Autograf pochodzi z wymiany.

202. Tomasz Sokołowski

Tomasz Sokołowski (ur. 21 września 1970 w Gdyni) – polski piłkarz, pomocnik. Karierę rozpoczynał w MOSiR Pruszcz Gdański. Grając w Stomilu Olsztyn wywalczył awans do Ekstraklasy w 1994. Podczas gry w Olsztynie rozegrał 47 ligowych spotkań i zdobył 10 goli. Na początku 1996 roku został zawodnikiem Legii Warszawa. W barwach Legii debiutował w meczu ćwierćfinałowym Ligi Mistrzów Legia – Panathinaikos Ateny 8 marca 1996 r. W stołecznej drużynie grał do 2005 roku . Z Legią wywalczył mistrzostwo Polski 2002, Puchar Polski 1997 oraz Superpuchar 1997. W Legii rozegrał 291 spotkań i strzelił 42 gole. Latem 2005 roku został zawodnikiem Górnika Łęczna. Grał również w Ruchu Chorzów i Jagiellonii Białystok. W reprezentacji Polski Sokołowski rozegrał 12 meczów i strzelił 1 gola [1].

201. Dariusz Kubicki

Dariusz Jan Kubicki (ur. 6 czerwca 1963 w Kożuchowie) – polski trener piłkarski, były piłkarz oraz reprezentant Polski. Piłkarską karierę rozpoczynał w 1976 roku, w Meblarzu Nowe Miasteczko. Po kilku latach trafił do Lechii Zielona Góra, skąd przeniósł się do Stali Mielec. Tam zadebiutował w pierwszej lidze, a także w Pucharze UEFA przeciwko KSC Lokeren. Jego drużyna odpadła jednak z dalszych rozgrywek po remisie 1:1 w Mielcu i 0:0 na wyjeździe. W 1981 wraz z reprezentacją Polski do lat 18 zdobył tytuł Wicemistrzów Europy. Już rok później trafił do dorosłej reprezentacji Polski w piłce nożnej i zadebiutował w wygranym przez Biało-Czerwonych spotkaniu z Francją 4:0. W przyszłości rozegrał jeszcze 36 spotkań w reprezentacyjnym trykocie, m.in. – już jako piłkarz Legii Warszawa – podczas Mistrzostw Świata w Meksyku, w 1986 roku. W roku 1989 i 1990 zdobył ze stołeczną drużyną Puchar Polski, a w 1989 także Superpuchar Polski. Rok później, w 1991 dotarł do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów. Wkrótce później udał się do Anglii, gdzie grał w Aston Villa, Sunderlandzie, Wolverhampton Wanderers, Tranmere Rovers, Carlisle United i kończył karierę w Darlington. W reprezentacji rozegrał 46 spotkań strzelając 1 bramkę [1].

200. Edward Fox

Edward Charles Morrice Fox (ur. 13 kwietnia 1937 roku) jest angielskim aktorem teatralnym, filmowym i telewizyjnym. Fox urodził się w londyńskiej dzielnicy Chelsea. Jego ojciec, Robin Fox, był agentem teatralnym, a matka, Angela Worthington, aktorką. Edward ma młodszego brata aktora Jamesa Foxa oraz brata Roberta, który jest producentem filmowym. Jego dziadek, Frederick Lonsdale, także był związany z filmem. Uczył się w Harrow i służył w Coldstream Guards. Zadebiutował na ekranie w 1958 roku, jego pierwszy film pochodzi z lat 60-tych i nazywa się "This Sporting Life". W latach 60-tych i 70-tych wystąpił w znanych brytyjskich filmach, takich jak: "Oh! Co za urocza wojenka", "Bitwa o Anglię", "Posłaniec", jednak największe wrażenie na krytykach i widzach zrobiła jego rola w "Dniu szakala". Do dziś Edward regularnie pokazuje się na ekranie. Można go także podziwiać na deskach londyńskiego teatru w West Endzie. Aktor pasjonuje się muzyką Bacha. W 2003 roku został odznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego za wybitne osiągnięcia filmowe. Prywatnie Fox był dwukrotnie żonaty - pierwsza żona to aktorka Tracy Reed (1958-1961), a kolejna to Joanna David (od 2004 po długim wolnym związku). Ma córkę Lucy, a także Emilię i synka Freddiego [2].

199. Bruno Martini

Bruno Martini (ur. 25 stycznia 1962 roku w Nevers), francuski piłkarz, grający na pozycji bramkarza, i trener piłkarski. W barwach reprezentacji Francji wystąpił na Mistrzostwach Europy 1992. Po zakończeniu kariery piłkarskiej został szkoleniowcem bramkarzy w kadrze.

Występował w:

1979-81 – Nevers SC

1981-83 – AJ Auxerre

1983-85 – AS Nancy

1985-95 – AJ Auxerre

1995-99 – Montpellier HSC

W reprezentacji Francji rozegrał 31 meczów – start w Mistrzostwach Europy 1992 (faza grupowa) i 1996 (brązowy medal, jako rezerwowy). Był również trenerem bramkarzy w reprezentacji Francji [1]. Autograf pochodzi z wymiany.

198. Henryk Gołębiewski

Henryk Julian Gołębiewski (ur. 15 czerwca 1956 w Warszawie) – polski aktor filmowy i telewizyjny. W 2003 nagrodzony Złotą Kaczką za rolę w filmie Edi. 

Przedstawiciel grupy tzw. naturszczyków, czyli aktorów na ogół bez wykształcenia aktorskiego, grających „siebie samych”. Został odkryty przez Janusza Nasfetera w czasie castingu do filmu Abel, twój brat i wraz z resztą dziecięcej obsady regularnie zatrudniany przez Stanisława Jędrykę do seriali przygodowych dla młodzieży, takich jak Wakacje z duchami, Podróż za jeden uśmiech i Stawiam na Tolka Banana.

Powrócił na ekrany pod koniec lat 90., za sprawą Jerzego Gudejki, w rolach epizodycznych. Przełomem okazała się rola tytułowego zbieracza złomu – Ediego – w filmie Piotra Trzaskalskiego z 2002.

W 2007 wystąpił wraz Filipem Łobodzińskim w teledysku Gdzie są przyjaciele moi zespołu Yugopolis i Macieja Maleńczuka, w rolach Poldka i Dudusia z Podróży za jeden uśmiech [1].

Czas oczekiwania: 29.01.2018 - 08.05.2018

Wysłane: LOR, SASE, zdjęcia

Adres: Agencja Gudejko

197. Paul Breitner

Paul Breitner (ur. 5 września 1951 w Kolbermoor w RFN) – niemiecki piłkarz, zwany również „Afro-Paule” z powodu swojej fryzury. Zagrał 48 razy w barwach reprezentacji Niemiec. Rozpoczął karierę w roku 1970 w Bayernie Monachium a zakończył w 1983 w tym samym klubie.
W latach 1974–1977 występował w lidze hiszpańskiej, w zespole Realu Madryt. Przez krótki okres swojej kariery był również zawodnikiem Eintrachtu Brunszwik. Jednym ze szczytowych momentów długiej i pełnej sukcesów kariery Paula Breitnera były Mistrzostwa Świata 1974, które RFN wygrało po finale z Holandią w rodzinnym mieście piłkarza – Monachium.
Breitner to jeden z czterech graczy, którzy zdobywali bramki w dwóch meczach finałowych Mistrzostw Świata, w 1974 przeciwko Holandii oraz 1982 przeciwko Włochom. Paul Breitner dokonał tego, mimo że grał na pozycji defensywnej. Podczas kariery klubowej zdobył on pięć tytułów mistrza Niemiec z Bayernem Monachium oraz Puchar Mistrzów w 1974 roku. W latach 1971 i 1982 był zdobywcą Pucharu Niemiec, zaś w 1975 wraz z Realem Madryt zdobył Copa del Rey [1]. Autograf zdobyty poprzez wymianę.