285. Mariusz Piekarski

Mariusz Piekarski (ur. 22 marca 1975 w Białymstoku) – piłkarz grający na pozycji pomocnika. Karierę rozpoczynał w Jagiellonii Białystok. Z klubem zdołał sięgnąć po mistrzostwo Polski do lat 19, natomiast w wieku 17 lat zadebiutował w najwyższej klasie rozgrywkowej. W 1994 roku odszedł do Polonii Gdańsk, następnie zasilił szeregi Zagłębia Lubin(1996). Na początku sezonu 1996/97 przeszedł do Atletico Paranaense. Dzięki niezłym występom  na początku sezonu 1997 opuścił szeregi Atletico i został zakontraktowany przez Flamengo. Łącznie w 1. lidze brazylijskiej wystąpił w 25 meczach zdobywając jednego gola w dwóch sezonach. Grał również w Mogi Mirim EC, SC Bastia, warszawskiej Legii oraz w Anorthosis Famagusta. W reprezentacji rozegrał dwa spotkania [1]. 

284. Anna Cieślak

Anna Cieślak (ur. 17 września 1980 w Szczecinie) – polska aktorka teatralna i filmowa. Od 2011 w zespole Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie. W 2005 zadebiutowała na dużym ekranie rolą w filmie Franco de Peny Your name is Justine. Największą popularność przyniósł jej film Dlaczego nie! Ryszarda Zatorskiego. Karierę teatralną rozpoczęła w 2005 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie spektaklami Miarka za miarkę Szekspira w reżyserii Heleny Kaut-Howson i główną rolą Niny Zariecznej w Mewie Czechowa. W 2014 zdobyła nagrodę za najlepszą główną rolę kobiecą – rolę Salome w słuchowisku Salome w reżyserii Dariusza Błaszczyka – na Festiwalu Polskiego Radia i Teatru Telewizji „Dwa Teatry” w Sopocie [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

283. Andrzej Buncol

Andrzej Buncol (ur. 21 września 1959 w Gliwicach) – polski piłkarz, pomocnik, reprezentant Polski, srebrny medalista Mistrzostw Świata 1982, zdobywca Pucharu UEFA z Bayer 04 Leverkusen (1988). Karierę rozpoczynał w Piaście Gliwice, w którym grał do roku 1979, kiedy to przeszedł do Ruchu Chorzów, zespołu mistrza Polski. W reprezentacji debiutował 17 lutego 1980 roku w Marrakeszu meczem z Marokiem (0:1). Zimą 1981 został zawodnikiem Legii Warszawa. W roku 1986 pojechał na Mistrzostwa Świata do Meksyku, a od razu po nich zakończył występy w reprezentacji. Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. W reprezentacji rozegrał w sumie 51 meczów strzelając w nich sześć bramek [1].

282. Adam Musiał

Adam Musiał (ur. 18 grudnia 1948 w Wieliczce) – polski piłkarz, lewy obrońca. Zdobywca trzeciego miejsca na MŚ 74. Trener Roku w Plebiscycie Piłki Nożnej (1991). Wychowanek Górnika Wieliczka, od 1967 do 1977 grał w Wiśle Kraków. W barwach tego klubu Mistrz Polski '78. Potem w Arce Gdynia (1978–1980), Hereford United i amerykańskim Eagles Yonkers New York, gdzie zakończył karierę w 1987. Solidny, niezwykle waleczny i nieustępliwy obrońca. Po zakończeniu kariery zawodniczej trener m.in. Wisły (początkowo jako asystent Hajdasa, potem od października 1989 aż do marca 1992 pierwszy trener), Lechii Gdańsk (1992–1993) Stali Stalowa Wola (1993–1995), GKS Katowice (od października 1995 do kwietnia 1996). W reprezentacji rozegrał 34 mecze [1]. 

281. Jacek Chańko

Jacek Chańko (ur. 25 stycznia 1974 w Białymstoku) – polski piłkarz występujący na pozycji obrońcy, były dyrektor sportowy Jagiellonii Białystok. Karierę sportową rozpoczął w Jagiellonii Białystok. Wiosną 1996 przeszedł do pierwszoligowego wówczas Stomilu Olsztyn. W klubie tym rozegrał 99 spotkań, zdobywając dziesięć goli. W 1999 wyjechał do Niemiec, do zespołu Werder Brema, gdzie nie rozegrał jednak żadnego meczu. Po powrocie do kraju w trakcie rundy wiosennej sezonu 2000/2001 reprezentował barwy Pogoni Szczecin, która zdobyła w tym czasie wicemistrzostwo Polski. Następnie zaliczył krótki epizod w Widzewie Łódź, z którego trafił ponownie do Stomilu Olsztyn, grającego już w II lidze. W latach 2003–2008 występował ponownie w Jagiellonii Białystok. Następnie został graczem w niższych ligach podlaskich w barwach klubów Narew/Łyski Choroszcz, a później w A-klasowym zespole BKS Jagiellonia Białystok. W 1990 wraz z Reprezentacją U-16 zajął 3. miejsce na Mistrzostwach Europy Juniorów do lat 16. W 1999 jedyny raz w karierze zagrał w meczu reprezentacji Polski (90 min. w spotkaniu przeciwko Nowej Zelandii zakończonym wynikiem 0:0) [1]. 

280. Manuel Pellegrini

Manuel Luis Pellegrini (ur. 16 września 1953 w Santiago) – chilijski trener piłkarski i były piłkarz, były szkoleniowiec hiszpańskiego klubu Real Madryt oraz angielskiego Manchester City. Ukończył studia na wydziale inżynierii lądowej i wodnej. Jako piłkarz występował wyłącznie w barwach CFP Universidad de Chile, gdzie w latach 1973-1986 rozegrał 450 meczów. Zagrał też jeden mecz w reprezentacji Chile. Jako trener pracował w Chile (Universidad de Chile, CD Palestino, reprezentacja Chile do lat 20, CD O’Higgins, CD Universidad Católica), Ekwadorze (LDU Quito) oraz Argentynie (San Lorenzo i CA River Plate). 27 sierpnia 2016 roku został ogłoszony nowym trenerem chińskiego klubu Hebei China Fortune, a w maju 2018 trenerem angielskiego klubu West Ham United, zastępując na tym stanowisku Davida Moyesa [1]. Autograf z wymiany. 

279. Roman Jakóbczak

Roman Jakóbczak (ur. 26 lutego 1946 we Wrześni) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika. Były zawodnik i trener m.in. Lecha Poznań. Idol poznańskich kibiców, szczególnie ceniony za egzekwowanie stałych fragmentów gry, w których wykazywał się niespotykaną siłą uderzenia, jednym ze szczególnych osiągnięć było strzelenie wszystkich czterech bramek w meczu z Wisłą Kraków. W reprezentacji Polski w latach 1974–1976 rozegrał 5 meczów, w których strzelił 2 gole. Członek polskiej kadry na Mistrzostwa Świata 1974 [1]. Autograf z wymiany. 

278. Sebastian Szymański

Sebastian Szymański (ur. 10 maja 1999 w Białej Podlaskiej) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika, od 2019 zawodnik Dinama Moskwa. Dwukrotny mistrz Polski oraz zwycięzca Pucharu Polski z Legią Warszawa. Jest wychowankiem TOP 54 Biała Podlaska, gdzie rozpoczął treningi w wieku 6 lat. W marcu 2013 trafił do Legii Warszawa. W sezonie 2015/2016 wystąpił w 12 meczach drużyny rezerw tego klubu. W lipcu 2016 został włączony do pierwszej drużyny, w której zadebiutował 7 lipca 2016 w przegranym 1:4 meczu o Superpuchar Polski z Lechem Poznań. 31 maja 2019 podpisał pięcioletni kontrakt z Dinamem Moskwa. W rosyjskim klubie zadebiutował 12 lipca 2019 w meczu z Arsienałem Tuła. W seniorskiej reprezentacji zadebiutował 9 września 2019 w zremisowanym 0:0 meczu z Austrią. Do tej pory w pierwszej reprezentacji wystąpił 4 razy. 

277. Zdzisław Janik

Zdzisław Janik (ur. 11 listopada 1964 w Krakowie) – piłkarz występujący na pozycji pomocnika, były reprezentant Polski. W polskiej ekstraklasie rozegrał łącznie 100 meczów strzelając 16 goli. Obecnie jest trenerem zespołu Garbarza Zembrzyce. W reprezentacji narodowej wystąpił w trzech meczach (rozegranych między 3 a 9 grudnia 1991) i strzelił jedną bramkę, debiutował w przegranym 0:4 meczu z reprezentacją Egiptu [1]. Autograf z wymiany. 

276. Marcin Jałocha

Marcin Jałocha (ur. 17 marca 1971 w Krakowie) – piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant Polski, trener. Karierę rozpoczynał w sezonie 1986/1987 występując w zespole Wisły Kraków. Potem kolejno grał w Legii Warszawa, KSV Waregem, Polonii Warszawa, Ceramice Opoczno i Hutniku Kraków. Przed sezonem 2002/2003 przeniósł się do Proszowianki Proszowice. Z reprezentacją Polski zdobył wicemistrzostwo olimpijskie w Barcelonie w 1992. Ponadto jest dwukrotnym mistrzem Polski (1994 i 1995), dwukrotnym zdobywcą Pucharu Polski (1994 i 1997) i zwycięzcą Superpucharu Polski (1995) z Legią Warszawa. Karierę zawodniczą zakończył w 2002 roku. W reprezentacji rozegrał 18 meczów, strzelając w nich jedną bramkę [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

275. Grzegorz Pater

Grzegorz Pater (ur. 5 maja 1974 w Krakowie) – polski piłkarz grający na pozycji prawego pomocnika. Wychowanek Wisły Kraków, w której grał nieprzerwanie do 2003 roku. W polskiej Ekstraklasie rozegrał 205 spotkań strzelając 31 goli. W reprezentacji Polski zagrał jeden raz, 15 sierpnia 2001 roku w spotkaniu z reprezentacją Islandii. 8 sierpnia 2001 roku w spotkaniu Wisły Kraków z FC Barcelona, które odbyło się w ramach III rundy eliminacyjnej Ligi Mistrzów, strzelił dwie bramki. Cztery razy zdobył mistrzostwo Polski z Wisłą Kraków, w sezonach 1998-99, 2000-01, 2002-03 oraz 2003-04 [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

274. Andrzej Grabowski

Andrzej Grabowski (ur. 15 marca 1952 w Chrzanowie) – polski aktor teatralny i filmowy, artysta kabaretowy oraz wokalista. W wieku sześciu lat rozpoczął naukę w szkole podstawowej, w wieku siedemnastu lat zdał maturę. W 1974 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie, niedługo później zaś rozpoczął pracę aktorską na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.Pierwszy sukces osiągnął dzięki roli w spektaklu „Przepraszam, czy tu biją” (Tarnowski Teatr im. Ludwika Solskiego, reż. Ryszard Smożewski, 1976), za którą otrzymał Nagrodę Młodych Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF-u). Za swe role teatralne otrzymał wiele innych nagród i wyróżnień. Niejednokrotnie występował wspólnie ze swoim bratem Mikołajem Grabowskim (również aktorem i reżyserem). Zasłynął również jako konferansjer i kabareciarz o szczególnym talencie komediowym [1]. Autograf z wymiany

273. Marian Kielec

Marian Kielec (ur. 6 marca 1942 w Kimpulungu Mołdawskim) – piłkarz, napastnik, zawodnik Pogoni Szczecin, król strzelców polskiej ekstraklasy w sezonie 1962/1963.. Z powodu ciemnej karnacji skóry zyskał przydomek Czarna Perła z Wielgowa, będący parafrazą pseudonimu portugalskiego gracza Eusébio zwanego Czarną Perłą z Mozambiku, do którego, ze względu na styl gry, często był porównywany. Piłkarz przez lata był kapitanem Pogoni. Znany był z twardych zasad. Karierę piłkarską przerwał 24 maja 1971 po meczu przeciwko Górnikowi Zabrze. Powodem tej decyzji był fakt, iż trener nie widział dla niego miejsca w kadrze meczowej. Rozpoczął pracę w Polskiej Żegludze Morskiej, gdzie pracował do 1985 roku. W międzyczasie, w 1979 roku wznowił karierę by pomóc mającej problemy drużynie. Rozegrał wówczas tylko jeden mecz przeciwko mieleckiej Stali. W sumie, w barwach Pogoni wystąpił w 218 meczach I ligi (81 goli), 64 meczach II ligi (32 bramki), 17 meczach Pucharu Polski (7 bramek) oraz 5 meczach Pucharu Intertoto. Do dziś może się poszczycić mianem najskuteczniejszego piłkarza Pogoni w historii (ex-aequo z Robertem Dymkowskim). W plebiscytach wielokrotnie był uznawany za jednego z najlepszych piłkarzy w historii klubu. W 1985 roku wyjechał do Kanady. Przez cztery lata prowadził zespół Polonii Hamilton. W reprezentacji Polski rozegrał jeden mecz [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

272. Roman Korynt

Roman Jan Korynt (ur. 12 października 1929 w Tczewie, zm. 15 lipca 2018) – polski piłkarz, obrońca, reprezentant Polski. Jego rodzice byli Polakami, pochodzili z Kociewia, ojciec był potomkiem greckich emigrantów. Przed rozpoczęciem kariery piłkarskiej trenował boks. Występował w Gromie i Gedani Gdynia (1946–1950), KS Lublinianka (1949–1950), Legia Warszawa (1950–1952), Lechia Gdańsk (1953–1967). W Legii tylko udowodnił swój talent, który w pełni prezentował dopiero w Lechii. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do Gdańska. Chciał grać w tamtejszej Gedanii, ale na badaniach okazało się, że ma słaby wzrok, więc złożył propozycję gry w Lechii gdzie rozegrał 329 meczów. W reprezentacji Polski rozegrał 36 meczów [1]. Autograf z wymiany. 

271. Richard Clayderman

Richard Clayderman, właśc. Philippe Pagès (ur. 28 grudnia 1953 w Paryżu) – francuski pianista, który ma w swoim dorobku wiele albumów zawierających oryginalne kompozycje Paula de Senneville i Oliviera Toussainta, instrumentalne wersje przebojów muzyki popularnej oraz przystępnie zaaranżowane popularne dzieła muzyki poważnej. W 1998 roku nagrał wspólnie z Grzegorzem Markowskim nową wersję utworu "Niewiele Ci mogę dać" grupy Perfect. Wykonana przez niego ballada "Ballade pour Adeline" (Ballada dla Adeliny) rozeszła się w nakładzie 22 mln kopii[1].

Richard Clayderman - Ballade pour Adeline

źródło: youtube.com

270. Marian Czachor

Marian Czachor (ur. 8 grudnia 1924 w Radomiu, zm. 15 lutego 2018) – polski piłkarz, jednokrotny reprezentant kraju. Występował na pozycji lewoskrzydłowego, choć początkowo grał w obronie. W czasie swojej kariery zawodniczej reprezentował barwy jednego zespołu, Radomiaka. W 1946 roku grał z nim w 1/4 finału mistrzostw Polski. W 1958 roku zakończył grę i zajął się pracą szkoleniową. W wyniku wybuchu II wojny światowej młodzież była zmuszona do rozstania się ze sportem. Jeden z najważniejszych meczów rozegranych w czasie okupacji odbył się 4 czerwca 1944 roku na Stadionie Miejskim przy ul. Kozienickiej w ramach rozgrywek o mistrzostwo Warszawy. Pozwolenie Komendanta Miasta zdobyto podstępem. SKS podejmował Polonię-Grochów Warszawa. Przy 7-tysięcznej publiczności radomianie pokonali stołeczny zespół 3:1. W reprezentacji rozegrał jeden mecz w 1947 r. w meczu z Rumunią [1]. 

269. Waldemar Matysik

Waldemar Matysik (ur. 27 września 1961 w Stanicy), polski piłkarz, pomocnik. Zdobywca trzeciego miejsca na MŚ 1982. Wychowanek Orła Stanicy. Prawdziwą karierę zaczynał w Górniku Zabrze, z którym zdobywał mistrzostwo Polski w 1985, 1986, 1987 r.  Po trzecim tytule odszedł do AJ Auxerre, w 1990 do Hamburger SV. W reprezentacji debiutował 19 listopada 1980 w meczu z Algierią. Był największym odkryciem w polskiej kadrze na MŚ 82, jako specjalista od czarnej roboty idealnie uzupełniał gwiazdy drużyny – Zbigniewa Bońka i Janusza Kupcewicza. Po pierwszej połowie meczu o trzecie miejsce (z Francją) nie był w stanie grać dalej i zastąpił go Roman Wójcicki. W reprezentacji do 1989 rozegrał łącznie 55 meczów [1].

268. Henryk Bałuszyński

Henryk Edward Bałuszyński (ur. 15 lipca 1972 w Knurowie, zm. 1 marca 2012 w Rudzie Śląskiej) – piłkarz, reprezentant Polski. Zawodnik Górnika Zabrze, w którym rozegrał 112 meczów, strzelając 18 bramek. Grał również w lidze niemieckiej, Vfl Bochum, Aminia Bielefeld, LR Ahlen, SV Babelsberg 03. W 2002 roku trafił do ligi cypryjskiej, a mianowicie do Enosis Neon Paralimni, w którym rozegrał trzy spotkania. Rok później powrócił do Polski, do Piasta Gliwice. Wiosną 2006 roku asystent trenera w sztabie szkoleniowym Górnika. W 2010 roku zakończył piłkarską karierę w Gwieździe Chudów.  Od 2012, w grudniu, w hali Pogoni, rozgrywany jest Turniej Halowy Trampkarzy im. Henryka Bałuszyńskiego. W Reprezentacji Polski debiutował 9 lutego 1994 w Santa Cruz de Tenerife w meczu z Hiszpanią (1:1). Rozegrał w niej 15 spotkań, strzelając w nich 4 bramki [1]. 

267. Jacek Dembiński

Jacek Dembiński (ur. 20 grudnia 1969 w Poznaniu) – polski piłkarz, reprezentant Polski. Wychowanek Polonii Poznań. Swoją pierwszoligową karierę rozpoczął w Lechu Poznań, rozgrywając 106 meczów i strzelając 34 bramki, a także zdobywając 2-krotnie mistrzostwo Polski w 1992 i 1993. Następnie występował w drużynie Lausanne Sports, Widzewie Łódź (50 meczów i 23 bramki, Mistrz Polski 1997). Następnie odnotował występy w Hamburger SV. Potem powrócił do polskiej ekstraklasy, występując w Amice Wronki do końca sezonu 2005/2006. Od sezonu 2006/2007 występował w nowej drużynie - Lech Poznań. 20 listopada 1996 w meczu z Borussia Dortmund w 5 kolejce fazy grupowej Ligi Mistrzów strzelił dwie bramki dla Widzewa Łódź. W reprezentacji rozegrał 10 meczów [1]. 

266. Henryk Janduda

Henryk Paweł Janduda (ur. 11 lutego 1924 w Knurowie, zm. 28 listopada 2008 w Ahlen, Niemcy) – polski piłkarz, reprezentant Polski. Jeden z najlepszych polskich obrońców lat powojennych. Popularny piłkarz reprezentacji Polski oraz Śląska. W pierwszej lidze grał wiele lat w AKS-ie Chorzów. Wicemistrz Polski. Po aktywnej karierze został trenerem. W reprezentacji Polski rozegrał 9 meczów [1]. 

265. Robert Grzywocz

Robert Franciszek Grzywocz (ur. 1 maja 1932 w Świętochłowicach jako Oskar Franciszek Grzywocz, zm. 24 sierpnia 2018 w Łodzi) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika, dwukrotny reprezentant Polski. Reprezentował kolejno: Kresy Chorzów (1945–1948), AKS Chorzów (1948–1952), Wawel Kraków (1953 i 1955–1956), Legię Warszawa (1953–1954) oraz ŁKS Łódź (1957–1958). Jako zawodnik ŁKS zdobył w 1957 Puchar Polski, a w 1958 mistrzostwo Polski. Laureat Złotych Butów (1958, razem z Edwardem Szymkowiakiem). Po zakończeniu kariery piłkarskiej był instruktorem młodzieży w łódzkich klubach, m.in. w ŁKS. Mieszkał w Łodzi. Zmarł w wieku 86 lat[1].

264. Piotr Czachowski

Piotr Czachowski (ur. 7 listopada 1966 w Warszawie) – piłkarz, grający na pozycji obrońcy. Jest wychowankiem Okęcia Warszawa. Z Legią Warszawa zdobył w 1994 mistrzostwo Polski.  W 1986 zadebiutował w pierwszej jedenastce Stali Mielec, gdzie zagrał 115 meczów w ekstraklasie. W 1990/1991 przeszedł do Legii Warszawa, a nasŧępnie w Udinese Calcio. Następnie powrócił do kraju, aby w barwach Legii przyczynić się do zdobycia przez nią tytułu mistrzowskiego. Później występował w szkockim Dundee F.C., a następnie w ekstraklasowym ŁKS Łódź. W latach 2002-2006 grał w KS Piaseczno. W I reprezentacji zadebiutował 23 sierpnia 1989 w meczu z ZSRR (1:1). Rozegrał w niej w sumie 45 meczów, strzelając 1 gola [1].

263. Kazimierz Przybyś

Kazimierz Przybyś (ur. 11 lipca 1960 roku w Radomiu) – polski piłkarz, obrońca, reprezentant Polski. Karierę zawodową rozpoczął w Broni Radom. Następnie grał w Śląsku Wrocław. Największe sukcesy przypadają na lata gry w Widzewie Łódź. Brał udział m.in w Pucharze UEFA. W barwach łódzkiego klubu zdobył puchar krajowy w 1985 roku. Dla łodzian strzelił jedną bramkę. W reprezentacji Polski rozegrał 15 meczów. Zadebiutował 19 maja 1985 roku w spotkaniu Grecja – Polska, wygranym przez Polaków 4:1. Na Mistrzostwach Świata 1986 rozegrał 2 mecze (0 pełnych, w sumie 105 minut). Ostatni mecz w barwach „biało-czerwonych” rozegrał 14 października 1987 roku w Zabrzu w meczu Polska – Holandia, przegranym przez nas 0:2 [1].

262. Czesław Rajtar

Czesław Rajtar (ur. 26 maja 1929 w Krakowie, zm. 20 stycznia 2017 Kraków) – polski piłkarz, występujący na pozycji napastnika, jednokrotny reprezentant Polski. Jest wychowankiem Krowodrzy Kraków, do Cracovii przeszedł w 1949. W lidze zadebiutował 16 września w spotkaniu z Wisłą Kraków, zakończonym bezbramkowym remisem. Już w pierwszym sezonie zdobył z zespołem wicemistrzostwo Polski. W Cracovii występował do 1957 roku, kiedy doznał kontuzji, która zmusiła go do przedwczesnego zakończenia kariery. Grał jeszcze w Wandzie Nowa Huta. Rozegrał 1 mecz w reprezentacji Polski - 25 maja 1952 w Bukareszcie z Rumunią. Z powodu kontuzji nie pojechał na Igrzyska Olimpijskie 1952 [1]. 

261. Karol Linetty

Karol Linetty (ur. 2 lutego 1995 w Żninie) – polski piłkarz występujący na pozycji pomocnika we włoskim klubie UC Sampdoria oraz w reprezentacji Polski. Uczestnik Mistrzostw Europy 2016 i Mistrzostw Świata 2018. Wychowanek  Lecha Poznań. Karierę rozpoczynał w Sokole Damasławek, z którego w 2006 roku trafił właśnie do akademii Lecha. W Ekstraklasie zadebiutował 2 listopada 2012 podczas wygranego 1:0, wyjazdowego meczu z Wisłą Kraków, zaś pierwszego gola zdobył 1 marca 2014 w wygranym 4:0 spotkaniu z Piastem Gliwice. W sezonie 2014/15 zdobył z Lechem Poznań mistrzostwo Polski, zaś 10 lipca 2015 sięgnął z poznańskim zespołem po Superpuchar Polski. 29 lipca 2016 podpisał pięcioletni kontrakt z włoskim klubem UC Sampdoria. Z reprezentacją Polski do lat 17 awansował do półfinału na Mistrzostwach Europy U-17 2012. 18 stycznia 2014 zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Polski zdobywając bramkę w 56. minucie towarzyskiego meczu przeciwko Norwegii. Do tej pory w reprezentacji rozegrał 23 mecze, strzelając jedną bramkę [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

260. Dariusz Michalczewski

Dariusz Michalczewski ps. Tiger (ur. 5 maja 1968 w Gdańsku) – polski i niemiecki bokser, były mistrz świata zawodowców federacji WBO, WBA, IBF w kategorii półciężkiej oraz WBO w kategorii junior ciężkiej, mistrz Europy amatorów w kategorii półciężkiej. Michalczewski był niepokonanym bokserem przez 12 lat. Promotor i menedżer bokserski. 

Osiągnięcia w boksie zawodowym:

- międzynarodowy mistrz Niemiec w wadze półciężkiej – 13 maja 1992 pokonał Alego Saidi przez techniczny nokaut w 10. rundzie.

- mistrz interkontynentalny IBF – 22 maja 1993 pokonał Noela Magee przez techniczny nokaut w 8 rundzie.

- mistrz świata WBO w wadze półciężkiej – 10 września 1994 pokonał Leeonzera Barbera jednogłośnie na punkty.

- mistrz świata WBO w wadze juniorciężkiej – 17 grudnia 1994 pokonał Nestora Giovanniniego przez techniczny nokaut w 10. rundzie.

- mistrz świata WBA/IBF w wadze półciężkiej – 13 czerwca 1997 pokonał Virgila Hilla jednogłośnie na punkty.

Jako pierwszy bokser w historii zunifikował pasy mistrzowskie organizacji WBA, IBF i WBO [1]. Autograf z wymiany. 

259. Marek Kusto

Marek Kusto (ur. 29 kwietnia 1954 w Bochni) – polski piłkarz i trener piłkarski. W czasie kariery zawodniczej grający na pozycji napastnika.  Podczas swojej kariery klubowej dwukrotnie zdobył Puchar Polski (1980 i 1981); sięgnął również po mistrzostwo Belgii (1984) i Puchar Belgii (1983). Był uczestnikiem Mundiali w 1974 i 1982, kiedy to polski zespół zajmował 3. miejsce, oraz Mundialu w 1978. Po zakończeniu kariery został trenerem piłkarskim. W reprezentacji Polski rozegrał 19 meczów, strzelając 3 bramki [1]. Podpis pochodzi z wymiany. 

258. Aimé Mignot

Aime Mignot (ur. 9 grudnia 1932 r.w Aix-en-Provence, Francja) francuski piłkarz, trener. Praktycznie całą karierę spędził w Olympique Lyon.  Z zespołem zdobył Puchar Francji w 1964 roku. Półfinalista Pucharu Europy w 1964 r. (przeciw Sportingowi Lizbona). Po zakończeniu piłkarskiej kariery trenował drużynę z Lyonu, a także SCO Angers, Olympique Alès, trener kobiecej reprezentacji Francji w latach 1987 - 1997. W zespole z Lyonu rozegrał ponad 400 meczów, strzelając w nich jedną bramkę [1]. Autograf pochodzi z wymiany.  

257. Arnold Sowiński

Arnold Sowiński (ur. w dniu 17 marca 1931 w Lievin, Francja) piłkarz francuski polskiego pochodzenia, bramkarz oraz były trener. Przez całą karierę związany z RC Lens. Od 1952 roku do 1966 roku bronił barw tego klubu, po zakończeniu piłkarskiej kariery aktywnie uczestniczył w rozwoju klubu, prowadząc drużyny młodzieżowe, asystując trenerowi pierwszego zespołu. W 1969 r. został powołany na trenera pierwszej drużyny. Pozostał tam do 1978 r. (Zdobywając tytuł mistrza D2 w 1973 r.) Sowinski wznowił pracę trenerską w latach 1979-1981, w latach 1982-1983 i dwukrotnie w latach 1987-1989. W klubie z Lens rozegrał 152 mecze [źródło: wikipedia, polskafc.com]. Autograf pochodzi z wymiany. 

256. Richard Tylinski

Richard Tylinski (ur. 18 września 1937 w  w Noyant-d'Allier) - francuski piłkarz polskiego pochodzenia. Grał na pozycji pomocnika i obrońcy. Karierę rozpoczynał w La Combelle CCA. Został szybko zauważony przez rekruterów AS Saint-Étienne i od 1953 do 1966 był zawodnikiem tego klubu. Rozegrał tam 312 meczów, strzelając w nich dwie bramki. W 1966 został zawodnikiem Olympic Avignon, gdzie zakończył karierę trzy lata później. Jego brat Michel Tylinski był również piłkarzem AS Saint-Étienne. 

Sukcesy w klubie z Saint-Étienne:

- Mistrzostwo Francji ligi amatorskiej w 1956 r.

- Mistrz Francji w 1957 i 1964 r.

- Puchar Francji w 1962 r.

Trzykrotny reprezentant Francji w latach 1957 - 1960 [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

255. Erwin Wilczek

Erwin Feliks Wilczek (ur. 20 listopada 1940 w Wirku, Ruda Śląska), piłkarz polski, reprezentant Polski, wielokrotny mistrz Polski, trener. Nadano mu przydomek boiskowy "Biba". Karierę rozpoczynał w klubie Wawel Wirek Ruda Śląska, w 1954 przeszedł do Zrywu Chorzów. W latach 1959-1973 bronił barw Górnika Zabrze; przez piętnaście sezonów wystąpił w 293 meczach ligowych, w innych oficjalnych rozgrywkach (Puchar Polski, europejskie puchary, Puchar Ligi) zaliczył dalsze 101 meczów. W spotkaniach polskiej ekstraklasy strzelił 96 bramek. Odniósł wraz z Górnikiem szereg sukcesów – 9 tytułów mistrza Polski (1959, 1961, 1963-1967, 1971, 1972), 6 Pucharów Polski (1965, 1968-1972), finał Pucharu Zdobywców Pucharów (1970). W latach 1961-1969 wystąpił w 16 oficjalnych meczach reprezentacji Polski, zdobywając w nich 2 bramki.  W 1973 przeszedł do US Valenciennes (do 1975) był m.in. najlepszym strzelcem II ligi francuskiej. Po zakończeniu kariery zawodniczej podjął pracę trenerską. Zajmował się zespołami młodzieżowymi Górnika, potem pracował w Valenciennes. Gaboński zespół AS Sogara Port Gentil doprowadził do finału Pucharu Mistrzów Afryki (1987). W 1986 przez krótki czas prowadził kadrę narodową Gabonu [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

254. Adam Matysek

Adam Matysek (ur. 19 lipca 1968 w Piekarach Śląskich) – bramkarz, reprezentant Polski, trener piłkarski. Karierę rozpoczynał w Zagłębiu Wałbrzych. Jeszcze jako junior przeszedł do Górnika Wałbrzych. W trakcie sezonu 1988/1989 przeniósł się do Śląska Wrocław. W 1993 wyjechał do Niemiec, gdzie występował w Fortunie Kolonia, FC Gütersloh i Bayerze 04 Leverkusen. W 2001 wrócił do Polski i kontynuował karierę w Zagłębiu Lubin i w RKS Radomsko. W polskiej ekstraklasie rozegrał 136 spotkań. W 2003 roku zakończył karierę. W reprezentacji kraju zadebiutował w meczu przeciwko drużynie Egiptu 3 grudnia 1991 (0:4). W reprezentacji rozegrał w sumie 34 mecze [1]. Autograf pochodzi z wymiany.  

253. Claudia Cardinale

Claudia Cardinale (ur. 15 kwietnia 1938 w Tunisie) – włoska aktorka filmowa. Obok Sophii Loren i Giny Lollobrigidy uważana za jedną z największych gwiazd kina włoskiego. Urodziła się w Tunezji w rodzinie włoskich imigrantów. W 1957 w konkursie piękności zdobyła tytuł „Najpiękniejszej Włoszki w Tunezji”. Niedługo potem wyjechała do Rzymu i podjęła naukę aktorstwa w Centro Sperimentale di Cinematografia. Jej filmowym debiutem była rola służącej w fiilmie Goha (1958). W tym samym roku odniosła pewien sukces międzynarodowy po filmie Sprawcy nieznani. W zasadzie nigdy nie zdradziła Europy dla zdobycia Ameryki. Jej niektóre hollywoodzkie filmy to: Różowa Pantera (The Pink Panther, 1963), Świat cyrku (Circus World, 1964), Blindfold (1965) i Piekło z bohaterami (The Hell with Heroes, 1968). W 1993 zasiadała w jury konkursu głównego na 46. MFF w Cannes. W 2002 na 52. MFF w Berlinie otrzymała Honorowego Złotego Niedźwiedzia za całokształt twórczości  [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

252. Andrew Tembo

Andrew Tembo (ur. 19 sierpnia 1971 w Lusace) – piłkarz zambijski grający na pozycji pomocnika. Podczas kariery piłkarskiej mierzył 185 cm wzrostu, ważył 84 kg. Karierę piłkarską rozpoczął w klubie Zamsure Lusaka. W 1991 roku zadebiutował w jego barwach w zambijskiej Premier League. W 1994 roku został wypożyczony do Olympique Marsylia i rozegrał w nim 2 mecze w drugiej lidze francuskiej. W 1995 roku wrócił do Zamsure i występował w nim do 1997 roku. Latem 1997 roku został zawodnikiem duńskiego klubu Odense Boldklub, gdzie grał wraz z rodakiem Mwapem Mitim. W Odense grał do końca sezonu 2005/2006 i rozegrał w nim 248 meczów ligowych, w których strzelił 13 goli. W sezonie 1997/1998 spadł z Odense z Superligaen do 1. division, ale od sezonu 1999/2000 ponownie grał w ekstraklasie Danii. W sezonie 2001/2002 zdobył z Odense Puchar Danii. W sezonie 2006/2007 grał w Ølstykke FC. W sezonie 2007/2008 był zawodnikiem FC Hjørring, a w sezonie 2008/2009 - Boldklubben 1909. W 2009 roku zakończył karierę. W reprezentacji Zambii zadebiutował w 1995 roku. W 1996 roku zajął z Zambią 3. miejsce w Pucharze Narodów Afryki 1996. W 1998 roku rozegrał trzy mecze w Pucharze Narodów Afryki 1998. Z kolei w 2000 roku został powołany do kadry na Puchar Narodów Afryki 2000, wystąpił na nim trzykrotnie [1].  Autograf z wymiany. 

251. Zbigniew Płaszewski

Zbigniew Płaszewski (ur. 18 sierpnia 1951 w Krakowie) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy, reprezentant Polski. Całą piłkarską karierę spędził w krakowskich klubach. Najpierw grał w Hutniku (1964–1975), który wówczas grał w II lidze. W 1975 roku przeszedł do Wisły i grał tam do 1981 roku. W czasie gry w Wiśle rozegrał w Ekstraklasie 106 spotkań i strzelił 2 bramki. W 1978 roku wywalczył z Wisłą mistrzostwo Polski. W reprezentacji Polski zadebiutował 6 maja 1976 w spotkaniu z Grecją 0:1 w Atenach. W ciągu następnych 4 lat występował w reprezentacji sporadycznie (grał m.in. w meczach ze Szwecją w 1977, w zwycięskim meczu (2:0) z Holandią w eliminacjach Euro 1980 oraz RFN w 1980/ W reprezentacji rozegrał 5 meczów [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

250. Cédric Kanté

Cédric Kanté (ur. 6 lipca 1979 w Strasburgu) – piłkarz malijski grający na pozycji środkowego obrońcy. Jego rodzice pochodzą z Mali. Piłkarską karierę rozpoczął w tamtejszym klubie RC Strasbourg, jednak do 2000 roku grywał wyłącznie w amatorskich rezerwach tego klubu. W Ligue 1 zadebiutował  16 lutego 2000 w spotkaniu z AJ Auxerre. W 2001 roku wypożyczono go do drugoligowego FC Istres, gdzie miał pewne miejsce w wyjściowej jedenastce. W 2002 roku został wypożyczony do ASOA Valence. Tam, podobnie jak w Istres, spędził rok, ale już w sezonie 2003/2004 był podstawowym zawodnikiem Racingu. W 2005 roku osiągnął swój największy dotychczasowy sukces w karierze, którym było zdobycie Pucharu Ligi Francuskiej (2:1 w finale z SM Caen). W sezonie 2005/2006 zajął ze Strasbourgiem przedostatnie miejsce w lidze i jego klub spadł do Ligue 2. Latem 2006 Kanté za milion euro przeszedł do OGC Nice. W jego barwach zadebiutował 26 sierpnia w przegranym 1:4 domowym meczu z Olympique Lyon. W sezonie 2006/2007 pomógł zespołowi z Nicei w utrzymaniu w Ligue 1 - zespół zajął 16. miejsce. W czerwcu 2009 podpisał kontrakt z greckim Panathinaikosem Ateny. W reprezentacji Mali zadebiutował w 2001 roku. Brał udział m.in. w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2006, a w 2008 roku został powołany przez Jeana-François Jodara do kadry na Puchar Narodów Afryki 2008. W reprezentacji Mali 41 spotkań, strzelając w nich jedną bramkę [1]. Autograf z wymiany. 

249. Maciej Stolarczyk

Maciej Stolarczyk (ur. 15 stycznia 1972 w Słupsku) – polski piłkarz grający na pozycji obrońcy; były reprezentant Polski. Od czerwca 2018 roku trener Wisły Kraków. Dysponujący dobrymi warunkami fizycznymi (184 cm wzrostu i 84 kg wagi) zawodnik swoją karierę rozpoczynał w sezonie 1989/1990 w klubie Gryf Słupsk. W następnym roku przeniósł się do Pogoni Szczecin, gdzie spędził najdłuższy okres w swojej piłkarskiej karierze – 178 występów i 10 bramek. Grając w barwach Pogoni w ekstraklasie zadebiutował 8 sierpnia 1992 w meczu przeciwko Ruchowi Chorzów. Przed sezonem 1999/2000 przeniósł się do Widzewa Łódź. W 2002 zmienił barwy klubowe na Wisłę Kraków. Z klubem zdobył trzy mistrzostwa Polski. 24 czerwca 2007 podpisał kontrakt do czerwca 2009 z zespołem wicemistrza Polski, GKS-em Bełchatów. W reprezentacji Polski zadebiutował u Henryka Apostela 10 grudnia 1994 w Rijadzie w meczu towarzyskim z Arabią Saudyjską. W drużynie narodowej rozegrał 8 spotkań [1]. Autograf zdobyty poprzez wymianę. 

248. Tomasz Dziubiński

Tomasz Dziubiński (ur. 8 lipca 1968 w Radomiu) – polski piłkarz i trener piłkarski, występujący podczas kariery zawodniczej na pozycji napastnika. Wychowanek Broni Radom. Był najlepszym strzelcem pierwszej ligi polskiej w sezonie 1990/1991. Zdobył wtedy w barwach Wisły Kraków 21 goli. Za 600.000 dolarów przeszedł z Wisły do Club Brugge, z którym zdobył mistrzostwo Belgii oraz superpuchar Belgii. Potem grał w RWD Molenbeek, Le Mans Union Club 72 oraz Verbroedering Geel. Karierę zakończył w 1999 roku w klubie Mazowsze Grójec. W reprezentacji rozegrał dwa spotkania [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

247. Dimitar Berbatov

Dimityr  Berbatow (ur. 30 stycznia 1981 w Błagojewgradzie) – bułgarski piłkarz występujący na pozycji napastnika. Jest wychowankiem Pirinu Błagojewgrad, skąd szybko trafił do CSKA Sofia. Kiedy w wieku dziewiętnastu lat wyjeżdżał do Bayeru 04 Leverkusen, miał na swoim koncie Puchar i wicemistrzostwo kraju oraz dwadzieścia sześć strzelonych goli w meczach ligowych. W maju 2006 roku odszedł do Tottenhamu Hotspur. W sezonie 2006–2007 dotarł z zespołem prowadzonym przez Martina Jola do ćwierćfinału Pucharu UEFA oraz zajął piąte miejsce w Premier League. W 2008 przeszedł do Manchesteru United. W sezonie 2010/2011 został królem strzelców z 20 golami w lidze, ustanowił także rekord 5 goli strzelonych przez obcokrajowca w jednym meczu, w tym samym sezonie ustrzelił pierwszy od 1946 hat trick zawodnika Manchesteru przeciwko Liverpoolowi, w lidze angielskiej zdobył dotychczas 5 hat tricków. Grał też w Fulham, AS Monaco i PAOK Saloniki. W reprezentacji zadebiutował w listopadzie 1999 roku. Od kwietnia 2007 roku był kapitanem reprezentacji. 13 maja 2010 roku ogłosił decyzję o rezygnacji z występów w zespole narodowym. Swój reprezentacyjny bilans zamknął wynikiem 48 strzelonych goli w 78 meczach [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

246. Mariusz Jop

Mariusz Jop (ur. 3 sierpnia 1978 w Ostrowcu Świętokrzyskim) – polski piłkarz występujący na pozycji obrońcy i trener piłkarski związany z Wisłą Kraków, reprezentant Polski. Swoją karierę rozpoczynał w zespole KSZO Ostrowiec Świętokrzyski. W 1999 roku przeniósł się do Wisły Kraków. W 2001 roku został wypożyczony do Widzewa Łódź. Grając w Wiśle Kraków trzykrotnie został mistrzem Polski (2001, 2003, 2004) oraz dwukrotnie zdobył Puchar Polski (2002 oraz 2003). W reprezentacji Polski zadebiutował 30 kwietnia 2003 roku, w meczu z Belgią. Został powołany na Mistrzostwa Świata 2006. 28 maja 2008 roku został powołany na Mistrzostwa Europy w Austrii i Szwajcarii. W reprezentacji rozegrał 27 meczów [1]. Autograf pochodzi z wymiany.

245. Henryk Maculewicz

Henryk Maculewicz (ur. 24 kwietnia 1950 w Grudze) – polski piłkarz, boczny lub środkowy obrońca. Uczestnik mistrzostw świata w Argentynie (1978). W latach 1971-1979 był piłkarzem krakowskiej Wisły. W tym czasie rozegrał 193 mecze ligowe i strzelił 11 bramek. W 1978 zdobył tytuł mistrza Polski. W reprezentacji debiutował 31 października 1974 w meczu z Kanadą. Pierwszy raz w drużynie narodowej zagrał jeszcze u Kazimierza Górskiego, stałe miejsce wywalczył sobie jednak dopiero za kadencji Jacka Gmocha. Do 1978 rozegrał w kadrze 23 spotkania. Podczas MŚ 78 wystąpił we wszystkich (sześciu) meczach Polaków. Po zakończeniu kariery piłkarskiej próbował swych sił jako trener CSB Batevall Libreville. W reprezentacji rozegrał 23 mecze [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

244. Leszek Lipka

Leszek Lipka (ur. 4 czerwca 1958 w Krakowie) – polski piłkarz, pomocnik, reprezentant kraju. Po zakończeniu kariery zawodniczej trener piłkarski. Wychowanek krakowskiej Wisły, z którą zadebiutował w Ekstraklasie w 2. połowie lat 70. Występował w niej do 1990. Po zakończeniu piłkarskiej kariery rozpoczął pracę jako trener wielu małopolskich klubów piłkarskich. W reprezentacji zadebiutował 2 maja 1979 w wygranym 2-0 meczu z Holandią na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Był podstawowym piłkarzem za kadencji Ryszarda Kuleszy, podczas której zdobył jedynego gola w reprezentacji w słynnym meczu na Malcie w grudniu 1980. W drużynie narodowej 21 meczów, strzelając jedną bramkę [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

243. Seweryn Gancarczyk

Seweryn Gancarczyk (ur. 22 listopada 1981 w Dębicy) – polski piłkarz występujący na pozycji lewego obrońcy. W 2006 roku zadebiutował w reprezentacji Polski i dostał powołanie na MŚ w Niemczech. Karierę rozpoczynał w klubie Podkarpacie Pustynia, w którym występował do 1999 roku. Następnie przeniósł się do Hetmana Zamość z którym grał na zapleczu ekstraklasy i przez następne dwa i pół roku rozegrał w 2 lidze 40 meczów w których zdobył jednego gola. W 2002 roku odszedł z Zamościa do ukraińskiego Arsenału Kijów. W sezonie 2009 przeniósł się do Lecha Poznań. W 2012 podpisał kontrakt z ŁKS Łódź. Parę miesięcy później podpisał umowę z Górnikiem Zabrze. Obecnie zawodnik Rozwoju Katowice. W reprezentacji rozegrał 7 meczów [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

242. Janusz Kupcewicz

Janusz Kupcewicz (ur. 9 grudnia 1955 w Gdańsku) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika. Karierę zaczynał w Warmii Olsztyn, skąd przeniósł się do Stomilu. W Ekstraklasie debiutował w zespole Arki Gdynia, występował w Lechu Poznań oraz AS Saint-Étienne. Po grze we Francji wyjechał do greckiej Larisy. Następnie wrócił na jakiś czas do Polski do drużyny Lechii Gdańsk, by potem znów wyjechać za granicę do Turcji, do Adanasporu. Tam zakończył karierę.  W reprezentacji zadebiutował w 1976. Na mistrzostwach świata w 1978 był rezerwowym; występował natomiast na mistrzostwach w Hiszpanii. W sumie w kadrze rozegrał 20 meczów i strzelił 5 bramek. Zdobył Puchar Polski z Arką Gdynia i mistrzostwo kraju z Lechem Poznań [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

241. Harald Schumacher

Harald Anton "Toni" Schumacher (ur. 6 marca 1954 w Düren), niemiecki piłkarz grający na pozycji bramkarza, i trener piłkarski. Z reprezentacją Niemiec, w której barwach rozegrał 76 meczów, zdobył mistrzostwo Europy w 1980 roku oraz wicemistrzostwo świata w 1982 i 1986 roku. Uważany jest za najlepszego obok Seppa Maiera i Olivera Kahna bramkarza w historii niemieckiej drużyny narodowej. Od 2001 roku szkoli swoich następców w Bayerze 04 Leverkusen. W meczu półfinałowym Mistrzostw Świata 1982 z Francją brutalnie sfaulował francuskiego obrońcę Patricka Battistona, który został odwieziony do szpitala. Mimo iż nie zobaczył za to zagranie nawet żółtej kartki, to został wygwizdany przez większość kibiców, będących wówczas na stadionie. Kilkanaście minut później obronił dwa rzuty karne i dzięki temu Niemcy zagrały w finale turnieju. Powiedział wówczas: Najlepiej gram wtedy, kiedy wszyscy dookoła mnie nienawidzą. W 1987 roku wydał książkę, w której ujawniał kulisy reprezentacji w czasie Mistrzostw Świata 1986. W 1996 roku był trenerem bramkarzy Borussii Dortmund. W ostatnim ligowym meczu, kiedy zespół miał już zapewnione mistrzostwo Niemiec, zmienił Wolfganga de Beera i stanął w bramce. Miał wówczas 42 lata i jest najstarszym zawodnikiem, który zdobył tytuł mistrza Bundesligi [1]. Autograf pochodzi z wymiany. 

240. Marianne Koch

Marianne Koch (ur. 19 sierpnia 1931) niemiecka aktorka lat 50. i 60. XX wieku, najbardziej znana z występów w westernach i filmach przygodowych z lat 60,  prezenterka telewizyjna, lekarz. W latach 1950-1971 pojawiła się w ponad 65 filmach. W thrillerze szpiegowskim z 1954 roku "Night People" wystąpiła u boku Gregory'ego Pecka. W 1964 roku zagrała w filmie "Fistful of Dollars" wraz z Clintem Eastwoodem. W Niemczech najprawdopodobniej najbardziej podobał jej się jej wieloletni udział w bardzo popularnym programie telewizyjnym "Was bin ich?" który trwał od 1950 do 1988 r. i osiągnął najwyższe oceny do 75%. W 1971 roku podjęła studia medyczne, które zerwała na początku lat pięćdziesiątych, by zostać aktorką. Uzyskała tytuł doktora w 1974 r. I praktykowała medycynę do 1997 r. jako specjalista w Monachium. W 1974 roku była jedną z pierwszych prezenterów niemieckiego talk-show (Three After Nine), za który otrzymała jedną z najbardziej prestiżowych nagród niemieckiej telewizji, Grimme-Preis [1]. 

239. Tomasz Włosok

Tomasz Włosok (ur. w 1990 roku w Warszawie) – polski aktor filmowy i teatralny.  W 2016 roku ukończył Wydział Aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Zadebiutował w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie rolą Antona w spektaklu „Proca” w reż. Andre Ochodo-Hubnera. Partnerował Bogusławowi Lindzie w roli ucznia Władysława Strzemińskiego w ostatnim filmie Andrzeja Wajdy Powidoki. Główne filmowe role zagrał w trillerze psychologicznym Reakcja łańcuchowa Jakuba Pączka oraz w Diablo w reżyserii Michała Otłowskiego - opartej na prawdziwych wydarzeniach historii o nielegalnych wyścigach samochodowych, a także w Smoku Tomasza Bagińskiego – pierwszym z serii krótkometrażowych filmów Science Fiction pt. „Legendy Polskie”. Sympatię widzów zyskał dzięki rolom w serialach kostiumowych takich jak biograficzny Bodo Michała Kwiecińskiego i Michała Rosy, gdzie wcielił się w postać wybitnego aktora międzywojnia Jerzego Rolanda i Wojenne dziewczyny reż. Michała Rogalskiego. Na swoją telewizyjną premierę czeka Stulecie winnych reż. Piotra Trzaskalskiego, gdzie Tomasz zagrał także jedną z głównych ról [1]. Autograf zdobyty poprzez wymianę. 

238. Marek Dziuba

Marek Dziuba (ur. 19 grudnia 1955 w Łodzi) – polski piłkarz, obrońca i trener piłkarski. Zdobywca trzeciego miejsca na MŚ 1982. Wychowanek ŁKS Łódź i w barwach tego klubu debiutował w polskiej lidze w 1973. W ŁKS-ie grał przez dekadę, dopiero w 1984 przeniósł się do rywala zza miedzy – Widzewa (Puchar Polski w 1985). Na zakończenie kariery wyjechał do Belgii (1987), gdzie grał w Sint-Truidense VV. 

W reprezentacji debiutował 13 kwietnia 1977 w meczu z Węgrami. Na MŚ 82 początkowo był rezerwowym, do składu wszedł po kontuzji Jana Jałochy w trzecim meczu turnieju (z Peru), i w pozostałych 4 meczach grał jako podstawowy zawodnik.

Odnosił także sukcesy trenerskie z łódzkimi klubami (tytuł mistrzowski z ŁKS-em w 1998 i wicemistrzostwo kraju z Widzewem rok później). Prowadził również kluby niższych klas, m.in. Włókniarz Konstantynów Łódzki, Start Brzeziny. Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta. W reprezentacji rozegrał 53 mecze strzelając jednego gola [1]. 

237. Heidi Klum

Heidi Klum (ur. 1 czerwca 1973 w Bergisch Gladbach w Niemczech) – niemiecka modelka i osobowość medialna. Karierę rozpoczęła mając 18 lat. W 1992 roku wygrała konkurs organizowany przez magazyn „Petra”. Początkowo robiła karierę w Paryżu, później przeniosła się do USA.  W 2006 roku założyła program telewizyjny o nazwie Germany’s Next Topmodel by Heidi Klum.  Modelka stała się inspiracją dla Joanne Gair i „użyczyła” swojego ciała w tzw. „body painting works” w kilku edycjach od 1997 do 2010. Poza modelingiem, Klum pojawiła się gościnnie w kilku programach i serialach telewizyjnych, między innymi w Spin City, Sex and the City, Yes, Dear.  Inne przedsięwzięcia, w których Heidi brała udział, to taniec oraz gry wideo. Została przedstawiona w grze Wszystko albo Nic o Jamesie Bondzie z 2006 roku jako dr Katya Nadanova. Pojawiła się również w kilku wideoklipach, m.in. do piosenki „Love Foolosophy” Jamiroquai, „Young Fresh n’ New” Kelis czy w teledysku „Secret”, piosenki swojego ówczesnego męża, Seala. Heidi Klum wystąpiła w kilku reklamach Volkswagena oraz McDonalda w niemieckiej telewizji [1].

236. Giovanni van Bronckhorst

Giovanni van Bronckhorst (ur. 5 lutego 1975 w Rotterdamie) – holenderski piłkarz, grający na pozycji lewego obrońcy i pomocnika, reprezentant Holandii. Trener piłkarski, szkoleniowiec holenderskiego klubu Feyenoord. W wieku 7 lat był związany z Feyenoordem. W wieku 15 lat zaczął grać w drużynie rezerw. Nie mogąc się przebić do pierwszej drużyny zdecydował się na wypożyczenie w sezonie 1993/1994 do zespołu RKC Waalwijk w którym zadebiutował w lidze holenderskiej. Sezon 1998/1999 rozpoczął w Rangers. Piłkarz wystąpił w 35 z 36 meczów w lidze, grając na pozycji środkowego pomocnika. Sezon ten zakończył z siedmioma trafieniami. Latem 2001 przeszedł do Arsenalu za 8 milionów funtów. Opuszczając Rangersów miał na koncie strzelone 22 bramki. Sezon 2003/2004 rozpoczął w FC Barcelona, do której został wypożyczony. Udane występy w katalońskim klubie doprowadziły do transferu definitywnego oraz do ponownego powoływania piłkarza do reprezentacji.  Dnia 27 czerwca klub FC Barcelona ogłosił, że 32-letni van Bronckhorst, mimo obowiązującego jeszcze przez rok kontraktu został piłkarzem Feyenoordu Rotterdam. W sezonie 2016/2017 jako trener doprowadził drużynę Feyenoord do zdobycia Mistrzostwa Holandii. Łącznie w barwach reprezentacji Holandii wystąpił 105 razy i 6 razy wpisał się na listę strzelców [1]. Autograf zdobyty poprzez wymianę.